Verdelen van taken

Nee, geen hulp, en zou het heel moeilijk vinden om hulp te vragen 🙈. Zodanig gewend om alles alleen te doen dat ik het frustrerend zou vinden als iemand mij zou komen helpen. Enkel de eerste keer, sinds m'n bevalling, had k aan m'n mama gevraagd om mee te gaan op grote boodschappen. Maar dat is t zowat ook. T zijn allemaal gewoontes en routines 🙂.

Das idd wel zalig!

Tijd voor mezelf is naar de kinesist … maximum 1x per week. Kraamzorg 3x per week en heel beperkt hulp van mijn ouders (die liever op reis gaan dan hier te blijven :(). Vooral ‘s avonds is het vaak lastig mentaal omdat je met niemand kan overleggen of de baby eens afgeven. Nog 9 dagen :-)

Wat triest om te lezen dat veel papa’s zo weinig helpen! Mijn man is echt een droompapa: we doen het huishouden ongeveer 2/3e voor mij en 1/3 voor hem, omdat ik momenteel nog thuis ben. Ik doe de nacht (borstvoeding) en hij de vroege ochtend (gekolvde melk), omdat ik merkte dat ik s nachts redelijk makkelijk uit bed raak. Als hij toch een keertje in de zetel gaat zitten, dan vraagt hij bijna altijd of hij nog iets voor me kan doen. Badjes doen we samen. Ik ben hem heel erg dankbaar omdat ik besef dat veel mannen veel minder doen, maar langs de andere kant vind ik het ook niet meer dan normaal. Een dagje thuis met de baby is minstens zo vermoeiend als een dag gaan werken!

Het zwaarste vind ik eigenlijk de mentale load, ik sta daar echt alleen in. Het nadenken over de verzorging en planning, de juiste kledingmaat bestellen, perdolansiroop in huis halen voor de vaccinatie.. al die nadenk dingen komen bij mij terecht en ik vind dat wel vermoeiend.

Lijkt me een zaligheid om er niet altijd "achter" te moeten zitten! Vandaag mag ik ook niet klagen. Tussen de borstvoedingen door neemt hij het over. Ben echt op adem gekomen daardoor, ook al heb ik vooral huishoudelijk werk ingehaald 😅

Dat is hier ook zo.... Er aan denken dat de wasbare luiers iedere avond in de machine gaan, dat er brood in huis is... Feel ya 😓

Ja ik vrees dat dat altijd zo blijven. Ons brein is daarvoor gemaakt en dat van een man volgens mij niet, maar ben geen wetenschapper of neuroloog hoor. Heb dat ergens gelezen denk ik. Dus ze kunnen er niks aan doen, maar vervelend is het wel en vermoeiend zeker. Toch moet ik ook stiekem bekennen dat ik het ook niet gemakkelijk los zou kunnen laten hoor, maar denk wel dat er een paar denkdingen in ons brein zijn die met tijd en trainen of zo wel naar het mannelijk brein kunnen. In ons huishouden is afval daar een voorbeeld van: denk ik niet aan, kijk ik niet naar om en is altijd geregeld. Dus het zou moeten kunnen lijkt me dan.

Hm ja ik geloof niet echt dat ons brein ervoor gemaakt is. Ik denk wel dat het voor ons al echt tijdens de zwangerschap begint en voor een man pas na de bevalling.. maar ik denk dat een man ook gewoon prima zou kunnen googlen naar wat de beste kinderstoel zou zijn 😅 mijn vriend zegt dan altijd dat hij mee gaat in mijn beslissing, maar ik zou het wel heerlijk vinden als hij gewoon uit zichzelf eens wat info zou opzoeken. Ik vind het jammer dat hij er zo maar vanuit gaat dat ik alles maar regel. Hij zou ook gewoon eens de website van kind & gezin kunnen doornemen 🙃

Zoo herkenbaar en volledig mee eens! 🙈 Maar dat is/was hier niet alleen zo op vlak van de baby, maar ook toen we ons huis hebben gebouwd. Hij denkt dat het mij “helpt” door het altijd met mij eens te zijn, maar soms wel je idd wat initiatief van hun..