Ongeplande zwangerschap

Loslaten. Ik was ongepland zwanger (zonder vaste relatie). Ben 29 jaar oud. Wist pas rond 6 weken dat ik zwanger was, ook nog is een glaasje gedronken in tussentijd omdat ik me er niet bewust van was, ook daarna pas gestart met foliumzuur en ik neem ook 1 pilletje per dag wegens gezondheidsredenen. Ik heb nog rauwe ham gegeten terwijl ik niet immuun ben voor toxo... Mijn dochtertje van 24 weken doet het heel goed in m'n buik, structurele echo was normaal. En na de bevalling zal ik ons goed laten opvolgen. Wees niet te streng voor jezelf, alles loopt uiteindelijk hoe het zal lopen. Komt goed 🙏 geef jezelf rustig de tijd om te wennen aan het idee, aan de nieuwe situatie die er zal komen. Kan je je zorgen delen met je vriend?

"De perfecte situatie" bestaat niet. Volg je gevoel, vertrouw daarop ❤️

En weet dat je steeds een gesprek kan vragen via Luna of via Fara (rond zwangerschapskeuze) ?

De paniek dat je beschrijft, was heel herkenbaar toen ik een positieve test had. Nochtans: we waren al een dik jaar aan het proberen, gebruikten ook ovulatietesten, waren ook met een gynaecoloog gaan praten om na te gaan of alles wel oké was met ons,.. Om maar te zeggen: mijn zwangerschap is allesbehalve ongepland, maar damn; op het moment dat ik een positieve test in mijn hand had, overviel een bepaalde angst mij. Kunnen we dit wel, we zijn zelf nog zo kinds soms, gaan we wel goed voor het kindje kunnen zorgen, hoe zo nu al (lol, waren al een jaar intensief aan het proberen)? Ineens voelde ik me een tiener van 15 (no offense) en absoluut niet klaar voor een baby´tje. Gelukkig heb ik dit gevoel heel snel gedeeld met mijn partner en heeft hij me kunnen gerust stellen. We hebben beide een job, een eigen huisje, fijn en betrouwbaar netwerk waar we op kunnen steunen,.. We gaan het wel kunnen. We zijn er klaar voor, ook al dacht ik in eerste instantie van niet. Maar die angst is heel normaal. Hier is geen voorbereiding voor, het is een compleet onbekende wereld ook al zien we zoveel mensen het rondom ons doen. Het juiste moment en de juiste voorbereiding bestaan gewoon niet. Wil je auto rijden? Je moet lessen volgen en een examen. Wil je gaan werken? Je gaat naar school, volgt een opleiding en leert een stiel. Nieuwe job? Drie maanden proefperiode of dergelijke met ondersteuning en uitleg. Maar een baby, dat heel je wereld op zijn kop zet? Hier, je bent bevallen; ga maar naar huis en doe het eventjes. Dat is toch gewoon zot? Hoe zo krijgen we zomaar een baby´tje mee naar huis? 🫠😅 Lieve teambollie, mijn hele punt is dat zelfs vrouwen die gepland zwanger zijn, zich wel even overweldigend voelen door alles dat op hen zal afkomen. Het ligt niet aan jou, het ligt aan het onbekende. Probeer er zoveel mogelijk met je partner over te praten, misschien kan hij bepaalde zorgen wegnemen. Of misschien beslis je alsnog om de zwangerschap stop te zetten, dat is helemaal aan jou. Maar praat er vooral over. Veel succes! 💕🫂

Bij mijn zoontje was ik zwanger ondanks ik aan de pil was, dus zeker ongepland. Had toen ook alcohol eens gedronken, geen foliumzuur genoemen en nam toen nog rilatine... toen ik ontdekte dat ik zwanger was, was ik ook heel in paniek omtrent het bovenstaande en ook dat ik me nog jong voelde (was 23) en studeerde nog verpleegkunde... het is nu een gezonde jongen van 2jaar. Nu gepland zwanger (ondertussen 28+3) en ik merk dat ik tijdens deze zwangerschap me veel onzekerder voel dan bij mijn vorige zwangerschap. Dit terwijl deze gepland was en de vorige zeker niet. 😘

Dankjewel! Ja ik kan deze zeker en vast delen met mijn vriend.

Bedankt voor je reactie. Ja het is niet zo zeer schrik of we het gaan kunnen want ik denk wel dat dit in orde komt. Oké het zal zeker aanpassen zijn enzo maar dat zie ik wel slim komen. Ik zit vooral met de vraag: ´Wil ik dit nu al?'. Ik vind het wel "fijn" om te horen dat deze reactie ook bij geplande zwangerschappen voorkomt. Ik zag het allemaal heel rooskleurig: bewust kiezen om zwanger te worden, gelukkig zijn als het dan zover is, ... dit was momenteel niet het geval bij mij. Bedankt voor je reactie!

Hier ook 3 ongeplande zwangerschappen. 1 x door de pil, 1 x door het spiraal en nu de laatste keer net zoals jou, kijken naar de vruchtbare dagen en 1 x condoom vergeten maar toen wist ik al, tis prijs. Ik had 1 gezonde zoon, 2 miskramen toen mijn huidige zwangerschap aanbrak. Bij ons was het omgekeerd bij de eerste zwangerschap. Ik wou er voor gaan, mijn vriend zag de wereld vergaan... nadien heeft hij verteld dat als hij geweten was wat vader inhield hij nooit zo bang had moeten zijn. Dat hij wou hij nooit zo gereageerd had.(hij reageerde niet goed). Na mijn zwangerschap met spiraal die een miskraam werd wou ik terug een spiraal steken. Hij, die nooit kinderen wou, was boos. Boos omdat hij wel een 2de wou, ik wou die pijn nog niet nogmaals doorstaan van verlies... toen ik mijn positieve test vasthad een half jaartje geleden was ik ook in paniek, wou ik dit wel, nu al? Zou het nu dan wel goed lopen? Maar in mijn geval zijn alle twijfels gewoon weggetrokken

Hier ook ongepland. Ik ben 22, mijn vriend is 26. We waren zeker en vast nog niet bezig met ouderschap. Eerder nog in de mindset ‘we zien wel over een paar jaar’. Uiteindelijk is het gebeurd maar zaten we met veel twijfels om het al dan niet te houden. We huren en kwamen toen net uit een slechte periode. Maar na het zien van het hartje is vooral mijn vriend ervan overtuigt geraakt om ervoor te gaan. Ik ging vooral akkoord door zijn enthousiasme. Anders zou ik er niet voor gegaan zijn. We zijn ondertussen 33 weken ver en kijken er wel enorm naar uit. Dat vertrouwen in de toekomst is bij mij wat moeten groeien. Ik ben het trouwens te weten gekomen op 6 weken en had toen ook nog gedronken, sushi en rauwe ham gegeten. Moet je echt niet mee inzitten.

Ik had hetzelfde gevoel bij positieve test die wel gepland was… zo bang en overweldigd. Het heeft wel lang geduurd voor ik helemaal ‘in de zwangerschap zat’ en er een beetje van kon genieten.. laatste trimester was ik wel volop gelukkig zwanger en na de geboorte was ik droevig dat de buik weg was en was ik helemaal van slag bij de gedachte dat mijn leven voorgoed zou veranderen. Echt een klein rouwproces moeten doorgaan als het ware. Maar desondanks ging de zorg voor mijn zoon zo vlot en natuurlijk. Nu is hij bijna twee en sta ik elke dag verbaasd hoe ik nóg meer van hem hou. Het is fantastisch en dat had ik nooit kunnen dromen. De enige reden waarom ik wel voor een kindje ben gegaan is omdat mijn partner het heel graag wou en omdat ik wist dat hij een fantastische papa zou zijn en wij een fantastisch team. Ik zou dit met niemand anders willen doen dan met hem, we doen dit met twee en hij heeft moeten beloven dat eens de borstvoeding afgelopen was, hij het meeste zou opvangen in de nachten hehe.