Zwanger, leuk of niet?

hier omgekeerd. 11 jaar geleden echt alle kwaaltjes gehad. zwangerschapsjeuk, griep, het zuur, overgeven.. echt alles. en nu, buiten extreme bandenpijn, bijna geen kwaaltjes. ook nog maar 22w ver dus er kan nog veel komen, maar toch. courage daar! we moeten erdoor. zwanger zijn is soms echt kak!

Geen giga roze wolk, maar ook geen "zware" zwangerschap. Ik probeer wel te genieten van het zwanger zijn, maar blijf ook wel erg vermoeid en heb regelmatig last van felle rugpijn. Ik loop ook continu ziek rond waardoor ik moeilijk kan genieten. Ik voel me precies nooit 100% oké. Maar als ik vergelijk met sommige anderen, heb ik wel een zalige zwangerschap 😊

Mijn auto-immuunziekte is door de hormonen volledig onder controle en naar de achtergrond verdwenen, dus ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. De kwaaltjes zoals vermoeidheid, in mijn broek plassen en rugpijn neem ik voor lief. En ooh, die stampjes, echt, ik vind het geweldig en zou altijd zwanger willen zijn. 😅 hele roze wolk dus!

Het scheelt van dag tot dag bij mij. Ik heb fysiek volgens mij een droomzwangerschap, maar mentaal heb ik het heel erg onderschat. Ik mocht ook van de ene op de andere dag niet meer gaan werken omwille van risicoberoep en ben daardoor in een zwart gat gevallen. Ik mis de sociale contacten en m'n job. Maar dat durf ik vaak niet uitspreken omdat mensen er voor zouden tekenen om zoveel maanden thuis te zitten en tot rust te komen. Helaas niks voor mij. Maar, dat neemt niet weg dat ik heel erg dankbaar ben voor dat kleine wondertje in m'n buik en er enorm naar uitkijk om deze nieuwe fase in ons leven te starten. 🥰 Ben nu ook wel een stuk geruster sinds ik de baby dagelijks voel. Daarvoor vond ik de onzekerheid ook zenuwslopend.

Mijn mama zei 9j geleden toen mijn zwanger was van haar eerste ‘zwangerschap ik geen ziekte’. Die ukkie die ik toen nog was dacht toen ook och aansteller. Tot je zelf weet hoe het kan zijn en I feel sorry for my sister en dan vooral de steun die ze wilde maar duidelijk niet kreeg. Spreek je gevoelens uit! Ook jouw gevoelens tellen, wat andere er ook van zeggen/denken. Omring je met mensen die je steun bieden. 🤍

Toen mijn zus zwanger was*

Ik denk dat ik deze zwangerschap officieel niet leuk meer vind 🙈 Ik had er zo naar uitgekeken om terug zwanger te zijn, de vorige keren heb ik dan ook geen problemen ondervonden. Maar nu kan ik het zowel fysiek (zware benen, vocht vasthouden, zure oprispingen, …) als mentaal (moodswings, heel veel wenen, moe, …) niet goed aan 😔 ik vind het echt lastig! Nog effe doorbijten zeker?

De eerste maanden was ik constant misselijk en aan het overgeven. Sinds 19 weken is dit weggetrokken. Ben nu 25 weken en kan zeggen dat ik nu geniet van het zwanger zijn. Als het geen roze wolk is: spreek je gevoelens uit!!

Die opmerking heb ik ook al vaak gehoord! Maar ik moet zeggen dat ik de vermoeidheid, het niet kunnen slapen, weinig weerstand hebben... toch ook serieus onderschat had 🙈

Mijn imuumsysteem bestaad gewoon niet meer.. hele tijd verkouden of griep of gelijk wat.. eerste trimister was een hell, overgeven tot en met, kokhalzen bij elke geur, amper kunnen eten, was zo blij eindelijk 2e trimister, nu lig ik ziek in bed again.. terwijl de nesteldrang aandringt maar bij teveel bukken krijg ik bandenpijn, ik wil echt niet klagen maar in films lijken die zwangerschappen zoveel leuker 😅 maar elke keer als ik de kleine zie bij de gyne vind ik het allemaal waard, dat hij maar snel in mijn armen is 🥹🥰

Ik vind het verschrikkelijk! 🥲 maar er komt iets moois in de plaats

Ik ben in het begin heel vaak ziek geweest, ook nu ben ik vatbaarder voor verkoudheden en dergelijke. Sinds enkele dagen ben ik ook gewoon doodmoe en mentaal volledig op, veel meer dan huilen doe ik niet momenteel… ik hoop dat dit snel betert

Nog geen roze wolken gezien hier. 🫣 de stampjes voelen das t enige waar ik oprecht van kan genieten. 💙

Ik was voorbereid dat zwangerschap niet gemakkelijk zou worden, maar had ergens gehoopt dat het toch een beetje zou meevallen. Tot nu heb ik mezelf sterk gehouden met uitspraken als 'ik mag nog niet klagen' en 'het kon nog erger zijn', maar het begint mentaal wel echt zwaar te worden... Al van het begin van de zwangerschap sukkel ik met slechte immuniteit: continu luchtweginfecties die precies nooit helemaal genezen. Nu zit ik, door een halfjaar continu te hoesten, met gekneusde ribben en gescheurde tussenribspieren. En ik ga blijven hoesten de rest van de zwangerschap (volgens longarts) dus die ribben kunnen niet genezen. Ik moet nog blijven werken als verpleegkundige (in Nederland) tot 6 weken voor de uitgetelde datum dus heb nog wel even te gaan. En door mijn leidinggevenden is er weinig begrip. Ik blijf vooral nog doorgaan met de gedachte dat het het allemaal waard zal zijn eens de baby er echt is 🤞🍀!

sorry maar is dit wel verantwoord? denk aan jezelf en ga naar je huisarts om een ziekenbriefje. je hebt maar één lichaam 😔😔 veel moed daar!

Ja die vraag stellen mijn vriend en ik ons ook vaak... Ik heb achter 2 weken eindelijk een gesprek met een arts op mijn werk omdat een Belgische (huis)arts geen waarheid voor Nederland is blijkbaar 🤔. Hopelijk geeft die dan eindelijk de doorslag dat ik moet stoppen met werken! Bedankt voor het begrip❤️!

Ik zit ergens tussenin en fluctueer ook de hele tijd tussen de roze wolk en de ‘zware’ zwangerschap. De roze wolk komt vnl. omdat ik hiervoor een miskraam meemaakte. Dus deze zwangerschap, deze baby, is echt een godsgeschenk voor mij. Zwanger zijn vind ik in die zin dus fantastisch! Maar anderzijds heb ik zowat elke zwangerschapskwaal die je je kan voorstellen. Ik heb dus al veel zieke periodes achter de rug. (Nu 20 weken ver) En mijn emoties durven ook serieus op en neer gaan. 😜 Ik kan soms heel zwaarmoedig worden… maar de dag erna is dat alweer voorbij. Toch zijn dat echt moeilijke momenten. Herkenbaar voor iemand?

Ik heb niet zo zeer te klagen. Ik ben niet echt ziek geweest, heb enkel veel last van men rug en het zuur. 1e zwangerschap

Dit is mijn eerste zwangerschap. Ik had echt een verschrikkelijk 1e trimester: constant overgeven heel de dag. Zelfs met 4x navalit slikken werd het niet beter. Het deed ook echt pijn aan mijn maag. Ik kon amper eten (4 droge crackers op een dag, met wat geluk) en op sommige dagen zelfs niets drinken. Elke druppel die er in ging kwam er na een paar minuten ook weer uit. Het was van mijn bed naar de zetel en weer naar mijn bed. Ik was verschrikkelijk uitgedroogd en ben dan ook ongeveer 15 kg afgevallen. 8 weken heb ik me slecht gevoeld. Vanaf week 12 ging het stilletjes aan beter en vanaf week 13 was het opeens over. 😅 Ik had toen echt even geen zin meer. Ik heb altijd gezegd dat ik zeker 2 kindjes wilde, maar op dat moment kon ik alleen maar denken: Ik wil niet meer zwanger zijn. Dit is het ergste wat ik al ooit in m'n leven heb meegemaakt 🙈 Sinds week 13 (nu 24w+1) eigenlijk nergens meer last van gehad. Mijn ergste kwaaltjes zijn acné (had ik altijd al, maar nu gewoon wat meer 🤷🏻‍♀️), veel boeren en maagzuur, sneller vermoeid (maar dat hoort er ook gewoon bij), en vaak een vieze smaak in mijn mond (maar dat is gelukkig al geminderd tegenover het begin). En af en toe als ik te lang op 1 zij lig, doet m'n heup wat pijn. Maar dat is snel opgelost met wat beweging. Dus is het leuk? 1e trimester absoluut niet. Sindsdien: ja, gaat wel. Ik ben denk ik niet de persoon die supergraag zwanger is, maar ik haat het ook niet. De baby voelen bewegen en meubeltjes en kleertjes kopen, dat vind ik leuk. Het zwanger zijn op zich, daar sta ik (op dit moment) redelijk neutraal over.