Morgen is mijn zoontje Oswald 1 week geleden geboren geweest.
De geboorte van Oswald is andere verlopen dan ik had gedacht, ik heb een epidurale gekregen.
Dus tijdens de geboorte van Oswald voelde ik niks, tot op dat moment had ik het gevoel dat alles wat mij overkomt een droom was , niet echt.
Tot dat Oswald op mij werd gelegd.
Oswald is geboren met een vacuümpomp , en de bevalling verliep stroef, ik had moeite met persen waardoor de bevalling lang duurde . Toen Oswald geboren was heeft hij tijdelijk bij mij mogen liggen voor de eerste hechtening daarna is hij meegenomen door het personeel om hem te onderzoeken, hij had zuurstof te kort , zijn kleur was niet roze genoeg en nog meer.
Op aanraden van de kinderarts heeft Oswald een tijdje moeten liggen in een conveuse en ik mocht naar mijn kamer. Ik sliep in een tweepersoons kamer , de kamer was druk en dat koppel had een huilbaby.
Op dat moment had ik sedert dinsdag niet geslapen, en dan donderdag, vrijdag, zaterdag zondag, maandag .
Ik maakte mij constant zorgen,leeft Oswald ja ik kan terug slapen, ohnee een kreetje wat nu zaterdag mochten we terug naar huis, ik was super trots en dat mocht de buitenwereld laten zien.
Terug kwam ik in een neerwaartse spiraal terecht met nog meer slaaptekort, ik wou gaan slapen en we merken dat het bedje te groot was, ik beginnen te panikeren wat als hij zal stikken wat als hij sterft wat als er iets gebeurt met Oswald.
Ik haf Oswald nog steeds borstvoeding bij ontslag uit het ziekenhuis, maar toen ik wij gaan slapen was ik kapot van de stress en vermoeidheid.
Mijn mama en een van mijn zussen is langsgekomen op aanraden van mijn familie en mijn vroedvrouw stopte ik met borstvoeding te geven.
Af en toe schoten er gedachten in mijn hoofd wat zou er gebeuren als ik Oswald laat vallen, wat gebeurt er al ik ossale zijn fopspeen aan zijn mond plakt dat hij stopt met huilen en Oswald is geen huilbaby maar ik werdt er zenuwachtig van .
Ik zat vol met slechte gedachten wat ik Oswald pijn doet, maar ik wou het niet maar het zat heel de tijd in mijn hoofd van smorgens tot savonds snachts moest oswald ook eten.
Waardoor ik nog meer slaaptekort had en meer stress en meer schoten er stemmen in mijn hoofd.
Ik walg van mezelf , want ik voel niks dan liefde voor mijn zoontje maar ik ken niet alleen bij hem zijn omdat ik bang ben voor die gedachten en zal ze niet tot uitvoering brengen. Ik ben geen moordenaar. Het zijn gedachten.
Deze nacht zijn zowel , ik als oswald terug opgenomen in de materniteit hij in de Nicu en ik alleen in een kamer en mijn man thuis.
We gaan ook praten met de psycholoog en psychiater in verband met de intrusive thoughts
Want ik wil mijn zoontje niet kwijt , want ik mis hem zo hard ..ik wil constant bij hem zijn . Ik ben bang bij andere mensen dat ik hem niet kan zien en dat er iets gebeurt....
Ik weet niet meer wat ik moet doen, maar ik voel mij zo onzeker als mama.
Ik slaap niet , ik eet bijna niets , ik kan geen borstvoeding geven , ik loop rond van de stress.
Ooo lieve mama, dit klinkt heftig.
Wees niet streng voor je zelf. Een geboorte en kindje is een rollercoaster.
Ik ben zeker dat je goed omringt word en dat alles goed komt.
Veel knuffels
Oh, dat moet echt vreselijk zijn... Zijn dit misschien signalen van een postnatale depressie? Hopelijk helpen de gesprekken met de psycholoog/psychiater. Veel beterschap! 🤞🏻
Ik ben blij te horen dat een psycholoog wordt ingeschakeld, want dit is te zwaar om alleen te dragen. ♥️ Laat je omringen, en gun jezelf de tijd om hier door te komen. Wees geduldig en mild met jezelf. Oh, ik wou dat wij meer konden doen. Succes ♥️