Net was ik onze dochter van 9 weken aan het voeden. Ook zij is zoals onze zoon van 3 jaar een 'ivf-kindje'. Ik bedacht me hoe gelukkig ik ben na een traject van 7 jaar, 2 miskramen, 8 terugplaatsingen,... Ik prijs mijzelf heel erg gelukkig. Ik weet nog goed hoeveel verdriet het hele traject veroorzaakte, een rollercoaster aan emoties. Als ik eraan terug denk schieten de tranen me weer in de ogen. Het is een soort trauma dat ik wrslk nooit helemaal zal verwerken, want ook al ben ik erg gelukkig op dit moment, het verdriet en die teleurstelling blijf ik meedragen. Aan alle (wens)ouders die dit lezen: IK DENK AAN JULLIE. GEEF NIET OP! Ik hoop met heel m'n hart dat jullie mogen ervaren wat wij hebben gekregen. Ik duim, ik hoop, ik stuur alleen maar positiviteit op naar jullie. Heel veel sterkte 馃槝