8 Reacties
8 maanden geleden
Oh lieve Tine, ja hoor. Ik herken me helemaal in wat je schrijft. Je bent niet alleen ❤️
8 maanden geleden
Idem hier. 11 jaar geleden voor de eerste keer mama geworden. Jammer genoeg geen roze wolk, ons meisje had kanker op 8 weken. Nu zwanger van ons 2de kindje en ik begin te twijfelen. Is het een goede keuze geweest, gaat de dochter even gelukkig zijn nu ze een broertje krijgt? Gaan we zo een klein babietje terug aankunnen? Maar je gaat zien hoeveel liefde je aan dat babietje gaat geven, het is het mooiste wat er is en jullie gaan zeker niet uit elkaar groeien! Vooral genieten, komt goed!
8 maanden geleden
Zou je het zien zitten om op een rustig moment om je zorgen te delen aan je partner? Ik denk dat dat kan zorgen voor verbinding (hij heeft misschien ook zorgen en zie je dat je niet alleen bent, of misschien kan hij je wel geruststellen door samen afspraken te maken voor als de baby komt (bv verdeling huishouden) die dan uiteraard op dat moment nog mogen veranderen maar dan heb je al een basis. En misschien kan je zelfs communicatie afspreken hoe je kan aangeven dat je twijfelt (bv "help" fluisteren) zodat je samen eventjes kan ploeteren en zoeken met de baby.
Naast het deel van de partner: het is echt logisch dat je begint te twijfelen en piekeren. Er is zoveel informatie, zoveel meningen, zoveel tips die iedereen goedbedoeld wil geven. Druk die een bepaalde vroedvrouw kan leggen...
Weet dat iedereen, ook je vriendinnen die al kindjes hebben, zich zo voelen of eens gevoeld hebben. Plan eens met de vriendinnen die al een kindje hebben een brunch en leg je zorgen op tafel. Je zal merken dat enerzijds zij blij zijn om eens een uitje te hebben zonder hun kind, en anderzijds dat zij ook maar wat doen en proberen. We moeten het allemaal wat leren en zoeken.
Courage! Het is normaal om te twijfelen, maar laat het niet teveel aan je hart komen. Laat je omringen.
8 maanden geleden
Goedemorgen Tinee, zeer herkenbaar, je bent niet alleen. Ik heb deze week gedurende twee dagen al mijn meetings moeten verzetten omdat ik er geen woord uitkreeg, enkel tranen. Van onzekerheid, van overdondering, van teveel actiepunten, van schrik van hoe mijn lichaam zal veranderen, etc. etc. Die kleine uk gaat ons een superpower geven die we nu nog niet voelen, laten we dat zeker niet uit het oog verliezen. Bedankt voor jouw berichtje, doet deugd om te lezen 'that we're in this together'.
MOD
8 maanden geleden
2w geleden heb ik een week thuisgezeten omwille van vermoeidheid en daarmee gepaard gaande emotionaliteit (non-stop huilen). Er staat ons een grote verandering te wachten waarvan we echt niet kunnen inschatten hoe deze een impact gaat hebben op ons leven en hoe wij ons als persoon hierbij gaan voelen en gedragen. Niet meer dan normaal dat we dan onzeker zijn denk ik dan. Ik probeer dit te bekijken als “ik wil het gewoon zo goed mogelijk doen voor mijn kleintje “ en het zo wat in perspectief te plaatsen ❤️
8 maanden geleden
Ik herken mezelf hier volledig in.. ben nu 26 weken. Je bent zeker niet alleen ❤️
8 maanden geleden
Ohh ik herken mij hier ook in. Ook al wat huilbuien gehad in combinatie met stress op het werk of ziek zijn.... Er zijn veel zwangeren (of partner van zwangeren) op mijn werk en dan hoor je ze zeggen dat ze alles geregeld hebben en dan denk je oh jee... Dan komt ook die onzekerheid van alles. Heb vandaag eens een rustig moment genomen om een lijstje te maken en door alles te gaan. Ook met partner een moment gesproken over angsten en onzekerheden. Hij heeft mij gelukkig gerustgesteld maar gevoel blijft wel dat er veel druk en geregel rust op de moeder in wording.
8 maanden geleden
Bedankt voor jullie lieve berichtjes, het doet me echt deugd om te lezen dat ik hier niet alleen in sta.
Mijn partner is hier veel nuchterder in dan mij. Ik ben altijd al wel een 'stresskip' en hij kan alles beter relativeren en de dingen op zich af laten komen. Hij probeert mij dan ook wel gerust te stellen dat dit ons wel zal lukken, dat zoveel anderen het toch ook kunnen dus waarom zou ik het dan niet kunnen... Ik heb mijn bezorgdheden ook geuit bij mijn moeder en ze zei ook al meteen dat ze echt wel zoveel mogelijk komt helpen als dat nodig is, dat ik dit gewoon zelf moet durven aangeven. Dat doet allemaal wel deugd ♥️