Frustraties/ worstelingen...

Gewoon ja knikken en als ze weg zijn uw goesting doen. Snap je heel goed. Tegenwoordig is iedereen een Mary Poppins ofzo😅. Ze vergeten dat elk kind anders is en elk kind heeft zijn/haar eigen tempo waarin ze groeien. En de mama en papa proberen die ritme van hun kindje te volgen. Bij mijn eerste kindje kreeg ik zoveel onnodig advies. Ik heb het na een tijdje gewoon los kunnen laten.

Mooi verwoord

Ik filter en van diegene die ik vertrouw luister ik naar de raad en nee ervan mee waar ik van denk dat kan ik toepassen. De rest 1 oor in ander uit. In het slechtste geval, moest het nu echt op mijn zenuwen werken, zou ik een blaadje aan de (living) deur hangen voor wanneer het bezoek binnenkomt met volgende tekst. Bezoek is fijn daarom nodigen we je graag uit, om te bewonderen, advies en meningen zijn overbodig en niet nodig. Van de verschillende instanties je enkel je vragen stellen bij diegene die je goed voelt. Ps het bezoek is hier nog niet echt van start gegaan, maar zo zou ik het doen

Ik herken me in jouw gevoel, ik voel me vaak super onzeker door alle informatie, adviezen,... die mensen goedbedoeld maar ongevraagd naar je hoofd slingeren. Precies of het hebben van een kind is plots het signaal voor anderen dat ze niet meer moeten nadenken over wat ze zeggen. Hier al veel frustraties gehad omtrent vriendinnen, (schoon)ouders, K&G,... en zelf nog zoekende in hoe ik hier best mee deal. Er zijn al veel traantjes gevloeid... Vooral ook omdat het hier op vlak van slapen echt niet soepel loopt en mensen daar altijd wel iets over te zeggen hebben (in de zin van "je verwent hem te veel"). Ik probeer veel te ventileren tegen mijn man maar soms wordt het echt effe te veel en is een dikke huilbui echt niet te voorkomen... Ook al op het punt gestaan om soms mijn gedacht te zeggen wanneer mensen me irriteren met hun gedrag / opmerkingen maar vind het moeilijk om dat te communiceren los van mijn emoties (en dus niet uit te vliegen want i wanna be the bigger person)...

Herkenbaar alweer, jammer genoeg :) Hier ook veel bezoek en als dat er niet is, zijn het wel afspraken bij Kind&Gezin of de chiropractor,... Vooral als onze ouders langskomen die de baby bij hen nemen, heb ik het lastig. Ik zie dan dat hij honger krijgt of moe wordt, maar zij willen ermee spelen. Of ze geven hem aan mij "hij heeft om honger" terwijl ik denk van niet. Heel verwarrend en beu... Want op de dagen dat we alleen zijn, heb ik dikwijls het gevoel dat alles goed loopt. En die bezoekdagen ontregelen alles... "Nee" zeggen en grenzen stellen (maar ik ben daar zelf superslecht in).

De kinderosteopaat zei het bij mij heel mooi: gewoon vertrouwen hebben op je eigen mama-intinct. Naar andere mensen luister ik niet, behalve als ik zelf raad gevraagd heb uiteraard. Zeker niet naar diegene die zeggen: tis lastig dat iedereen raad wil geven he en in diezelfde zin 5 tips gaat geven, terwijl hun opvoeding echt het tegenovergestelde is van wat ik wil bereiken met ons pruts 🤭

Wij hebben bijzonder weinig ongewenst advies en dergelijke. (Schoon-)familie is ook heel relaxed. Vroedvrouw was de enige waar we het niet mee eens waren dus die zien we niet meer haha. Ook de contactpersonen bij k&g zijn heel fijn. Ik heb meer last van mijn eigen onzekerheid en wat er allemaal op internet te vinden is, en heb daarom ook al heel veel pagina's en accounts weer ontvolgd.

Er is heel veel informatie te vinden online he, maar jij kent je kind inderdaad gewoon het beste he. Je eigen instinct durven vertrouwen, ben er zeker van dat die onzekerheid niet nodig is en dat je dat geweldig doet!

Dankje!! Ik denk vooral dat het best wel booming business is, al die slaapcoaches en holistische opvoedexperts. En niet dat het altijd heel wetenschappelijk of realistisch is.