Over een week zal onze dochter al 3 dagen oud zijn 馃 (Geplande keizersnede op vrijdag) We kijken er enorm naar uit om ons meisje te leren kennen. Maar ik voel me ook zo schuldig naar onze zoon. Hij heeft kunnen genieten van de onverdeelde aandacht en ik kijk met heimwee terug naar deze fijne jaren. Ik ben blij dat hij een zusje krijgt maar ik ben zo bang dat hij zich verwaarloosd zal voelen. Dat ik mijn tijd en aandacht niet netjes zal kunnen verdelen onder m'n twee kinderen. Ik voel me nu al slecht als ik hem door de zwangerschap niet kan geven wat hij wil, of m'n lont weer te kort is en ik hem afsnauw omdat het me even te veel is 馃様 Hoop dat ik snel een goed evenwicht zal vinden. Zijn er nog moeders die hiermee worstelen?