Ervaringen mama zijn

Het mooiste aan mama zijn vindt ik alles, het moeilijkste iedereen “tevreden” stellen zodat iedereen ze ziet om de zoveel tijd. En dat ik iets te rap ae gaat moeten delen met een broer of zus on the way

Ik heb vroeger gesukkeld met de dochter (kanker, palliatief, begrafenis regelen...) odt is ze nog steeds een mirakelkind want ze is een prachtige tiener van 11 jaar. Eerlijk... alles is mooi aan mama zijn. Een gezond kindje, dat is genieten. Reflux, koemelkallergie, het is eventjes moeilijk maar dit gaat allemaal door. Geniet van je gezond kindje ❤️

Momenteel zit ik in een dipje en vind mama zijn echt maar echt rot. Ik heb een moeilijke baby vanaf het begin al en nu hij 4 maanden is is hij precies groter dan zijn leeftijd, hij is alles zo snel beu precies is hij al ooit op de wereld geweest. Ik heb vaak kindjes gezien maar zoals de mijne nog nooit gezien. Hij is meestal boos en ontevreden 😞

Ohh ik vind het jammer dat je zo een gevoel hebt. Ik denk dat je het moet zien als, "hij zal een sterk karakter hebben, zijn eigen willetje, dat hem later ver zal brengen... Probeer toch ook nog de mooie dingen te zien. Je bent iemand tegen wie iemand voor altijd "mama/ma/moeder" zal zeggen, de beste titel in de wereld. Ik wens je veel liefde toe

Ik maak mij vooral zorgen dat hij in de toekomst adhd of autisme kind gaat zijn 😞 hij is smorgens blij en dan tegen de middag begint het gezeur en geriep 😫

Hier ook eentje die dingen snel beu is, de helft van haar wakkertijd zeurt ze, de andere helft lachen 😅. Maar zal ook wel weer een fase zijn zoals alles! Maar neemt niet weg dat ik er soms ook gek van word :p

De eerste twee maanden vond ik vrij pittig voor mijzelf, door al de complicaties dat ik had. Pas na 3 maanden echt ten volle kunnen genieten. Ik voel zoveel liefde voor mijn zoon, ik zou hem kunnen opeten ❤️. Hij is een echt lachebekje en vrij makkelijke baby waarvoor ik toch blij mag zijn. Wat ik nu wel vooral pittig vind, is de 4.5 maanden vermoeidheid in combinatie met werk, gezin en alles bolwerken. Veel organisatiewerk en ook het haarverlies is extreem 😟heb kale plekken vooraan op hoofd en overal vind ik haar tot in de pampers toe ... Hopelijk snel verbetering daarin 🙏

Ik vond de eerste 2 maanden en dan vooral die allereerste weken heel zwaar, vooral door de verwachtingen van je omgeving die je baby wil ontmoeten. Ik ben sowieso al wat introverter en had daar écht geen behoefte aan naast de uren borstvoeding geven, 3u slaap per nacht, baby leren kennen en mn eigen herstel. Buitenkomen vond ik toen ook vreselijk, had altijd stress dat hij honger zou krijgen en ik ergens halfnaakt in het openbaar zou moeten zitten, nu gaat alles zoveel vlotter dat ik daar niet meer mee inzit. Ik kijk eerlijk gezegd nog steeds niet positief terug op die eerste weken. Nu geniet ik wel heel hard. Sommige dagen al wat meer dan de andere natuurlijk, tranen zijn er nog steeds nu en dan, hier ook een baby die momenteel alles direct beu is en de onderbroken nachten wegen door, maar dat stelt niets voor als ik naar ons mega lief, gezond en actief zoontje kijk. Ik ben blij en dankbaar dat ik niet zo diep gezeten heb of zit dat ik niets meer leuk vond/vind. Moederliefde is nog groter dan ik me had voorgesteld en soms doet het zelfs pijn omdat ik zo hard het beste voor dat kleintje wil, soms begin ik te huilen als ik er bij stilsta dat hij later als tiener en volwassene ook nog verdriet zal kennen. Ik zal echt mn best moeten doen hem wat los te laten in de toekomst 🙈

Dat had ik ook, ook meer een introvert persoon, heb sowieso niet heel veel behoefte aan bezoek 😅. Heb ook zoveel last gehad van mijn hormonen 3-4 weken na mijn bevalling dat ik niemand wou zien, alleen maar kon huilen en denken waarom heb ik dit gedaan? Heb een heel zware bevalling gehad met spoedkeizersnede dus ik kon ook weinig de eerste weken. Tranen zijn er nu ook nog wel af en toe, maar weegt niet meer op tegen al het plezier ❤️

Ik had nooit echt iets met baby's dus dacht op voorhand altijd dat ik de babyperiode helemaal niet leuk zou vinden, maar het omgekeerde blijkt waar: ik vind het zo tof om te zien hoe zij steeds nieuwe dingen ontdekt. Ze is (meestal) een hele vrolijke baby en ziet iedereen graag. Het lastige is dat zij een FOMO-baby is. Ze slaapt veel te weinig, en geraakt zooo moeilijk in slaap overdag. Alle dutjes zijn dus contactdutjes (wat uiteraard niet mogelijk is in de crèche, dus 3 dagen per week slaapt ze uitzonderlijk weinig). Ook is ze overdag dus zo afgeleid dat ze amper wil drinken en 's nachts veel inhaalt. [Gelukkig kan ik al slapend borstvoeding geven en valt dat nog wel mee met de vermoeidheid.] Wat ik verder op persoonlijk vlak soms wat moeilijk vindt is dingen plannen: voor ik een kindje had kon je zomaar dingen plannen zonder naar iets of iemand te kijken. Ik kon rustig boodschappen doen en uitgebreid koken, 3x per week sporten, etc. Nu ben ik al blij als ik überhaupt iets in huis heb om te eten, al is het maar een reep chocola 🤣 En dat mijn dichte (schoon)familie allemaal constant onze dochter willen zien. Ik ben heel blij dat ze willen babysitten, maar dat hoeft niet elke dag. 👀

Ja, da's lastig, tijd goed verdelen tussen mijn zus en moeder en mijn schoonouders en -zus...

Dina, wat jammer dat je het zo ervaart 😢 Als je eens wil praten, mag je me altijd sturen!

Hahahaha, dat van dat haar is zo herkenbaar! Hier ook haar op de vreemdste plekken. En het plakt ook altijd aan haar gezicht wanneer ze weer ligt te kwijlen en zich in mijn borst probeert te begraven 🤣

Hoi Dina, ik voel tot hier hoe diep je precies zit momenteel 🥺 Krijg je voldoende hulp?

Misschien is er iets waardoor hij zich niet goed voelt? Dikke knuffel ❤️

Ja dat heb ik ook, constant mijn familie of mijn schoonfamilie die haar willen zien. Daarom breng ik haar al regelmatig naar daar, ze moet vanaf volgende week toch elke week naar heb, dus kon ze er ook al wat aan wennen. En moest ik er niet altijd bij zijn. Hoe leuk het ook is dat iedereen haar graag ziet, soms word ik gek van dat opdringerig gedoe 😅

In zijn eerste maandjes vermoeden van kmea en hij krijgt al speciale melk voor ☹️

Op maandag komt mijn mama babysitten en op vrijdag gaat ze naar mijn schoonouders + -zus. Ze hebben dus beide een vaste dag. Maar mijn schoonouders vragen soms op zaterdag en zondag dan ook nog eens of we op bezoek komen. 😬

Ik genoot van de zwangerschap en van het moeder zijn. Het is echt een makkelijk kind (we prijzen ons super gelukkig daarmee). We zijn per ongeluk zwanger geraakt, al was ze natuurlijk wel welkom en was bang dat het hels ging worden, maar het wel vlot. Het enige dat ik heb onderschat is dat ik snel terug de oude zou zijn qua sporten enzo. Huishouden en koken ging vanaf de eerste week weer zoals voorheen (moest wel aangezien mijn vriend niet mega behulpzaam is daarin). Wandelen met de hond was een uitdaging en ik ben VEEL te vroeg beginnen sporten. Dat ging me die eerste keer echt niet af. Ze mochten ver een ambulance bellen. Daarnaast is het nu pas dat ik begrijp dat nieuwe mama’s al graag wat hulp krijgen of een lief gebaar. Vroeger kregen mijn nichten een kindje en dacht ik totaal niet dat die geboortelijst leeg mocht gekocht worden. Ik schaam me daar wat over 🙈.

Heb het in het begin als zwaar ervaren omdat ze constant krampen had en vaak huilde, voelde me enorm machteloos… ook al het bezoek en’goede raad’ waser teveel aan . Zelf was ik ook niet tiptop omdat ik blijkbaar met ontstoken galblaas rondliep zonder het te beseffen. Toen ik werd opgenomen met spoed was ik zelfs beetje blij dat ik het mama zijn kon ontvluchten ( begrijp me ni verkeerd zag en zie ze doodgraag hoor) Het genieten van elkaar heeft dus best even geduurd. Zoals hier al eens gezegd is geweest hieronder het ongestoord en ongepland eens iets kunnen doen mis ik soms wel. En wat ik het meeste mis is het rustig kunnen eten 😅 ofwel moet ik het snel binnen schrokken of wel krijg ik de kans niet om te eten van die kleine uk . Maar ondertussen genieten we van elk momentje. Sinds deze week nog meer nu ze naar de creche gaat . Wou ze zelfs niet afgeven deze ochtend 😅🙈 ( had ik nooit van mezelf gedacht) .