Overweldigd door emoties

Na iets meer dan 13 maanden proberen, had ik donderdagochtend opeens een licht tweede streepje. Vol ongeloof, enthousiasme en binnen de 10 minuten belde ik de huisarts voor een bloedafname. Nog geen halfuur later zat ik in het labo. Om middernacht kwam het resultaat binnen: hcg 13. We begonnen beiden meteen te huilen van geluk, knuffelen, lachen. Toch ben ik ergens nog zo bang. 13 is zo laag, zo pril. Ik was eerst bang omdat deze waarde op 13-14 dpo wel aan de lage kant is. Maar… misschien had ik een late innesteling? Ik las online dat dit tussen de 6-12 dagen na de eisprong kan. Dus als ik eerder aan het einde zat, kan dat misschien wel. Toevallig was het donderdag mijn laatste test van de 25-30 tests die we deze zomer stiekem in de Action in Frankrijk (waar niemand ons kent) gingen inslaan. Mijn vriend ging er gisteren nog een paar kopen, want - controlefreak die ik ben - ik wil zien of ze mooi oplopen. Iets waar ik nu over twijfel. Ik vond het streepje deze ochtend niet zo veel donkerder. Moet ik me zorgen maken of het tijd geven? Dinsdag mag ik alvast opnieuw naar de huisarts om te zien of het mooi doorstijgt en voor de tests rond toxoplasmose en dergelijke. Ook gynaecoloog ligt intussen vast, over 3 weken. Het is echt veel. Veel emoties, intense emoties. Ik voel nog steeds de pijn en het verdriet van al die maanden waarin het niet lukte, maar ook de ongelooflijke blijdschap en warmte van het feit dat ons eigen kleine mensje begint te groeien in mijn buik. Er is ook twijfel: wanneer vertellen we het aan familie, de vrienden die het dichtst bij ons staan. Dan komen daar nog eens angst en onzekerheid bovenop: mag ik nu wel al zo blij zijn, ben ik me niet te veel aan het hechten aan iets wat nog o-zo kwetsbaar is. Een tsunami van gevoelens komt over me heen en ik voel me hier even zo alleen in. Zijn er nog vrouwen die hier last van hebben? 🥺