Bevallingsverhaal

Op donderdag 5 juli had ik een consultatie bij de gynaecoloog. Ze vertelde me dat ik al 4 cm ontsluiting had. Vanwege zwangerschapsvergiftiging zouden ze me vrijdag om 7 uur 's ochtends inleiden. Rond middernacht braken mijn vliezen, waardoor ik naar het ziekenhuis ging voor controle. Ze hebben me toen aan de monitor gelegd. De volgende ochtend om 9 uur begon de inleiding en om 15.08 uur ben ik bevallen van mijn prinsesje. De bevalling verliep vlot en natuurlijk, zonder scheuren, knippen, vacuüm of epidurale. Na de bevalling kon ik echter niet bewegen; mijn knieën gingen niet omlaag en ik kon mijn benen niet spreiden. Zondag had ik zoveel pijn dat ik alleen maar kon huilen. De artsen waren verbaasd, omdat mijn bevalling zo natuurlijk was verlopen. Maandag had ik nog steeds dezelfde pijn. Dinsdag vertelde ik een vroedvrouw dat ik het niet meer aankon en vroeg om sterkere pijnstillers. Ze besloot om me te onderzoeken en vermoedde dat er iets mis was. Na overleg met mijn eigen gynaecoloog bleek ik een hematoom te hebben. Ik moest onmiddellijk een CT-scan laten maken. Omdat ik net had ontbeten, moest ik vier uur wachten voordat ik geopereerd kon worden. Na de operatie vertelde de gynaecoloog me dat mijn hematoom 10 cm groot was en dat, als ik in haar plaats was, ik het ziekenhuis op zijn kop zou hebben gezet. Hoe moeilijk is het toch om moeder te worden! Eén ding heb ik geleerd: het verhaal van een bevalling eindigt niet alleen met de geboorte van de baby; er kunnen altijd complicaties optreden.