Een prachtig geluk bij ongeluk, mijn ex…

Mijn ex en ik zijn uit elkaar gegaan na een relatie vol toxische omstandigheden na eerst 2 jaar beste vrienden te zijn zonder problemen. Hij was voorheen verslaafd en geeft zelf toe dat dat veel bij ons kapot gemaakt heeft. We waren maar enkele maanden samen waarvan de eerste het mooist leken. Maar als hij ervoor kan zorgen dat ik me opsloot in zijn badkamer omdat hij het wachtwoord wou om z’n dealer te contacteren die ik veranderd had, of zeer brutaal vlak voor een andere wagen stopt om me schrik aan te jagen, sorry maar zo een dingen krijg ik niet uit mijn hoofd . Mijn mama heeft maar 1 kindje, iemand van 26 heeft niet het recht om dat van haar af te nemen. Maar niemand die ervan wist. Nu ben ik zelf 21, en kwam ik er pas achter dat ik zwanger ben. Nu juist als we uit elkaar zijn… In verwachting zijn lijkt me dan alles behalve de juiste reden om terug samen te gaan. Hij was afgelopen maanden al gebeterd, maar ik heb me er nog niet over kunnen zetten dat ik me zo onveilig en bang heb gevoeld bij iemand dat eerst altijd mijn veiligste persoon was. Maar het is alsof hij denkt dat zijn wereld de realiteit is en de echte wereld er niet toe doet. Hij wilt er zijn maar dan ook weer niet, wou nooit kinderen en nu kriebelde het gedacht al wel eventjes sinds wij samen waren. Ik zit nu al constant te wenen en boordevol stress, dat was er allemaal niet toen ik hem nog niets gezegd had. Ik ben voor de duidelijkheid gestopt met de pil voor stemmingswisselingen, had hem destijds gevraagd om condooms mee te nemen maar blijkbaar was dat mijn verantwoordelijkheid. Nu heb ik wel een liefdevolle familie en geweldige vrienden, maar zij weten nog niets omdat het nog zo een recent nieuws is. Ik ben al helemaal voorbereid naar voor hem is het ook een grote klap. Hij heeft geen idee hoe dit voelt om plots zwanger te zijn, moeite doen om iets zelf op te zoeken erover? Dat dringt precies nog niet door bij hem. Voor iemand die heel zijn leven lang geen kinderwens had, heeft hij zich ook nooit geïnformeerd hierover. Hij wilt er voor ons zijn, maar als ik dan aangeef dat dit absoluut geen reden is om terug bij hem te gaan, gaat hij me negeren vlak na een afspraakje met een vrouw die zijn therapeut is, ik ken haar niet maar hij is helemaal afstandelijk geworden achteraf. Enkel laten weten dat hij voetbal ging kijken nadat ik me zorgen maakte, dat was zijn noodzaak. Ik heb even schrik gehad dat er iets mis was omdat ik zo een steken kreeg maar later zag ik dat het wel kon gebeuren. Maar denk je dat hij heeft gevraagd of alles in orde was? Neen. Nu heb ik absoluut geen probleem om alleen verder te gaan en hem al zijn rechten als vader te laten behouden. Elk kindje heeft dat recht. Co-ouderschap heeft meermaals bewezen succesvol te zijn. Maar moet ik daarvoor terug in een toxische relatie met hem duiken? Ik ben van plan om ons kleintje te houden. Maar nu lijkt het als hij terug samengaan de enige optie is, toen ik over co-ouderschap begon… zei hij plots “ik wil niet dat die ook van een gebroken gezin komt” later beweerde hij dat zijn “ook” voor eens niet een verluidt was naar de situatie waarin ik opgegroeid was. Als hij bang is voor de reactie van zijn nette familie had hij maar eerder hierover moeten nadenken. Maar zoveel extra stress en druk op mij leggen alsof het allemaal mijn fout is? In tegendeel zelfs… ik vind dit kleine groeiende wezentje geen fout, het is een prachtig geluk bij ongeluk, ik heb nu mijn verantwoordelijkheid als zwangere en dit kindje zal geboren worden. Hij of zij zal alle liefde in overvloed krijgen, zelfs al kiest de vader om het te ontkennen. Aldus mijn opgroei situatie: ik ben ook opgevoed door een alleenstaande mama die eerst ook dacht dat, mijn vader, een verslaafde en agressieve man plots zou veranderen na de geboorte. Toch heb ik de beste kindertijd ooit gehad met alleen mijn mama en liefdevolle familie. Mijn stiefpapa is er ondertussen ook al sinds mijn 9de. Hem zou je nooit mijn mama horen afbreken in tegendeel zelfs het is liefde zoals Paul Anka beschrijft. Dat zou niet geweest zijn als mijn ouders toch samen gebleven waren… het is nu zo en ik kan er alleen maar het mooiste ooit van maken. Wat is jullie mening hierover? Ben ik maar gewoon hormonaal gek aan het worden en moet ik terug in een relatie met hem? Het voelt gewoon echt niet juist aan… al heb ik wel gezegd als ik uiteindelijk verandering zie en onze vrienden het ook aan hem zien, dat ik dan wel de optie om in een gezonde relatie te gaan wil behouden. Maar voor elkaar en niet omdat er nu een wondertje groeit…groetjes!