Frustraties partner

Hoy, Het is inderdaad erg moeilijk, zeker nu je zo ver bent, heel moe, alles doet pijn, veel beperkingen in beweging…. En dan ook nog eens al die hormonen, hormonen laten je ook erger reageren op alles dan je normaal zou doen. Mannen zijn natuurlijk erg anders dan wij, en die klik met baby hebben ze niet meteen, aan sommige mannen moet je ook alles voorkauwen en elke seconde herinneren. Als hij dat nu expres doet en zegt nou ik ga niks doen want ik ben niet verplicht zou dat anders zijn, maar als hij zoals ik begrijp gewoon nog ver is van dat alles dat is wat anders natuurlijk. Heel ambetant maar echt elke seconde aan herinneren en vergeet die doe het dan zelf niet en blijf herinneren tot hij het wel doet. Soms is dit erg vermoeiend en denk je volwassen mens en erger dan mijn kind van 3 jaar. Nou ik noem mannen kleinste kinderen in huis, ze zijn ook veel erger dan kleine peuters. Hier moet ik ook vaak herinneren maar zelf denken van oh deze kleertjes heeft die nog nodig of die moeten nog gewassen en gestreken worden voordat baby er is en deze moeten gesteriliseerd worden enzo daar denken ze dus totaal niet aan e Ze weten van zelf niet eens dat dit gebeurt en waarom Dit gebeurt, zijn nieuwe dingen toch niet gebruikt dus waarom zou je dat doen bijvoorbeeld, zo denken die. Ze denken oh pf nog zoveel weken waarom al deze drukte, 1 ding per maand doe rustig, zo denken die. Dus onze hersenen werken Totaal anders. Je hebt natuurlijk wel papa’s die dan juist omgekeerd zijn Maar volgens mij zijn dat maar 5% van de 100🤣 Maar blijf er zeker niet mee zitten, praat er over want nu je hormonen grote rol spelen gaat dit je veel stres en bezorgdheid bezorgen waardoor je jezelf stuk gaat maken. Veel succes nog❤️

Ik herken hier wel wat van. Mijn vriend heeft het ook heel druk op zijn werk en is ook in ons huis aan het verbouwen. Daardoor heeft hij precies weinig “headspace” voor babyspullen. Wij hebben nu afgesproken om 2uurtjes per week samen te zitten zodat we door keuzes kunnen gaan etc. Dat is heel planmatig maar helpt voor mij wel mentaal en dan heeft hij ook zeggeschap op Bv kleur van pampertas

Hangt ook af als jullie beide nog werken. Ik ben 29 wk zwanger en ook bijna 4 jarige thuis. Ik regel ook alles zelf, want ik ben thuis. Mij man vertrekt nog voor dat wij wakker zijn en komt terug rond 18 uur. Hij kan ook vaak gsm niet bij hebben, dus ik geef altijd mij contact gegevens. Grote boodschap/ klussen doen hij in weekend. Mischien lijstje voor hem maken? Mijne vergeet ook vaak dingen. Het is zeker niet altijd makkelijk. Wij proberen meer geduldig met elkaar zijn en veel praten. Want hij werkt veel voor ons, momenteel enigste inkomsten, en ik ben ook moe.

Dit is heel herkenbaar, en zeker als je zegt dat je man ADHD heeft. Mijn vriend heeft dit ook. Al jouw frustraties had ik vroeger ook en soms nu nog. Maar zijn brein werkt effectief anders dan dat van jou. Ik kan wel wat tips geven wat het bij ons wel heel werkbaar maakt en waardoor niet alle last op mijn schouders komt. Ik doe zo goed als alle gezinsadministratie. Hij is volwassen en kan dit uiteraard ook maar het kost hem mentaal veel meer moeite om het overzicht te bewaren dan voor mezelf. Ik heb een excel document waarbij ik alles bij kan houden wat er nodig is voor de baby. Wat we al gekocht hebben, gekregen hebben, en nog moeten aanschaffen. Zelfs inclusief adressenlijst voor de geboortekaartjes. Hij heeft toegang tot dit document en als hij iets vraagt dan zeg ik dat hij daar eerst moet gaan kijken. Doopsuiker kiezen we samen. Ik vraag hem om er dan een uurtje of 2 tijd voor in te plannen. (Als in echt een specifieke dag en uur). Ik heb ook enkele zaken aangegeven waarbij hij verantwoordelijk is voor de keuze en de aankoop zoals bv de babyfoon. Hij kan dan maar zien dat die er op tijd is en anders gaat hij zich heel erg moeten haasten 🤷🏼‍♀️. Wij hebben een magnetische planner op de koelkast. Hier staan al onze gezamelijke en individuele afspraken op + taken in het huishouden die we op specifieke dagen doen (en voor sommige hij ook verantwoordelijk is). Dit helpt voor hem om het overzicht te houden en zijn dag en week beter te kunnen plannen. Er hangt ook een boodschappenlijst bij waar hij ook dingen op zet als hij merkt dat onze voorraad bijna op is. Onze weekmenu hangt ernaast met erbij wie verantwoordelijk is om die dag te koken. En nee, hij onthoud niet altijd wanneer het aan hem is, maar ik heb de gewoonte om rond 17u30 te vragen om hoe laat we gaan eten. Dan heeft hij nog tijd genoeg om in actie te schieten. Maak je geen illusies, het lukt niet altijd om ons aan die planning te houden, maar het helpt wel heel erg. Ik ben ook gestopt met hem te bemoederen zal ik het maar noemen. Hij is een volwassen man met dezelfde skills als ik. Als je hem de kans geeft dan gaat hij echt wel meer beginnen doen. In het begin zal dat vaak met heel veel vertraging en frustraties zijn, maar nu is hij het ook gewoon dat het niet allemaal hoeft. Jij doet het uiteindelijk toch. Niet alles zal altijd in orde zijn, maar dat moet je dan ff leren loslaten. ADHD is niet eenvoudig maar het is ook zijn verantwoordelijkheid om hier beter mee te leren omgaan. Mijn vriend heeft na zijn diagnose hiervoor in begeleiding geweest bij een therapeut en dit heeft ook heel erg geholpen. Geef hem de ruimte om zijn verantwoordelijkheid te kunnen nemen en hou in het achterhoofd dat een taak voor ons misschien 10min is, maar in een adhd-brein is dit x2. Het tijdsbesef bij jouw vriend is echt anders. Dat is toch mijn ervaring hiermee. Ik hoop dat je hier eens goed kan over praten met hem en dat de situatie echt kan verbeteren. Want ik weet uit ervaring dat het heel erg zwaar is (zeker mentaal) als alles op jouw schouders terecht komt. Veel moed! ❤️

Ja ik werk gewoon tot 39 weken tenzij de baby vroeger komt. Dus ben inderdaad doodop door de zwangerschap en peuter en werk en alles wat erbij komt. Lijstjes heb ik al vaak gemaakt maar dat schijnt niet te werken voor hem.

Dankje. Ja ik heb nu eens een lijst gemaakt met al mijn verantwoordelijkheden, zichtbaar en onzichtbaar. Effe frustratie van mij afgeschreven en hopelijk maakt dat het voor hem duidelijker hoe scheef de verdeling momenteel zit. Toch echt zo oneerlijk die mental load voor moeders en vrouwen in het huishouden.

Gelukkig geen grote verbouwingen hier en is het ons tweede kindje dus hebben we de meeste spullen al. 2 uurtjes per week klinkt al heel goed, niet zo evident om de tijd te vinden tegen dat onze zoon slaapt en de dagdagelijkse klusjes gebeurd zijn 😅 maar ik vind het wel een goed idee

Dankjewel 🙏🏻. Eerlijk gezegd klinkt dat ook wel heel vermoeiend om alles zo te managen en te organiseren, excel en weekplanning bij te houden enz. Heb dat voor we onze zoon hadden wel een tijd gedaan maar hij maakte dat zelf niet op en ik heb dat niet per se nodig, kan ook niet zeggen dat hij het echt gebruikte dus maar mee gestopt. Maar goed dat het voor jullie werkt. Ik heb hem op weg geholpen met zijn diagnosetraject en medicatie, nadien ook mee gezocht naar coach/therapeut maar daar deed hij verder niets mee. Ik heb al heel veel losgelaten. Als dingen gewoon wat later zouden in orde komen heb ik daar geen probleem mee maar het gebeurt gewoon niet (bv schilderklusje dat al 3 jaar blijft liggen, douche die al 6 jaar lekt,…). Ik geef hem echt veel kansen om het zelf in handen te nemen, al is het maar omdat ik zelf gewoon de energie en tijd niet meer heb. Al vaak over gepraat maar jammer genoeg geen permanente oplossingen zoals dat gaat met adhd… ik weet niet of het voor jullie een eerste kindje wordt, maar voor ons is het na de eerste wel echt nog een pak moeilijker geworden. Hoewel hij wel een hele lieve betrokken papa is gelukkig.

Ik heb er tegenwoordig met baby en peuter ook gewoon minder ruimte voor om alles zo te regelen denk ik. Want uiteindelijk zoals jij het beschrijft, neem jij alsnog het initiatief om aan dingen te denken, taken te verdelen, afspraken te maken, hem eraan te herinneren enzovoort. Mijn partner zal ook wel mee gaan naar afspraken en zijn mening dan geven over doopsuiker of het geboortekaartje, maar dat het überhaupt moet gebeuren en daar initiatief voor nemen, dat blijft wel bij mij liggen en daar heb ik het denk ik vooral lastig mee.

Dat is inderdaad een groeiproces en bij ons ook helemaal niet gelijk. Als ik het wel wat te zwaar begin te vinden hebben we de afspraak dat hij het overneemt. Hij plant dan bv het eten, de boodschappen, enz. Zal dan niet altijd zo gezond zijn als ik het zou willen maar bon 🤷🏼‍♀️. Dingen zoals de kinderopvang zou hij ook perfect kunnen regelen. Als dit zijn verantwoordelijkheid is dan moet hij het ook zelf maar uitzoeken. Maar ik maak er mij ook zelf schuldig aan om heel veel op mij te nemen. Van een muur die niet geschilderd is heeft je partner natuurlijk geen last. Geen eten op tafel die dag natuurlijk wel. Hij zal ook honger hebben. Dan heeft hij weinig keuze. Ik zou er sowieso nog een paar keer met hem over praten en enkele taken zoals bv. boodschappen volledig aan hem overlaten (inclusief boodschappenlijstje). Ik maak voor mijn partner ook geen lijstjes meer. Hij is volwassen en kan zelf rondkijken en een lijstje maken. Onze nieuwe regel is trouwens dat wanneer iemand aan het koken is, de andere persoon niet gewoon in de zetel ploft maar ook iets in het huishouden doet. Afval wegbrengen, stofzuigen, vaatwas legen, de kinderen in bad doen, … Afruimen en opkuis na het eten doen we steeds samen. Dit systeem werkt wel en geeft mij het gevoel dat we dan tenminste allebei met klusjes bezig zijn. Met een baby erbij gaan er hier op termijn ook wat discussies komen waarschijnlijk, maar ik ga mezelf ook moeten inhouden om dan niet alles op mij te nemen. Het is een proces, maar je man is je partner en jij bent zijn moeder niet. Mannen moeten dit echt eens beginnen in zien soms.

Vind ik n goeie. Toen heeft men therapeut me aangeraden om te vragen: wat zou jij hier bv van kunnen doen. Mijn vriend heeft toen gekozen voor de vaatwas bv. Dat is nu zijn taak. Als het niet opstaat dan stapel ik gewoon in de pompbak. Hij kan aan mij vragen om het over te nemen als hij t niet kan doen maar het is zijn verantwoordelijkheid om het te vragen want het is zijn taak. Door met kleine dingetjes te starten, gaan ze ook leren om verantwoordelijkheid te nemen. En uiteraard vind ik dan de helft van mijn keukengerei dan terug waar het niet zou moeten maar dat laat ik nu los want anders doet ie t niet.

Idem hier, voel me echt eenzaam tijdens de zwangerschap, ik blijf hem dit vertellen maar het enige wat hem lijkt te interesseren is een nieuwe auto (andere is kapot) en zijn slaap, voor de rest is mijn buik inwrijven met olie al een opgave, zelf dan valt hij al in slaap en dan denk ik wat het zal zijn als dat kleintje er is.. ons seksleven is niks meer, ook op dat is er altijd een uitvlucht die hij zoekt, of het ligt dan aan mij omdat ik de stap niet eerst zet.. qua babyspullen, kraamzorg, bevalling, startbedrag, kamer,… moet ik hem 100 keer vragen of hij wil meekijken maar ook dan weer hetzelfde verhaal, nu na maanden zagen is hij eindelijk begonnen met het mee zoeken van een creche, al moet ik het ook nog veel herhalen.. hij praat wel alsof hij het ziet zitten allemaal maar het komt voor mij over alsof ik binnenkort voor alles alleen zal staan omdat hij te “moe” is van zijn werk en zijn slaap nodig heeft..

Oh dat klinkt echt niet leuk. En ja eenzaam, dat heb ik me ook al veel gevoeld deze zwangerschap. Wij hebben gisteren een redelijk goed gesprek gehad, niet per se meteen een pasklare oplossing gevonden maar hij verschoot toch wel van mijn lijst met alles wat ik allemaal doe en regel. Dus ik heb tenminste al wat erkenning gekregen van hem en mijn gevoelens kunnen uiten. Voelt jouw man zich wel oké? Want zo vermoeid klinkt ook niet echt gezond. En inderdaad als het kindje er is zal hij het toch met veel minder slaap moeten doen en jou net wat rust gunnen om te bekomen van de bevalling enz. Ik denk dat het wel belangrijk is om te kunnen spreken over wat jullie verwachtingen zijn omtrent de zorg voor het kindje en hoe jullie dat kunnen verdelen.