Partner

Hier gaat mijn partner ook mee naar elke echo/onderzoek. In het begin voelde ik wel aan dat het bij hem precies nog moest "binnenkomen". Maar hij doet zijn best wel. Is ook wel bezorgd en merkt ook wel als ik me eens niet zo lekker voel , dan zegt hij zelf schat , je moet wat meer rust nemen het is oke... Maar de lijst,geboortekaartjes ed... heb ik ook allemaal alleen gedaan. Hij weet niet hoe of wat zegt hij en vertrouwt me. Wel is het hier ook het geval als ik over dingen begin wanneer de baby geboren is,hij ook zegt : je loopt weer voor op de feiten . Dus hij is ook wel zo van ooh het komt wel allemaal goed. Hij werkt ook enorm veel & ik ben thuisgezet van het werk dus heb ook meer tijd om te denken & al allerlei voorbereidingen te gaan doen. Maar over het algemeen is hij wel "betrokken". Mss moet je het eens aankaarten dat je er wat mee in je maag zit , er eens over praten ?

Mijn partner gaat zo veel als mogelijk mee naar de gyneacoloog (tot nu is dat altijd al gelukt wonder boven wonder) 1 keer heeft hij de vroedvrouw gemist owv werk en dat vond hij heel erg want kon hij het hartje niet horen via de doppler. Dus heb ik dat opgenomen voor hem. Verder zijn wij aan het verbouwen in ons huis en zet hij alles op alles om dit af te krijgen zoveel als kan voordat de baby er is. Dit zorgt wel voor veel stress en zorgt ervoor dat zijn hoofd vol zit en hij gespannen is. Ik voel me dan ook veel schuldig wanneer ik niet kan helpen omdat het te zwaar is of ik moet rusten. Hierdoor zitten we wel eens op een ander spoor. Want hij is dan moe van de verbouwingen en ik van het huishouden en zwanger zijn. Heb zo mij bijvoorbeeld overdaad met de badkamer te poetsen. Ook door bekkeninstabiliteit niet gemakkelijk. Doordat hij veel met de verbouwingen bezig is zorg ik voor de uitzet van de baby en vertrouwd hij mij hier wel in. Grote dingen bespreek ik wel met hem zoals de kamer en doopsuiker etc. Maar dingen zoals kleertjes doe ik alleen. Ik heb ook veel via vinted gekocht van speelgoed etc. Over aanpak van opvoeding hebben we het nog niet echt gehad eigenlijk. Ik vermoed dat hij denkt dat ik als ortho/kleuterjuf hier het voortouw in ga nemen 🫢 ik heb met mijn huisarts wel gesproken over dat ik me vaak schuldig voel dat ik dan moet rusten terwijl hij zo hard werkt.. ze gaf aan dat het belangrijk is om te blijven communiceren met elkaar.

Mijn partner gaat ook mee naar alle afspraken en bv dit weekend hebben wij een afspraak in winkel om alles te bekijken voor geboortelijst. Dat interesseert hem wel, maar echt het dagdagelijkse er mee bezig zijn ook niet, waardoor wij naar mijn gevoel echt achter lopen omdat voor grote dingen je wel input nodig hebt (bv geboortekaartje of kamertje) . Ik denk dat het voor de meeste mannen wel nog lang lijkt. Mijn beste vriendin is net bevallen en die man is pas in actie geschoten toen ze de datum van de inleiding hadden; toen werd het echt voor hem terwijl die baby al 4 weken eerder er had kunnen zijn ofzo 😅 dus ik denk dat het wat aan mannen ligt.

Hoi Charlotte Het lijkt mij dat je toch wel wat het gevoel hebt dat je emotionele steun mist. Het is knap dat je eerst vraagt of het terecht is, maar dat verandert natuurlijk jouw gevoel niet. Het is best oké om tegen je partner te zeggen dat je het bijvoorbeeld snapt dat hij het druk heeft en jij het niet erg vindt om de bv de praktische kant van de babyspullen te regelen, maar dat je soms het gevoel hebt alleen te staan in de zwangerschap zelf en dat een simpele “hey hoe voel je je vandaag?” al een wereld van verschil kan maken. Steek het desnoods op onze zwangerschapshormoontjes, hiermee vraag je niet teveel van hem. Wat opvoeding betreft, lijkt me dit toch ook wel belangrijk om dit op voorhand te bespreken. Al is het maar voor je eigen gemoedsrust. Ik haal op rustige avonden voorbeelden aan van vrienden / familie met kinderen en vraag mijn partner of hij ook zo gereageerd zou hebben en waarom. Ik stel hem ook vragen over zijn eigen opvoeding en wat hij daar wel of niet uit zou willen meenemen naar onze dochter. Hierdoor breekt vaak een langer en dieper gesprek open. Ik hoop dat ik je wat heb kunnen helpen. Los van of je zwanger en veeleisend bent of niet, jouw gevoel telt en is belangrijk. En toch zeker nu!☺️

Wat jammer om te lezen! Hier bij ons ben ik echt mijn mijn gat in de boter gevallen ivm zijn betrokkenheid op vlak van begrip en steun! Hij gaat echt geweldig goed om met mijn moeilijke momenten, beveelt me regelmatig om te stoppen met wat ik bezig ben en om te rusten. Ook met mijn huilbuien en slechtgezindheid owv de hormonen reageert hij echt zoals ik het had gehoopt. Hij laat het allemaal gebeuren, wordt er niet lastig van en steunt me mega hard! Elke afspraak staat hij paraat. Al is het niet zo dat hij er mega naar uitkijkt want hij zegt steeds dat hij er weer niets van heeft begrepen of op echo heeft kunnen zien 😂. Maar vooraf is hij gewoon enthousiast voor mij omdat ik er steeds zo naar aftel. Op vlak van geboortelijst, doopsuiker, kaartjes etc laat hij mij vooral mijn ding doen. Wat ik ook wel had verwacht. In keuzes maken is hij nu eenmaal niet de beste 😅 Ik vraag hem wel regelmatig eens zijn mening en die is dan meestal: is goed of goed gedaan 😂 Eigenlijk vind ik dat ook niet zo mega erg want ik weet toch dat als het zo in mijn hoofd zit er niets anders zal van komen 😂 Hopelijk kan jij er eens met je partner over praten. Ik kan me voorstellen dat dit voor jou een hele andere ervaring is en je daardoor je zwangerschap ook helemaal anders beleefd dan je had gehoopt. Misschien is het een idee om eens ergens lekker te gaan ontbijten en het dan voorzichtig aan te kaarten? En dan misschien ook niet verwijtend maar eerder dat je hem echt mist in je zwangerschap? Ik duim mee voor je! 😘

Persoonlijk vind ik dat je niet veeleisend bent. Zeker voor eerste zwangerschap het is heel normal om zo ervaring willen me te delen. Moet zeggen mij man, wat betrekken papieren werk of iets regelen, kan vergeten. Niet zijn ding😁 maar voor de rest hij is heel attent partner. Komt naar elke echo, wij kiezen samen voor meubels, kinderwagen, hoe moet kamer inrichten. Hij vraagt meermaals per dag hoe gaat met mij.

Mijn partner gaat mee naar alle afspraken en hij steunt me ook wel als ik aangeef dat ik moe ben of last heb. Spontaan vragen hoe het met mij gaat doet hij niet maar misschien eerder omdat ik het zelf al uitspreek voor hij dit kan doen 😅. Qua opvoeding hebben wij gelijkaardige gesprekken zoals hier al vermeld zijn. Houding van vrienden of familie en checken hoe wij het zouden aanpakken, of onze mening over een artikel of instapost. Dit zijn geen echte gesprekken eigenlijk. Eerder zo wat tussendoor. Alle praktische dingen zoals babyuitzet enz ben ik eigenlijk mee bezig. Ik vraag hem wel zijn mening voor duurdere aankopen en hij ging mee naar de winkel om kinderwagens te testen (niet met volle enthousiasme in het begin maar eenmaal hij de wagens in handen kreeg was hij wel helemaal mee). Wij vrouwen voelen vaak ons kindje doorheen de dag en hebben al maanden kwaaltjes. Bij mannen blijft alles wat meer abstract denk ik dus ze zijn er minder mee bezig dag in, dag uit. Er moet wel ruimte zijn om erover te praten als je daar behoefte aan hebt. En zeker op vlak van opvoeding zou je voor de geboorte toch best op dezelfde lijn zitten. Dus ik denk niet dat je veeleisend bent. Ga je prenatale lessen volgen? Misschien is dit al een goed punt om te starten? Samen de geboorte voorbereiden. En toch ergens een momentje in de week vastleggen waarbij jullie samen wat dingen bespreken. Als het voor jou belangrijk is, dan kan hij zeker een uurtje tijd vrijmaken.

Hier exact hetzelfde 😃. Ik vertel ook gewoon veel tegen hem 😂. Zaterdag gaan kijken voor de babylijst, hij was enthousiast maar hij vond het toch ook wel lang duren haha

Mijn partner is daar enorm in gegroeid. In het begin dacht ik ook dat enkel ik er mee bezig was, pas op hij werkt veel dus ik regel de meeste zaken en vindt ik niet erg. Hij is super lief, praat tegen men buik, gaat mee baby shoppen, zorgt dat ik geen zware fysieke dingen meer moet doen, laat me rusten. De geboorte lijst heb ik ook zelf gedaan, ik heb zussen met kindjes dus was snel opweg zo, terwijl hij niet zo vertrouwd is in deze zaken maar dat neem ik met plezier voor mijn rekeningen dan . Misschien gewoon even aangeven hoe je voelt of hoe hij overkomt naar jou toe?

Het gaat allemaal veranderen als de baby er al is :)

Ik heb een man met ASS en ADHD, dus wist ik gelukkig vanaf het begin dat ik niet kan verwachten dat hij ik alles even enthousiast is als mij omdat het voor hem te abstact is. (Dit is ook besproken met de pyscholoog.) Maar vanaf het begin slapen we met de doudou en knuffel in bed om er iets tastbaars aan te koppelen en nu we ook steeds meer aankopen doen + dingen op de babylijst zetten merk ik wel dat hij er mee bezig is op zijn manier. Ik regel wel veel zoals de babylijst en alle aankopen, maar ik betrek hem er wel ik door bv te bespreken of te laten kiezen te meerdere opties.

Besef dat dit voor vele mannen echt iets helemaal anders is dan voor een vrouw. Het is nog heel abstract. Hij voelt die connectie met de baby nog niet.. zoals een mama die verbondenheid al sneller voelt met het kindje in haar buik. Ook als het geboren is, is er voor de papa’s “nog niet veel aan”. Babytjes hebben instinctief vooral nood aan de mama.. ik hoor van vele papa’s dat de newbornfase voor hen “minder fijn” is. Mijn zoontje is nu 2, ik heb mijn vriendin echt zien groeien in zijn rol als papa. Nu heeft hij een veel betere band met ons zoontje en vindt hij de interactie super leuk wat hij daarvoor nogal miste. Je hebt altijd uitzonderingen… maar wees toch maar niet te streng..

Hoi Charlotte Jouw verhaal is voor mij niet zo onherkenbaar hoor... Mijn hubby,sinds +16jaar, zou ik niet willen ruilen maar 'het is en blijft een man' denk ik dan maar? Vragen 'Hoe gaat het', daar krijgt hij de kans niet voor, want ik begin al aan mijn verhaaltje van de dag als hij thuiskomt van't werk. We hebben 2 kids van 13 en 14 en toen was hij ietsje meer betrokken. Nu heeft hij vooral de bezorgdheid rond mij: de kwaaltjes zijn veel sterker dan vroeger, alles gaat wat strammer. Bij een wandelingetje van 2km krijg ik felle onderbuikpijn en zitten is een must en loopt hij voor een stoel of zoekt een plaatsje waar we ons even kunnen zetten. Op weekend sleurt hij mijn DooMoo-mee zodat ik zo comfortabel mogelijk kan liggen,... De praktische dingen eigenlijk. We zijn beiden zelfstandigen in onze firma. Mijn man werkt heden nog alleen omdat hij niet wil dat ik mijn fysieke werkhervat na het eerste zware trimester van overgeven en vermoeidheid. Ik verzorg enkel nog de opvolging van dossiers met 1x per week op locatie en de rest is van thuis uit. Personeelsadadministratie hou ik ook bij. Elk gezinnetje zal met een zwangerschap op zijn manier omgaan. Van de moment dat je kindje geboren wordt, zal je merken dat je partner opeens veel meer betrokken is en ook intense momentjes met jullie kleintje wil delen. Nu is de zwangerschap een periode waarin zij enkel kunnen aftellen. De brand die wij als mama hebben met ons kindje is heel anders doordat we er 24/7 voor zorgen dat ze goed kunnen groeien. De gezellige bewegingen kunnen wij alleen maar ervaren zoals het ècht is. Een stampje laten voelen is zeker niet hetzelfde... Uit ervaring zeg ik je dat je nu je bezorgdheid of frustratie even kan parkeren: wij hebben de beste papa die we kunnen wensen!