Het godsgeschenk & leed dat bonus-/cadeau-/stief-/plusouderschap heet.

Ik zit al in afwachting van deel 2 😊

Dat het een utopie was om als goeie vrienden een mooie toevoeging te geven aan het gezin, is eerlijk gezegd heel hard binnengekomen en het was enorm hard om te beseffen hoe naïef ik was geweest. De verhalen die ze plots over mij verspreidde waren zeer pijnlijk, idem met de twijfels die ze openlijk uitsprak naar Daan toe. Ze weet door onze initiële vriendschap verdomd goed waar mijn pijnpunten liggen en aarzelde geen seconde om deze tegen mij te gebruiken. Ze had het blijkbaar niet zien aankomen dat het iets serieus zou worden tussen ons en besefte gelijk ook dat ze een goeie man had laten gaan, ondanks de overtuiging over haar geaardheid waardoor ze in eerste instantie gescheiden zijn.

Los van dat gegeven, is het voor mij meer en meer duidelijk hoe groot mijn eigen kinderwens intussen is geworden. Waar ik eerst geen enkele man aan mijn zijde geschikt zag als papa (yup, daddy issues), zie ik bij Daan alles wat ik maar wensen kan in een vader. Tuurlijk heeft hij zijn mindere kantjes, maar tot nu toe werkelijk niets onoverkomelijk of waar ik niet mee zou kunnen leven. Dagdagelijks die kinderliefde mogen ervaren, toegelaten worden in hun leven, hun vertrouwen krijgen, die kleine momentjes samen op de bank, hun verhalen na schooltijd, samen huiswerk maken, verjaardagen vieren, samen brooddozen maken voor het slapengaan, wandelingen maken met de hond, enz… Ook al kan en wil ik hun moeder nooit vervangen, het voelt vaak aan alsof ik op een dunne koord balanceer en mijn evenwicht naar alle kanten slingert. Je wilt niet té dicht komen, maar hen even goed ondersteunen waar je kan. Je wilt je eerder afzijdig houden in de opvoeding, maar wilt ook interesse tonen in hen. Je wilt hun vragen beantwoorden, maar wilt ook niets waardevols afnemen van mama en papa. Je wilt naar hun zorgen luisteren, maar niets slechts vertellen over hun mama. Je wilt ze dingen bijbrengen, maar sommige dingen zijn toch echt voor de ouders. Tegelijkertijd zijn ze nog zo klein en het zorgen is iets wat zonder nadenken verloopt. Wanneer je een snik hoort, loop je er zonder wikken en wegen heen om hen te troosten en wil je dat lachje kost wat kost terug toveren. Wanneer ze ziek zijn, zou je het per direct willen overnemen om hen niet zo te hoeven zien lijden.

Daan zelf wist natuurlijk van vooraf aan van mijn kinderwens af en heeft een 6-tal maanden terug aangegeven dat hij ook zielsgraag een kind wilt samen. De stap is intussen gezet en we zijn stilletjes aan hoopvol en voorzichtig begonnen met onze eerste stappen. 

Maar… ook daar verloopt het niet zo vlot. 35-plusser zijn, met endometriose, en vermoedelijke PCOS blijkt geen goeie combi om een kinderwens te vervullen. Mijn lichaam werkt niet zo goed mee en de kansen zijn behoorlijk klein. Komt dus steeds meer de emotie en angst boven… Wat als me dit niet lukt? Wat als mijn lichaam faalt?

Het is al behoorlijk kwetsend om te beseffen dat Daan al een eerste liefde, eerste huwelijk, eerste jaren in een bubbel zonder kinderen om elkaar écht te leren kennen, eerste zwangerschap, eerste én tweede kind, eerste huis, … Eerste zowat-alles wat je maar kan bedenken van mijlpalen, heeft meegemaakt met een vrouw die jij niet bent. Zou ik ermee kunnen leven dat ik zelf nooit zoiets zal kunnen meemaken? Dat een andere vrouw wél zijn kinderen heeft kunnen dragen en op de wereld heeft gezet en ik niet? Dat zij voor eeuwig in zijn leven zal zijn door de kinderen? Dat ik deel mag uitmaken van het leven van hun kinderen, zonder dat dit eigenlijk iets van mezelf is? Dat, wanneer het morgen zou gedaan zijn, ik met enkel de leegte achterblijf en niet één, maar 3 mannen kwijt ben waarvan ik hou?

De emoties lopen soms zeer hoog op, al dan niet door de hormonen die erbij komen kijken en het fertiliteitsparcours dat we doorlopen, als extra steun in een poging tot een zwangerschap. Meer en meer vraag ik me af waar ik mee bezig ben en wat als dit niet lukt? Wat zou dit voor onze toekomst betekenen? 

Wat als het wel lukt en zijn ex-vrouw de kinderen tegen ons begint op te zetten? Waarover ze al heel duidelijk is geweest dat ze het absoluut niet zou willen dat Daan nog maar aan kinderen zou dénken met een andere vrouw, omdat ze dat “marginaal” vindt? De wrevel zou absoluut een hoogtepunt kennen, met alle gevolgen van dien… Kunnen we de jongens dit wel aandoen?

Voor wie de moeite zou doen om dit alles te lezen, een welgemeende dankjewel. Uit de grond van mijn hart.

Liefs, 
Em

Deel 2/2

Wauw mooi met heftige rollercoaster aan emoties en gevoelens! Hopelijk mag jou wens ook nog in vervulling gaan en probeer je vele vragen samen met je therapeut een plaatsje te geven. Heel veel succes in jullie weg naar jullie zwangerschap! 🤞🍀♥️

Goh heftig zeg! Eerst en vooral vind ik dat je sowieso een plaatsje mag hebben in de jongens hun leven. Je zal uiteraard nooit hun mama vervangen, maar je bent wél een plusmama en dat is niet niks! Bij jou kunnen ze ook terecht voor wanneer het even niet goed gaat en voor wanneer het wel goed gaat. Je mag jezelf zeker niet enkel aan de zijlijn houden hoor. Wanneer ze bij jou zijn en ze zijn verdrietig dan troost je hen, wanneer ze blij zijn dan ben je dat ook, je helpt hen ook met hun huiswerk, je verzorgt hen ook en die recht heb je! Dat zijn ex het minder vindt, sorry maar dat is haar probleem... Daan heeft jou gekozen. En uiteraard heb je die nieuwe gevoelens van angst en twijfel omdat jullie beiden een nieuwe stap gaan zetten in jullie leven. Weet dat zo'n traject echt om tijd en geduld vraagt. En stress maakt het echt niet gemakkelijk. Ik weet makkelijk gezegd als gedaan. Maar weet dat je met elkander kan praten hierover. Ik wens jullie veel succes! 🫂🫶💪

Ik hoop dat het neerschrijven als een soort therapie voor je was. Speaking of, ga je nog? Ik denk dat zij je misschien beter kan geruststellen? Ik zie heel veel onzekerheid en ‘wat als’. Je komt over als een warm persoon dat ontzettend veel liefde te bieden heeft. Gun jezelf ook wat liefde! Jij bent in een relatie met Daan, niet met Daan én zijn ex-vrouw. Zij heeft niets te willen of te denken over jullie relatie. Tijd om aan jezelf te denken. 🫶🏻

Jij moet kijkn naar jou en Daan. Wat willen jullie echt. Als de liefde zo groot is overwint dit alles. Ik zie mijn nieuwe vriend in Daan. Ikzelf hoefde geen andere kindjes meer. Ik had er al 2. Maar als je ziet hoe mijn vriend is (zoals jou) was de keuze weloverwogen gemaakt. Ondertussen pril zwanger. En dit gaat ons lukken. Mijn ex woont nu nog naast ons, ik en mijn vriend zijn ah verbouwen in een ander dorp. Dit loopt wel goed! Ik wens je veel sterkte toe. Dikke knuffel

Amai, wat een verhaal! Ik ken je gevoelens en emoties als geen ander. Ben 32 jaar met endometriose en al heel lang een kinderwens. Mijn hubby to be heeft een dochter van 4. Met die moeder zien wij onze peren mee af. We krijgen de dochter maar 1x per week in het weekend. Want mijn man zou een zware alcohol en drugsverslaafde zijn en de rechter gaat mee in haar verhaal. Verhuisd naar Mol voor een gunstigere vonnis te krijgen. Terwijl ik zei niet te doen want het zou ons niet gunstig zijn, deden we het toch en hier zitten we dan. Ergens ver af van mijn familie (Genk) voor een ex die eigenlijk alleen haar naft wilde besparen en haar dochter niet wilt afgeven om dat hun relatie niet goed was. Ik denk dat het verwijt dat hij krijgt niet terecht is want met een ivf traject word je toch een soort van gescreend en denk niet dat we mochten opstarten als dit echt zo het geval was. Laat staan dat ik dan de 5 nichtjes en neefjes kreeg van mijn zussen om bij ons te blijven slapen elk weekend. Dochterlief moet nu met de ouders in een traject stappen met een psycholoog omdat ze een zware rugzak mee draagt en haar mede klasgenootjes pest, maar echt pest dat die kindjes bang zijn van haar. Thuis bij ons is het ook continu niet willen luisteren en een grote mond op te zetten. Voor een 4 jarige is ze verbaal heel sterk en zeggen de psychologen zelf dat het lijkt of er een volwassene in dat kinderlijfje zit. Hier kreeg de mama van mijn man zelfs te horen van haar jij bent mijn oma niet ik heb maar 1 echte oma. Maar de mama heeft hier nooit iets van gezegt als je haar daarover aanspreekt. Kind van 4 jaar zegt het zomaar uit haar eigen. Als ik dan zo kijk naar sommige plusouders waarbij alles zo mooi en vlekkeloos verloopt en ze mekaar alles gunnen in belang voor het kind ben ik er echt wel jaloers op. Wij vragen zoveel, zelfs voor mee te krijgen naar Disneyland 3 dagen en dat mocht zelfs niet van de moeder. Maar soit, alles is bijgehouden van gesprekken tot in het begin van onze relatie zelfs en op een dag als ze groot genoeg is krijgt ze het allemaal te lezen en dan zal ze zien dat het nooit aan ons heeft gelegen. Plusmama zijn, echt geen cadeau als het allemaal zo tegen zit.