Omgaan met zwangerschapsaankondigingen

Ik ken het gevoel heel goed. In juli zijn we ons zoontje op 30 weken verloren en nog geen 2 weken nadien stuurde een ‘vriendin’ het alomgekende berichtje met ‘wat is het erg voor je blabla’ en eindigde met ‘oh en trouwens ik ben terug zwanger’. Ik was en ben nog steeds woest. Ook omdat ze sindsdien ook nooit meer heeft ingecheckt bij mij, alsof er niets meer aan de hand is. Ik heb toen gewoon gereageerd ‘proficiat’ en negeer ze sinds dan compleet en ben ook niet meer van plan om nog energie in haar te steken.

Ik heb er ondertussen ook alweer 2 gekregen… Ik heb het er wel moeilijk mee, maar ik gun het mijn vriendinnen ook wel. T is dubbel. Ik heb de vorige keer in m’n vriendin haar armen gehuild toen ze zei dat ze zwanger was. Stonden we met 2 te bletn. Ik heb wel gezegd tegen vriendinnen van wie ik weet dat ze aan het proberen zijn, dat ze het nieuws apart moeten bekend maken bij mij en niet als we in bende zijn. En dat helpt mij wel. Ik benoem ook gewoon mijn gevoel en heb toch de indruk dat dat op begrip kan rekenen. T leven is hard he, verdikke toch.

Zeer herkenbaar. Gelukkig zijn de meeste zeer begripvol en wenen we samen in vreugde en verdriet BEHALVE 1 vriendin... zo goed als zelfde dag uitgerekend, maakte het nieuws bekend in groep die niet wisten van mijn miskraam en elke keer als ik haar ziet maakt ze opmerkingen die echt heel verkeerd overkomen. Ze bedoelt dit niet zo maar het zou fijn zijn om niet telkens terug verfrietig hierover te moeten zijn door hoe zij doet...

Ik was samen zwanger met mijn tweelingzus. Ik heb het helaas moeten afgeven en zij is ondertussen 25 weken. Ik gun het haar met ben wel jaloers

Dat begrijp ik! Is niet gemakkelijk. Hopelijk houdt ze rekening met jou ook? 💖