Ervaringen mama zijn

Na een zware zwangerschap en traumatische keizersnede was ik zo blij dat ons meisje er was. De eerste weken waren zalig, ze was zo'n rustig baby'tje! At goed en sliep goed.. tot ze 2 maanden werd en opeens keerde alles om precies. Enkel eten ging nog goed, slapen opeens een hel en ze leek constant boos op alles en iedereen. Enkel ik was nog goed genoeg, haar papa, haar (over) grootouders, nonkels, tantes, etc , niemand mocht haar vasthouden of ze begon te krijsen. Als ik haar overnam: meteen stil, tot we weer alleen waren. Niets leek goed te zijn, zoveel gehuil... Naar de kinderarts, huisarts en osteopaat gegaan: verborgen reflux; medicatie. Weken later was het nog steeds niet beter en mentaal begon ik er onderdoor te gaan. Toen de vroedvrouw gebeld en bleek het puur slaaptekort te zijn. We zijn nu aan het proberen om de wakkertijden te implementeren en het begint te beteren. Gelukkig maar want ik begon enorm aan mezelf te twijfelen als mama. Ik heb nog steeds momenten dat ik me enorm alleen/eenzaam voel en ik huil regelmatig met haar mee. Maar nadien kan ik er dan ook weer tegenaan. Het veranderen van mijn lichaam is ook heel zwaar voor me. Van heel mager naar heel dik, striemen, erge haaruitval, puistjes,.. tijdens het zwanger zijn voelde ik me al een andere persoon en nu lijk ik weer iemand anders, dat is moeilijk om te plaatsen. Maar dan kijk ik naar mijn meisje en zeg ik tegen mezelf dat zij het waard is. Ze is echt het lichtpunt in mijn leven en ik ben zo dankbaar dat ze er is. Ik ben er wel aan aan't denken om therapie te starten om alles een plekje te geven qua emoties en traumatische ervaringen van de bevalling en mijn ziekenhuisverblijf, zodat ik niet enkel een goede mama kan zijn, maar ook weer mijn gelukkige zelf.

Een heel dubbel gevoel hier. Ik zie ons mannetje doodgraag en het is mijn kostbaarste "bezit". Ik geniet enorm van zijn schaterlachjes, het omrollen, zijn karaktertje... Maar anderzijds vind ik het ook gewoon echt zwaar en had ik dit onderschat. Ik vond het verschrikkelijk erg dat ik dat "roze wolkgevoel" niet heb ervaren. Ik heb ook gewoon het gevoel dat we van het ene "probleem" in het andere sukkelen. Na de vroeggeboorte bleek In het ZH dat hij niet voldoende kracht had om te drinken, maar hier kwamen ze pas achter nadat zijn bloedsuikerspiegel veel te laag stond. Dus in het begin al moeten kolven en kunstvoeding bijgeven. Hij komt met periodes slecht bij qua gewicht dus geef ik regelmatig nog eens een periode kunstvoeding bij. Rond de 4 weken begonnen de krampen hier en hadden we een huilbaby. Urenlang rondlopen met een krijsende baby, het sloopte mij helemaal. Uiteindelijk bleek tijdelijk koemelkvrije kunstvoeding om de darmen te laten rusten de oplossing (maar dat hadden we pas door na 12 weken). In de crèche gestart en regelmatig ziek, valse kroep gehad... En dan die nachten. Zo jaloers op alle mama's wiens kindje de klok rond slaapt. Maar zelfs na bijna 6 maanden geef ik nog 3 nachtvoedingen en staan we continu op voor even te troosten. Ik vind de nachten echt heel slopend en ze halen me momenteel helemaal onderuit. Maar wat ik misschien nog het moeilijkste van al vind, is al het advies. De een zegt dit, de ander zegt dat. Iedereen heeft zijn mening en voelt de drang om deze te verkondigen. Ik kan het soms heel moeilijk plaatsen. Dusja, een heel dubbel gevoel hier. Maar wel al van dag 1 overtuigd dat ik nog liefde in overvloed heb voor een tweede 😜 Maar daar wachten we toch nog eventjes mee 🙂

Wat een herkenbaarheid in al jullie verhalen ❤️ danku om te delen dat het niet overal rozengeur en maneschijn is, en dat we allemaal quasi hetzelfde voelen!

Wij hebben heel lang getwijfeld of we wel kinderen wilden. Uiteindelijk zijn we er toch voor gegaan en ik moet zeggen dat ik positief verrast ben. Het gaat me tot nu toe erg goed af en ik hoor van mensen dat het 'naturel' lijkt. Voor twee twijfelaars vind ik dat toch straf! Het mooiste vind ik de liefde die ik voel voor mijn zoontje! Ik vind hem echt geweldig en hij doet het zo goed 💗 Het moeilijkste vind ik als ik niet weet wat er mis is als hij huilt en niet weet hoe ik hem kan helpen. En ook wel de nachten sinds de slaapregressie 🫠

Het mooiste aan mama zijn, vind ik de liefde voor mijn klein mannetje! Ik geniet enorm van hem en zou liefst de hele dag bij hem zijn, ondanks dat we ook een moeilijkere start hebben gehad met veel huilen, heb ik altijd bij hem willen zijn. Het moeilijkste vind ik terug gaan werken. Ben nu 1 maand bezig en dacht dat het wel makkelijker zou worden, maar t wordt precies alleen maar moeilijker om hem te missen. Vaak zie ik hem maar 30min-1u per dag wakker en dat is dan vaak nog in functie van klaarmaken of naar bed brengen dus heel weinig leuke momentjes samen. Verder is het ook elke dag een race tegen de klok om huishouden etc rond te krijgen, dus de momentjes die we dan hebben, heb ik dan precies ook nooit 100% tijd voor hem. Wou altijd heel graag mama zijn en ben dan ook heel blij met m’n zoontje maar vind het wel moeilijk om hem al zo te moeten afgeven en delen. Verder vind ik ook de ongevraagde meningen en grenzen stellen moeilijk bv wij kiezen om pas op 6m vaste voeding te geven ikv bv en horen dan vaak ‘als jullie hem geen eten geven dan doen wij dat wel’. Ook vind ik tijd voor vriendschappen en me-time erg moeilijk. Ben liefst elk vrij moment bij m’n zoontje omdat ik hem al zo weinig zie, maar daardoor heb ik de neiging om alles af te zeggen waar hij niet bij kan zijn. En ook in de relatie met m’n vriend heb ik best moeite om terug balans te vinden. Hoe ervaren jullie dat?

Inderdaad lastig. Wij plagen elkaar gewoon veel, of raken elkaar even kort aan. Het zijn die kleine gebaren die ook laten zien dat we nog steeds van elkaar houden, ook al hebben we niet veel tijd meer voor elkaar. Dat komt wel terug! Als we toch wat meer tijd samen zouden willen, dan kunnen we de dochter altijd even naar de grootouders of tantes brengen in het weekend.

Die balans vinden is inderdaad heeel moeilijk vind ik! Mijn vriend slaapt door alles uit, is een ramp om wakker te krijgen en hij werkt heel lange dagen. Dus de zorg voor ons meisje valt 24/7 op mij, zeker omdat ze alleen bij mij wil zijn. Dat maakt dat ik enorm moe ben en daardoor (ongewild) kortaf ben bijvoorbeeld. Ik probeer er aan te werken maar het draait toch regelmatig uit in een discussie 😅 We praten het nadien wel altijd uit en dan is het ook weer gewoon oké tussen ons. Maar het is inderdaad pittig, ik denk dat we beide gewoon onze relatie missen van voorheen, het aanpassen is zwaar. Je bent dus zeker niet alleen! Maar ik weet ook dat het weer beter gaat gaan als ons dochtertje wat ouder is. Als ze zich beter kan bezighouden met speelgoed, als ze beter slaapt, als ze graag naar de oma's begint te gaan, dan is er weer meer tijd voor ons als koppel en daar kijk ik ook naar uit.

Idem, ik ben snel overprikkeld dus met de hele dag een kind wat aan je hangt heb ik ‘s avonds geen energie meer om ook nog eens heel knuffelig te doen met mijn vriend. Hij is wel een heel fysiek persoon (ik sowieso altijd minder gehad) en mist onze relatie wel hoe die was. Gisterenavond nog discussie over gehad toevallig 😅. Maar idd dat komt wel weer goed, veel blijven communiceren is de key!

Ik ervaar dat ook als moeilijker. Plots heb ik het gevoel dat de relatie niet meer vanzelf gaat, dat we (of mss vooral ik) daar bewust tijd voor moeten maken / aan moeten werken. Veel discussies gehad in het begin, maar dat wordt steeds minder (misschien hadden m'n hormonen daar wel iets mee te maken 🙈). Ik hecht nu meer belang aan gezinsmomentjes dan aan tijd met ons 2, dat heeft mijn man minder...daar moeten we dus nog een evenwicht in vinden. Ik zit constant met ons zoontje in m'n hoofd, hoop dat ik in de toekomst weer wat meer vrouw ga worden ipv altijd mama. Wat je zegt over afspreken met vrienden ervaar ik ook zo (tenzij idd met baby mee). Minder behoefte aan, zeker niet 's avonds iets gaan drinken of eten, om 17u raakt mijn batterij al leeg 🙈 Laatst had ik er wel eens zin in, belt mijn man na 2 uurtjes om te zeggen dat de baby plots niet meer uit z'n flesje wil drinken en ik best naar huis kom om de borst te geven 🙃

Het mooie vind ik zit in de kleine dingen. Als ik merk dat hij weer iets nieuws aan het oefenen is (motorisch, taalvaardig, sociaal.. noem maar op). Als hij lacht (al zo'n mooie glimlach sinds hij 1 maand oud is, en sinds twee weken (op ong 3.5 maanden) is er een schaterlach bijgekomen, die hij steeds vaker laat horen). Als hij speelt met zijn (half)zussen. Als hij slaapt. Hij begint nu ook zijn hoofdje plat te leggen op mijn borstkas/schouder, iets wat hij al lang niet meer deed omdat hij te graag zich opdrukt/nekje strekt en rondkijkt. Zo "koppeke leggen" doet me smelten. Als hij enthousiast wordt van een speeltje, als hij zit te spetteren in bad, als hij zit te grijpen naar mijn arm, neus... En mij begint op te eten. Ik hang vaak vol kwijl, maar ik vind het een leuk spelletje, hij eet mij op, ik doe alsof ik hem opeet. Ooh het zit zo in die kleine momentjes. Soms zit hij op mijn schoot en kijkt hij plots helemaal naar boven, nek volledig in een 90 graden hoek, om mij verliefd aan te staren. 🤭 't is zo een schattie patattie. Ik moest even wennen aan mama zijn, had niet bij de geboorte dat zweverige van "ik laat hem nooit meer los" of "ik moet heel de tijd staren naar hem", ik was vooral bezig met iedereen te sturen als hij sliep en vond het raar als iemand vroeg "ben je niet trots op zo'n mooie zoon", ik dacht "hij is net geboren wat is er om trots op te zijn, hij kan nog niets". Ik vond het eng, alsof ik hem niet graag genoeg zag. Maar die liefde is stapsgewijs wat gegroeid hier. Ik dacht dat die liefde instant er zou zijn, maar ik was blijkbaar een liefde-groeier ipv een instant-liefde. En dus heel dankbaar dat die trotsheid en liefde gekomen is op termijn, na hem wat te leren kennen. Hier is het vooral ook zwaar om alle ballen in de lucht te houden. Ik zit nog met twee plusdochters van bijna 11 en van 13, die helemaal andere noden hennen en andere soort aandacht nodig hebben dan onze kleinste. Dus ik moet continu switchen in "zorg" en aandacht, op maat en op leeftijd. Dat naast alles van huishouden (ik heb vooral last van mental load.. en laat dat net hetgene zijn dat ik echt niet uitgelegd krijg aan mijn man wat daar zwaar aan is). Mijn man is ook net gestart in het onderwijs, zij-instromer, wat voor hem uiteraard heel spannend, moeilijk, zwaar, chaotisch is. Ik sta zelf ook in het onderwijs, dus enorm veel begrip dat hij veel achter zijn bureau moet zitten als hij thuiskomt. Maar dat maakt het moederschap wel een eenzaam iets. Daarom dat ik wel bewust veel afspreek met vriendinnen, meestal met maar ook soms eens zonder baby. Veel vriendinnen vertellen dan dat ze om 17u30 wanneer hun man thuis kwam ze de baby in hun handen duwden om eens eventjes vrij te zijn, ik kan dat niet. En dan is een hele dag wel zwaar. Zeker als de dag pas echt stopt om 21u30, wanneer de oudste eindelijk in bed ligt. Dat is nog weinig tijd voor mij. Of voor de relatie. Dus ik doe alles. Maar mijn man heeft wel vaak een mening. Ik ben een onzeker iemand, en vind het dan ook moeilijk om op mijn strepen te staan, ook al denk ik wel dat ik gelijk heb (en meestal komt het dan ook wel uit dat ik gelijk had), maar ik volg dan dus wat hij vindt dat ik moet doen. Daardoor heb ik een moeilijk borstvoedingsparcours gelopen, met vele traantjes en moeilijke momenten en beslissingen. Op een kleine drie maanden gestopt, ook al ben ik nog thuis met hem tot vijf maanden. Maar mentaal is het zoveel meer ruimte om niet te moeten discussiëren over wanneer en hoeveel Miel moet eten. Het is duidelijk en meetbaar. Dus hij kan er niet alles op steken. Bij borstvoeding was elk kreuntje, weentje of probleempje een gevolg van de borstvoeding. Een gevolg door mij dus. Maar sinds gestopt ben ik dus wel weer een mens. Want hij deed er ook wel echt bijna een uur over, dus ik was meer aan het voeden dan iets anders. Geen slechte beslissing, wel moeilijke periode. Maar ik heb een eenvoudig kind. Hij laat wel van zich horen en heeft wat hulp nodig bij het slapen, het refluxverhaal was lastig, maar hij is het grootste deel van de dag een vrolijk kind, de medicatie werkt, de groentepap opgestart en hij doet het zo goed (uiteraard nog niet veel, maar hij slikt al eten door, kleine win), hij slaapt meestal (als hij wat geholpen wordt door bv wandeling), gaat graag weg uit huis dus afspreken met vriendinnen of iets doen met de kinderen is ideaal, lacht ook gemakkelijk naar minder bekenden en is dus heel graag gezien door veel mensen, ontwikkelt vlot, is leesbaar en relatief voorspelbaar, is aandachtig en alert, drinkt alle flesjes leeg, wordt meestal ofwel 1 keer ofwel niet wakker 's nachts... Het is een superlief kind. En daarvoor kus ik mijn pollekes. En ik denk dan "amai en ik vind het al genoeg. Wat moet dat zijn met een huilbaby". Dus kudos en veel liefde voor iedereen die een high maintenance kind heeft! ♥️

Oh bah. Ik vind het echt rot als je eindelijk een uitje plant, en dat er dan gestuurd wordt "ik kan het niet, kom terug" (maar dan in andere woorden). Laat ons toch eens genieten van een avondje (of momentje overdag) zeg. Alle respect natuurlijk dat als je kind echt niet wil drinken dat het anders moet, maar ik vind het dan zo rot voor jou!

Wij proberen inderdaad ook wat het speelse en plagerige te houden als we elkaar tegenkomen in de keuken ofzo, 't zit 'm in de kleine dingen. Dat helpt wel.

Heb het ook eens gehad. Was naar een musical, en halfweg ben ik naar huis gegaan 🙈 Onze dochter dronk toen nog niet van een fles, dus ik wist dat dat sowieso een moeilijke avond ging zijn... Maar ze was ook echt heel onophoudelijk aan het krijsen. Toen ik thuiskwam sliep ze uiteraard 😅 (De avond ervoor had ze dat ook wel al gehad, dus vermoedelijk was het niet eens van de honger maar was er een andere oorzaak...)

Gewend aan rustig worden met de geur van mama denk ik soms. Gezien ze zo gewend zijn allemaal om dicht bij ons te zijn en heel de tijd ons te ruiken, hebben de papa's een moeilijkere taak denk ik. Allez moeilijk. Als ze meer moeite doen wanneer we wel thuis zijn, zodat de baby's kunnen oefenen met papageur is ook rust- en slaap-gerelateerd, dan zouden we minder problemen hebben met weggaan 😂

Ja, klopt. Wij wilden bij de bevalling eigenlijk 1h skin-to-skin met mij en dan 1h met de papa doen, maar door een schouderdystocie had ze een klaplong. Na 5 min bij mij liggen hebben ze haar in de couveuse gelegd. Nu heeft ze wel een band met papa ook, maar ze is inderdaad veel vaker bij mij 🙈 Maar het is echt zo, als ik thuis ben dan hou ik er mij meer mee bezig. Hij heeft dan zijn momenten wanneer ik ga sporten 😅

Allermooiste: Ze laten lachen 🥹 Alle mijlpalen van op de eerste lijn kunnen meemaken doordat wij beslist hebben dat ik pas terug ga werken als de kinderen naar school zijn. Maar eerlijk is het continue aan staan ook wel moeilijk. Allermoeilijkste: Familiebezoekjes Altijd zo een geregel, een drukte, overprikkelde kinderen. Vréselijk! Mijn kinderen achterlaten De oudste ging op haar 6 maanden enkele halve dagen naar de opvang. Daar had ik echt 0 problemen mee maar daarbuiten deed ik haar nooit ergens heen. Ik ben altijd thuis, dus zag ook geen reden om dat te doen. Tot grote ergernis van schoon(groot)-, moeder. Vanaf ze 2 was begon ik me ook meer terug mezelf te voelen naast mama en plande ik weer meer uitjes met vrienden/familie. Maar dan was mijn partner wel thuis om voor de dochter te zorgen. Ondertussen is ze al wel vaker een dag gaan spelen bij mijn schoonmama en mama en daar voel ik me nu wel oke bij. Mijn zoon gaat op 7 maanden enkele halve dagen naar de opvang en blijft voor de rest ook weer lekker bij mij tot ik er klaar voor ben.

Hier ook zo, ik heb nog een dochter van 11 jaar, de aandacht verdelen is soms moeilijk, zij is met hele andere dingen bezig dan ons zoontje van 4.5 maanden 🫣 maar wel mooi om te zien hoe hij steeds lacht naar haar, en zij smelt elke keer weer 🥰

Oh wauw, heel veel respect voor jullie keuze! Mijn man probeert me te overtuigen dat ook te doen, maar ik durf de stap nog niet zetten om financiële redenen. Hij zal natuurlijk ook wel altijd dicht bij me zijn op het werk, dat idee helpt me wel 🙏

Oh ik wou dat het hier ook kon ❤️