Bezoek in het ziekenhuis, ja of neen?

Hi Sylvie. Het feit dat je het vraagt is voor mij al een bevestiging van wat je zelf verkiest :-). Mijn mening uit ervaring is: zo weinig mogelijk bezoek. Ik ben bevallen tijdens lockdown, dus helaas ook ons ouders niet kunnen langskomen, maar voor de rest helemaal prima. In de voormiddag is het constant aan en afloop van dokters en verplegers. In de namiddag wil je gewoon je ogen dicht doen als de baby eens slaapt want letterlijk elke 2u moet hij of zij drinken en het verschil dag en nacht bestaat nog niet.. maar ok ja ons dochter wou niet drinken en huilde al direct veel vanaf uur 1 dus was een heel gedoe en bezoek was mijn laatste zorg.. misschien ligt het wel anders als je baby wel goed start en veel slaapt

Bij mijn zoon (4jaar) is iedereen langs gekomen in het ziekenhuis wat ik toen absoluut niet leuk vond... voordeel was wel dat praktisch iedereen al langs geweest was dus niet meer tot bij ons thuis kwam. Bij dochter (22maand) gelden de regels van de corona nog dus mocht er geen bezoek komen. Heel fijn om in het ziekenhuis te bekomen van alles maar eenmaal thuis wou iedereen langs komen... Dus als ik zou mogen kiezen dan kies ik het eerste 🤭 belangrijkste is dat je doet waar je u het beste bij voelt 😘 succes nog met de laatste loodjes 🤗😘

Inderdaad, zelfde mening hier. Rust is belangrijk. Bij ons in het ziekenhuis is er alleen maar bezoek uur tussen 18-20u. Max 4 bezoekers per dag Wij hebben al afgesproken dat 1 dag onze beide ouders komen en de andere dag mijn broer (peter) en mijn schoonzus (meter) Voor de rest moet er niemand komen. Wil ook vooral rust hebben. Thuis mogen dan de overgrootouders nog komen en onze beste vrienden. Maar wij geven 2 maand erna een babyborrel, staat zo ook op het geboortekaartje en daar mag dan de rest van de familie naar toe komen.

Ik heb hier ook heel lang over gepiekerd en getwijfeld. Ik wil zelf helemaal niemand in het ziekenhuis (kan nog van gedacht veranderen misschien de dag zelf). Maar ik vind het zo overweldigend dat dat ‘normaal’ is zoveel bezoekers De baby is er pas, en dan direct al die prikkels van bezoekers en gepakt worden etc.. Lijkt me geen gezonde situatie voor een baby.

Neem je rust, echt waar! En de tijd om jullie baby’tje te leren kennen. Bevallen op zich is al zo’n overweldigende ervaring. Daar komt dan nog bij dat je in het ziekenhuis echt geen tijd hebt om te rusten door het aanlopen van de kinesist, gynaecoloog, kinderarts, vroedvrouwen,… Doe vooral waar jij je goed bij voelt en dat bezoek dat komt wel eens jullie er klaar voor zijn 😉

Onze dochter kwam tijdens corona en door een keizersnede 6d in het ziekenhuis verbleven. Ik vond het heel fijn om die eerste dagen te wennen aan alles zonder je ook nog zorgen te moeten maken over bezoek. Nu bij de tweede heb ik beslist dat ik op dag 1 van bevalling géén bezoek wil. Dag 2, mijn eigen ouders. Dag 3, mijn schoonmoeder en schoonzus. De dagen erna is afhankelijk of het weer een keizersnede wordt of niet maar ik ben niet van zin om elke dag bezoek te laten komen. De rest kan wel een weekje wachten. We hebben ook een babyborrel 2 maanden na de bevalling zodat niet iedereen langs moet komen thuis. Ik vond dat verschrikkelijk. Misschien ook gewoon de combi met borstvoeding en het nog niet comfortabel zijn met voeden voor een publiek. 😅

Bij ons zijn enkel de grootouders en meter/peter langsgeweest in het ziekenhuis. Ik had eigenlijk liever niemand gehad maar grootouders vond ik heel moeilijk om te weigeren eigenlijk, ze waren niet te houden (ook wel begrijpelijk maar dat maakt het wel lastig). Achteraf voelde ik me vaak ook niet 100%, bv. schoonmoeder die baby gewoon uit de handen neemt "want haar kleinkind moet oma toch leren kennen". De hele tijd gezeur "want wanneer wordt die baby nu toch eens wakker, dat kan toch niet dat hij het hele bezoek lang slaapt" (om nu dan commentaar te geven wanneer hij wakker is en weent "want dat is niet flink"). Je wordt die eerste dagen (en weken) echt overspoeld door emoties, je hebt vaak het gevoel van "ik heb geen flauw idee wat ik aan 't doen ben". Dat gecombineerd met inderdaad kinderarts, kine, gynaecoloog,... die binnenspringen, vroedvrouwen met allemaal verschillende adviezen (jep, ook in het ziekenhuis kreeg ik heel tegenstrijdige adviezen van de vroedvrouwen daar). Hormonen zijn dan ook echt all over the place, kraamtranen zijn echt een dingetje. De eerste weken thuis hebben we bezoek geweigerd, enkel grootouders en onze zussen/broers zijn langsgeweest. Pas nadien verdere familie en vrienden. Ook niet altijd met de volle goesting maar ik voel me zo verplicht. Bij bezoek doe ik em meestal wel in de draagdoek, dan kunnen ze hem niet gewoon uit mijn handen nemen en meestal vragen ze dan ook niet "mag ik de baby eens pakken" omdat hij dan goed ligt te slapen. Doe vooral waar je je goed bij voelt, al vanaf het moment in het ziekenhuis, maar weet dat je sowieso commentaar zal krijgen van bepaalde mensen. Iedereen heeft wel een mening over hoe jij het zou moeten doen met jouw baby. In het begin had ik de neiging om me dan te verantwoorden, maar daar ben ik mee gestopt omdat ik het gevoel kreeg dat ik het niet goed deed als moeder. Leg maar eens uit aan schoonmoeder "waarom je de baby altijd direct troost, laten wenen kan heus geen kwaad hoor want met jullie is het toch ook goedgekomen" etc.

Echt exact dit dus!

Ik zou zowiezo niets laten weten als de weeen beginnen. Ik zou het verschrikkelijk vinden te weten dat de grootouders aan het wachten zijn terwijl ik probeer te bevallen. Dus ze krijgen pas een berichtje nadat de baby er is. Aangezien wij in het buitenland wonen kunnen ze er zowiezo niet 1u later staan 😀 Nu ok, je kiest idd jouw eigen grenzen. Mijn man heeft mij al gezegd dat als de ouders vele uren willen blijven (want ja, ze hebben 8u gereisd om hun kleindochter te zien) dat hij er geen probleem mee heeft als ik/wij ze na 1u buiten zwier en dat ze volgende dag dan maar moeten terugkomen.

Hier op vrijdagavond bevallen en op zaterdag namiddag zijn de grootouders na elkaar langs geweest. Mijn ouders pasten op de andere 2 dochters. Het was max 2 bezoekers op de kamer. Dus eerst de dochters (dat was bijzonder🥰), daarna ombeurten de grootouders. Bewust zo gedaan, om het bezoek moment zo kort mogelijk te houden. Op zondag voormiddag gingen we naar huis. Mijn ouders konden niet langer blijven om op te passen. Mijn schoonzus en familie kwamen op week 4, en mijn broer en familie op week 5. Eerder was echt niet mogelijk, hele moeizame start gehad met randprematuur en borstvoedingsellende. En iedereen had daar begrip voor. Nu zijn wel alle komende weekende volgeboekt met vrienden en familie, maar nu zijn we er ook echt aan toe en kijk ik er naar uit 🙂 wat iedereen zegt; jullie bepalen en doen wat goed voelt!

Ik heb voor mezelf al uitgemaakt dat ik voorlopig enkel onze ouders wil laten langskomen en dat slechts 1 keer en maar voor een halfuurtje. Is ook zo gecommuniceerd geweest en bij mijn ma moest ik me wel wat verdedigen maar uiteindelijk begreep ze het wel (ik ben enig kind en dit is haar eerste kleinkind). Vroeger was ook anders: enerzijds was het normaal dat iedereen daar te pas en ren onpas binnenkwam en anderzijds lag je daar 5 a 7 dagen. Nu is alles zo kort en ivm hospitalisatieverzekering kiezen wij misschien voor tweepersoonskamer. Ik weet totaal niet hoe ik ga zijn, hoe de bevalling zal verlopen zijn. Ouders wil ik het niet ontzeggen en ik denk dat ik ook wel trots zal zijn en de baby wil tonen, maar ander bezoek zal afhangen van wat ik wel of niet zie zitten. Dat weet de rest. Wij geven geen babyborrel omdat we dat duur vinden en gewoon de organisatie niet willen doen. Mensen mogen langskomen op afspraak maar mijn vriend hamert erop dat ík bepaal en niet de rest. Ik verwacht ook niet dat iedereen die een kaartje krijgt ook zal komen, er zit familie die ikzelf max 1 keer per jaar zie en ook familie van mijn vriend die zelfs hij al jaren niet zag. Misschien dat ik bezoeken wel groepeer ofzo, bv. de schoonzussen samen, de tante van mijn vriend en de 2 nichten samen. Met misschien wat koffie en een taartje, gewoon wat simpels.

Ik had al beslist voor mezelf dat ik liever geen bezoek wil. Dit is ons eerste kindje, dus wij moeten zelf nog aan alles wennen. Je blijft ook maar 3 dagen in het ziekenhuis, dus ik vind dat ze maar moeten wachten tot we thuis zijn. Misschien bedenk ik me nog, maar ik heb het wel al gezegd dat ik liever geen bezoek wil. Ze waren teleurgesteld, maar dan weten ze het tenminste en krijg ik geen gezeur achteraf. Wij gaan waarschijnlijk ook aan niemand laten weten dat de bevalling begonnen is, ze horen het wel als onze kleine meid er is. 😅 Wij geven geen babyborrel, dus bezoek mag bij ons thuis komen, maar uiteraard beslissen wij wel wanneer ze welkom zijn. Als ik daar de 1e week nog geen zin in heb, dan wachten ze maar... 🤷🏻‍♀️ Al denk ik dat de meeste familie en vrienden daar wel begrip voor hebben en inderdaad niet meteen de 1e week aan onze deur zullen staan. Ik heb alleen wat schrik voor mijn schoonmoeder en -zus, maar die moet mijn vriend dan maar op afstand houden 😅

Wij kiezen ervoor om enkel onze dichte familie op bezoek te laten komen in het zieken. Dat zijn voor ons alle 5 de grootouders, de overgrootouders, peter met zijn gezin en mijn 2 beste vriendinnen (waarvan 1 de meter is). Al de rest mag op bezoek komen eens we thuis zijn na een seintje. Dit staat ook zo op ons geboortekaartje, die we ook pas zullen verzenden eens we het ziekenhuis mogen verlaten. Zo worden we niet overstapelt met de vragen om op bezoek te komen. Ik denk dat je eigen rust als gezin hier het belangrijkste is! Zeker met een eerste kindje, alles is nog nieuw en wennen. Dus doe maar gewoon waar jij je het prettigst bij voelt. ☺️

Wij hebben geen bezoek laten komen in het ziekenhuis. Ook lang op voorhand laten weten aan onze ouders. Ik vond het best al druk eigenlijk, met alle controles bij mij en bij de baby. mijn redenering was ook: als ik hen toch al wil zien die eerste dagen, komen ze vast wel af zodra ik bel 😛 Ik had ook op voorhand gepland om niet te laten weten wanneer de bevalling begon, maar toen het zo ver was, toch een bericht gestuurd. Waar ik achteraf wel blij mee was, het duurde lang dus wat aanmoediging via de berichtjes was fijn :)

Heel herkenbaar.. Ik zit met hetzelfde. Alleen wil ik graag thuis bevallen en valt de "bescherming" van het ziekenhuis wat weg. Maar ik gruwel ook van het idee dat mijn deur wordt platgelopen, zowel voor mezelf als voor de baby. En nog erger... Ik wil écht niet dat de baby van schoot naar schoot gedragen wordt 🫣 Voorlopig ook nog geen idee hoe we dat precies gaan aanpakken. Ik denk gewoon eerlijk zijn, dat we ons kersverse gezinnetje in alle rust willen ontdekken zelf. Want ja, voor ons gaat ook alles nieuw en wennen zijn. Laat staan als daar plots elke dag andere mensen bij komen... Mijn vriend heeft wel al aan zijn familie gezegd dat we zéker de eerste twee weken geen bezoek willen. Zodat ze daar al op voorbereid zijn. En vanaf dan zien we wel hoe we ons voelen...

Wij beperken ons tot de ouders en schoonouders, en meter en peter. De andere mensen rondom ons weten dat ook, we zijn daar altijd open en eerlijk in geweest en we zullen het nog eens vermelden in het smsje om te zeggen dat de mini ter wereld is gekomen!

Ik ben zo blij te lezen dat we met zoveel vrouwen daar hetzelfde over denken. Ik huiver nu al van het idee bezoek te moeten ontvangen in het ziekenhuis en de eerste weken thuis.

Wij hadden oorspronkelijk ook gepland enkel (schoon)ouders en meter en peter te vragen in het ziekenhuis. Uiteindelijk zijn de grootouders van mijn vriend ook nog geweest omdat de broer van mijn vriend zich ermee gemoeid had. Ik vond dat toen wel wat te veel en heb tijdens dat bezoek wel aangegeven dat ik moe was, dus ze zijn wel sneller vertrokken. We hadden ook echt nood aan rust en aan wennen aan ons kindje en aan onze nieuwe rollen als ouders. We hadden daardoor ook bewust de eerste dag (dag van bevalling) niemand gevraagd in het ziekenhuis. De eerste dagen thuis hebben we ook geen bezoek gehad omdat we ook thuis wilden wennen aan het nieuwe leven bij ons. Zo waren we dinsdagmiddag thuis en hebben we pas vrijdag ons eerste bezoek gehad. Momenteel is onze dochter al 3 weken en hebben we relatief weinig bezoek. Ergens vind ik het jammer nu dat we er meer aan toe zijn, anderzijds geniet ik nog steeds van de momenten ons ons 3. Het is ook fijn dat het wat geleidelijk aan is en niet alles volgepropt op enkele weken tijd 😊

Ik wou ook niemand van bezoek maar daar dacht m’n schoonfamilie anders over… die stonden elke dag aan die deur. Ik was helemaal kapot fysiek en mentaal dus dit had mij enorm gekwetst.

Wij hebben enkel de ouders/schoonouders en zussen laten langskomen in het ziekenhuis verder niemand. En toen we thuis waren hebben we de eerste 2 a 3 weken ook niemand laten komen enkel dichte familie. En vanaf dan ook enkel een paar x per week bezoek inplannen, mijn kop stond daar in het begin echt niet naar!