Stress, hart luchten

Hey Ik ben nu iets meer dan 33 weken zwanger en mijn buik is nu wel echt aanwezig en plots wil iedereen (vooral schoonfamilie) mij zoveel mogelijk zien, gewoon om mijn buik te zien, omdat ze dat leuk vinden. Wel geven ze constant opmerkingen over mijn buik en de rest van mijn lichaam.. Dan is mijn buik groot, dan klein, dan ben ik precies niets bijgekomen, ... Soit, altijd wel iets te zeggen over mijn lichaam. En dan heb je mijn schoonmoeder... Hele lieve vrouw en we komen normaal echt goed overeen. Maar tijdens mijn zwangerschap, en zeker nu het einde nadert, verdraag ik er bijna niets meer van. Ze doet niets liever dan horrorverhalen over haar eigen (6) zwangerschappen vertellen, zegt mij hoe ik dit of dat moet doen en zus of zo... Mijn vriend en ik hebben ook besloten om na de bevalling pas bezoek toe te laten wanneer wij daar klaar voor zijn en hebben dit ook alvast aan iedereen vertelt zodat er geen verwachtingen geschept worden. En aangezien het een thuisbevalling wordt kan dat wel eens een tijdje duren denken we, omdat de bescherming van het bezoek uur van het ziekenhuis weg valt en ons huis wellicht een puinhoop zal zijn en er sowieso al elke dag een vroedvrouw en kraamzorg etc langskomt en we het niet zien zitten dat onze tijd samen met ons nieuw gezinnetje voorbij vliegt aan het ontvangen van bezoek.. (we willen wellicht maar één kindje dus we zullen dit moment nooit meer herbeleven) En daarover zegt mijn schoonmoeder doodleuk dat we hen niet zo lang gaan kunnen tegenhouden en gaf ze zelf een eindtermijn op tot wanneer ik haar kan weghouden, maar dat ze dan aan onze deur zal staan. Ik krijg er énorm veel stress van. Zeker omdat ik momenteel ook nog examens heb en mijn schoonmoeder zichzelf te pas en onpas zelf uitnodigt/opdringt terwijl ik studeer alsook afspraken maakt in mijn plaats met andere familieleden, zodat zij ook nog mijn buik komen bekijken. Ik vind het zò bizar dat mensen ineens gaan flippen om een dikke buik... Ben ik de enige die daar ongemakkelijk van word? 😅 Begrijp me niet verkeerd, het is wellicht allemaal uit goede bedoelingen en het is lief dat ze zo enthousiast zijn. Maar daardoor lopen ze constant over mijn grenzen heen en voelt het voor mij niet zo respectvol en liefdevol aan voor de moment... Zelfs als ik mijn grenzen aangeef houden ze er geen rekening mee. Ik ben wat aan het einde van mijn latijn en hou mijn hart vast voor als ons zoontje er zal zijn...😔 Zit er nog iemand in zo'n situatie en hoe ga je er dan mee om?