Verlies van dierbare

In de week ik wist ik zwanger was van men eerste zoontje, te horen gekregen mijn vader terminaal was. Ze gaven hem een jaar maar hij heeft maar 5 maanden meer gehad... op 28 weken heb ik hem moeten afgeven. Op 12 weken was men grootmoeder plots overleden terwijl ze kerngezond was.Ik heb heel men zwangerschap nachtmerries gehad. Alles en iedereen ging elke nacht op verschillende manieren dood. Ik heb tranen in tuiten gehuild, stress voor 100 gehad maar net dat ik zwanger was heeft me recht gehouden. Ze waren men alles en plots waren men steunpilaren weg. Papa had het ook heel moeilijk en besefte van dag 1 hij onze zoon nooit meer zou geboren zien worden. Onze zoon is desondanks perfect gezond geboren. Na hun dood heb ik dagenlang in bed gelegen. Honger bleef ik hebben dus eten was het enige ik ondernam. Zonder zwangerschap zou dit 0 geweest zijn. Na enkele dagen raap je jezelf bijeen en ga je verder. Maar geen dag die voorbij ging of ik dacht aan hun. Nu in februari en mei zal het 3 jaar zijn en nog steeds denk ik elke dag aan hun. Ik wens je alvast veel sterkte. Ik heb nadien wel het gevoel gehad ik eigelijk nooit echt heb genoten van men zwangerschap zoals het zou moeten. Ik heb bv amper fotos gemaakt, geen gipsbuik, geen aandenken niets. Ik heb letterlijk als ik een camion zag aanstormen gedacht ik rij er gewoon op. Maar omdat men ventje in men buik zat is het bij gedachten gebleven. Ik ben een wrak geweest maar uiteindelijk gaat het leven door, moet je door. Voor jezelf , voor je baby. En stap voor stap komt alles weer goed. Nu ik opnieuw zwanger ben komt het allemaal weer boven en missen doe ik elke dag 💔

Geen tips hier, maar wil je wel veel hoop en sterkte wensen met alles 🍀 want het zal vast en zeker moeilijk zijn voor jou.

Dikke knuffel aan beide. Wat heftig 🥺 De dood en het leven staan zo dicht bij elkaar , dat je er bijna geen onderscheid meer in kan maken. Het bestaan is een universele cirkel, een eeuwige continuiteit, zonder begin noch einde. Maar de pijn die je voelt is desondanks heel echt.. wees lief voor jezelf, laat je verdriet toe, ga niet in weerstand omdat je denkt dat het schadelijk is voor je kindje. Dat gaat je alleen maar stress opleveren en die stress is net hetgeen wat niet leuk voelt voor je kindje. 😘

Heel veel sterkte!🥺 Ik ben mijn grootmoeder verloren die al mijn hele leven bij mij woonde in de zwangerschap van mijn zoontje. Ik heb hier enorm van afgezien zij stierf toen ik 24 weken zwanger was en ik kreeg weeën en opening nog geen week later en dus platte rust tot bevalling. Op een gegeven moment zei mijn nonkel en dat zal ik nooit meer vergeten.. “ het enigste waar jij je nu nog druk over kan maken is je kleintje en voor je kleintje is het belangrijk dat je kalm bent en het voor nu loslaat want de dood kan je niet terug draaien “ Ik heb mij enorm kunnen vasthouden hieraan. Mijn verdriet was zeker niet minder maar wel dragelijker🫂

Ik sluit me hier bij aan. Mijn zus is gestorven tijdens 1e zwangerschap. Ze hebben me toen wat afgeschermd en ik denk dat ik het allemaal niet dierf voelen. Ik vond het ook moeilijk omdat iedereen over de zwangerschap begon tegen mij en niet over de dood van mijn zus. Door dat die 2 gebeurtenissen zo verweven waren heb ik erna wel wat tijd nodig gehad om alles te verwerken... nu 4 jaar later kan ik alles wat overschouwen maar ik zou dus vooral ook meegeven om zo goed als mogelijk plaats te maken voor je verdriet. Dat mag er echt zijn, ook al ben je zwangerschap. Alle moed!