Dreigende vroeggeboorte. (Mijn verhaal)

Zo goed dat het nog duurde tot 33 weken voor jullie vinnig bazeke er kwam! 😁 Hoe heb je de weken na de bevalling ervaren? Hoelang is hij in het ziekenhuis gebleven? :)

Di is hij geboren. Had geen zuurstof nodig en lag meteen gewoon in verwarmd bedje. Had eerste dagen nog wel infuusje maar zijn adertjes gingen altijd toe en omdat hij genoeg vocht via sonde binnen kreeg mocht het na 2 dagen ook uit. Zondag is hij van UZA naar plaatselijk ziekenhuis gegaan en daar hebben we dan nog kleine 3 weken geweest. Hij had meteen bij thuiskomst veel last van kraampjes en daardoor waren de eerste weken thuis pittig. Maar de weken in ziekenhuis ... Ik vond dat eigenlijk genieten. Het was niet leuk, zelfs heel intens hem altijd achter te laten. Mijn lijf reageerde ook raar als hij niet onder buurt was. Liet het de melk amper los, dus was in ziekenhuis van de morgens tot de avond. Maar we zaten in omgeving zonder tv, zonder afleiding. Enkel wij en hij en kregen zo de kans hem echt te leren kennen en volop te genieten van elkaar. We kregen ook (of lieten het niet toe) amper bezoek wat de tijd nog rustiger voorbij liet gaan. Beseffen oog dat dit komt omdat hij gewoon heel goede start gemaakt heeft en ik nergens zorgen om hoefde te maken. Mijn oudste zoon is 20 jaar ouder dus die kon thuis zijn plan trekken en mijn man kon daardoor ook gewoon gaan en staan waar hij wilde. Kwamen we savonds thuis had de oudste het eten klaar. Op dat gebied bevonden we ons in luxe positie.

Als ik denk aan de mogelijkheid dat ons kleintje nu geboren wordt, is de tijd in het ziekenhuis achteraf iets wat mij afschrikt. Hoe het moet zijn om hem achter te laten, om met lege handen naar huis te gaan, hem niet te kunnen vasthouden of voeden zoals een ´normale´ baby omdat hij aan een sonde moet liggen,.. En ergens loop ik ook met het idee dat mensen mij kwalijk zullen nemen dat dit gebeurt. Dat het mijn lichaam is dat hem niet kan voldragen. Het voelt alsof ik rondloop met een spotlight op mij gericht en iedereen denkt dat het mijn schuld is. Of dat maak ik er zelf van.. niemand zegt dat. Ik denk dat.

Wat ons hielp... Was bewust dag per dag bekijken. De eerste weken zeker. Hopen de 27 weken halen dan uitkijken naar de 28. Vanaf week dertig hoopten we op 32 en bij 32 hopen op 34. Op die manier blijf je, of bleven wij in het moment zonder ons al te veel zorgen te maken over wat als. Tuurlijk kwam dat wel is boven water maar probeerden we ons dan van af te leiden. Had ook afstelkleurkalender gemaakt om heel bewust in het nu te blijven. Het is gewoon heel belangrijk voor dat ukje om je zo min mogelijk stress aan te praten. Door te fel in de wat als modus te gaan ga je jezelf ook meer stress aanpraten. Dus probeer dat los te laten. Nu stressen veranderd niets aan de situatie na geboorte ...jammer genoeg. Kleinere geruststelling. Vanaf dag 3 mochten we al proberen om zoontje aan te leggen. Bij naar huis komen drink hij volledig bij mij. En dat gevoel van falen... Heel herkenbaar maar helemaal niet nodig. Laat mensen wat ze denken maar heel weinig mensen gaan je in de negatieve spotlight zetten. Jij faalt niet je lichaam faalt niet. Het is gewoon wat het is! Maar probeer echt nog even in het nu te blijven zonder te ver vooruit te gaan. Focus je op de bewegingen, je ronde buikje, geniet van het zwanger zijn al is dat soms heeeel pittig in deze situatie. Daarom ook een belangrijk woordje in deze zin...probeer ;)

Dank je wel voor alle tips en de aanmoedigende woorden. ❤️ Ik probeer er het beste van te maken, uit te kijken naar komende vrijdag waarop ik de 29w haal. Het lukt ons wel. 😊🥰 Dank je, oprecht.