Onbegrip omgeving

Hallo allen, onlangs ben ik voor de eerste maal mama geworden van een prachtig dochtertje. Ik heb een hele fijne zwangerschap gehad en keek enorm uit naar haar komst. Nu ze er is, merk ik wat voor een rollercoaster ouderschap is! De dagen vullen zich met diepe gevoelens van liefde en vertedering maar zeker ook overweldiging en zo nu en dan ook frustraties omtrent revalidatie en slaapgebrek. Ik heb een keizersnede gehad en de hele bevalling en dagen nadien staan mijlenver van hoe ik het graag gewenst had. Daar heb ik toch enkele dagen om moeten rouwen en verwerken. Daarnaast overvalt me de intensiteit van dit prille ouderschap. Ik wist wel dat het stevig zou kunnen zijn ivm slaap, borstvoeding..., maar eenmaal je het beleeft, besef je toch pas wat het echt is. 🙂 Ik ben graag een pleiter voor eerlijkheid en als mensen me vragen hoe het met me gaat, vertel ik ook de onverbloemde versie. Dan deel ik niet alleen de mooie dingen, maar ook waar ik tegen aanloop. Ik merk nu dat hier soms wat "ongemakkelijk" op gereageerd word. Vreemd genoeg vaak door mensen die dicht bij me staan. Ze wijzen me er dan vrij snel op hoe gemakkelijk ons kindje is en dat het allemaal zo snel gaat. Dat ik zeker NU moet genieten. Allemaal waar, maar aan deze reacties heb ik op dat moment geen boodschap. Ik hou van mijn dochter. Ik zal alles voor haar doen! Maar mama worden is niet alleen die befaamde "roze wolk" waar mensen over spreken, althans voor mij niet. Ik beleef het als pieken van intens geluk, afgewisseld met ook hele pittige momenten. Ik vind het jammer dat deze moeilijkere momenten niet echt bespreekbaar mogen zijn, zelfs in de tijden van nu waarin er geacht wordt toch wat meer aandacht te zijn voor welzijn. Nog mensen die hier tegenaan lopen? Ik hoor graag jullie verhaal.