Hallo,
Ons zoontje is inmiddels al 16 weken oud.
Ik merk dat ik nog steeds zo emotioneel ben. We hebben pittige maanden achter de rug en mijn gynaecoloog heeft me er even voor gewaarschuwd dat ik moest oppassen voor een postnatale depressie.
Ondertussen gaat het met mijn zoontje beter en merk ik zelf dat het ook beter met mij gaat, alleen blijf ik zo emotioneel 🙈 Zijn het de zwangerschapshormonen die nog spelen, is het de vermoeidheid... Ik moet echt gewoon regelmatig nog "zomaar" wenen. Ik was vroeger al een emotioneel persoon die regelmatig al eens een traan liet, maar 't is echt nog erger geworden 🙈
Hebben jullie hier ook last van ? 🥲
Hier ook maar door zeer moeilijke start van ons zoontje toch hulp gezocht bij een psycholoog blijkt dat ik PTSS heb dus ik ben blij dat ik de stap naar een psycholoog heb gezet
Allez, "blij" om te horen dat het bij jullie ook zo is. Mijn zus is afgelopen weekend getrouwd en ik ben daar echt zo vaak beginnen wenen om kleine dingen (de openingsdans, liedjes tijdens de ceremonie, het tekenen in het stadhuis). Ik voel me dan zo zwak 🙈
Denk dat dit idd normaal is, ik ben ook emotioneler dan voordien, alles krijgt ook plots zo'n andere betekenis of meer waarde... ik voel wel dat je mindset echt verandert door een kindje te krijgen.
PS je hoeft je niet zwak te voelen toch...vind dat net mooi.
Ik ervaar dit ook...de. huisarts heeft me wel aangeraden om naar een psycholoog te gaan. Ik ben ook wel erg moe en kan van weinig genieten. Ik vond dit eerst wat overdreven, maar ga het toch proberen.
Ik had in het begin ook heel erg last van spontane huilbuien, ik kon naar geen foto kijken van mijn zoontje of het kwam meteen op. Naar mate de weken vorderden nam het ook af. Maar wat bij mij het altijd erger maakte was vermoeidheid, als ik slecht had geslapen dan had ik er veel sneller last van. Dus dat was toch altijd een prioriteit van mij om toch zeker genoeg slaap te krijgen. Het gaat over, 9 maanden ontwzangeren zeggen ze he. Succes en als het teveel wordt zeker er niet mee blijven zitten! 🩷
Herkenbaar! In de zwangerschap begonnen (huilen met de films waar mijn drie jarige dochtertje naar zat te kijken want "zie hoe schoon") en nu ook op emotionele momenten / tegenslagen echt huilen huilen om te kunnen verwerken. Voor mijn partner ook erg moeilijk. Ik heb het gekaderd dat ik niet echt verdrietig ben, eerder overweldigd door mijn gevoelens en huil om ermee om te gaan. Dan is dat voor hem ook makkelijker om te plaatsen. Ik omarm het, want ik kan er toch niets aan doen 🍀
Ik werd daarner ook een beetje emotioneel, zij het zonder tranen maar wel wat down. De kleertjes van 56 zijn allemaal in een curverbox beland (sommige truitjes en pakjes lukten nog, toch al is hij 62cm). Ook zo de mouwloze bodies van 62cm zijn al weg gestoken wegens te koud... Spijtig dat sommige dingen bij wijze van spreken nooit of eenmalig zijn gedragen.... Zucht, het newborn baby gegeven is nu zeker gedaan 😥