Genderdisappointment

Dag lieve Lynn, Als dochter van een mama die me mijn hele jeugd vertelde wat een zonde ik ben en hoe hard ze wel niet gehoopt had dat ik een jongen was, want ze wou zeer zeker nooit van haar leven een dochter, zou ik je willen vragen (bijna smeken zelf) om hier iets mee te gaan doen. Ik vind het onwijs knap dat je dit op dit forum zet en zelf eigenlijk al aangeeft dat je hulp nodig hebt. Jeugdtrauma is heel vaak niet alleen op te lossen. Momenteel gaat er zoveel door je heen (zowel hormonaal, fysiek als psychisch) dat je hier echt iemand bij nodig hebt die je kan helpen of ik kan je verzekeren dat je hier op een dag (ver van nu) hoogstwaarschijnlijk spijt over krijgt. Ikzelf heb intussen een dochter EN een zoon en ik kan je zeggen dat het beeld die je momenteel hebt hier helemaal niet klopt. Mijn dochter is een fijne wildebras met een grote mond en een gezond portie zelfvertrouwen . Mijn zoontje is een heel terughoudend ventje die de wereld met zijn verwonderde blik aanschouwt en overal zijn tijd bij neemt. Natuurlijk dat ze beiden in bomen klauteren en kattenkwaad uitsteken, dat doet elk kind, maar als je naar de 'typische' jongens en meisjeskenmerken kijkt, zijn ze beiden niet 'typisch' Either way, aub lieve mama, zoek iemand waar je je goed bij voelt en zoek hulp. Jij, en je kleintje zullen je voor eeuwig dankbaar zijn. Je zal veel vrijer leven, dat kan ik je verzekeren. Veel knuffels en niet te hard zijn. Dat is de wereld al veel te veel. Groetjes

Hey Lynn, Ik ben ook zwanger van mn 1e kindje en wou ook heel graag een meisje. Wij willen graag 2 kindjes en als ik nu al een meisje had, dan maakte het tweede niet meer uit voor mij. Ik had stress om een jongen te hebben omdat ik dan bij het tweede nog meer zou hopen op een meisje en de teleurstelling dan mss nog groter zou zijn, wetende dat ik nooit een dochtertje zou hebben. Blijkt dat ik nu ook zwanger ben van een jongentje. Toen ik het geslacht zag staan moest ik ook eventjes bekomen. Ik moest ook wenen, en had het gevoel afscheid te moeten nemen van alles wat ik al in mijn hoofd had ivm een meisje. Ik had al een naam, zag het kamertje al voor me, kon niet wachten om haar haartjes te doen, meisjeskledij te kopen en al het speelgoed te kopen waarmee ik zelf zo graag speelde. Het heeft eventjes moeten wennen maar nu alles concreter wordt merk ik dat ik er niet meer heel veel bij stil sta. We zijn bezig met het kamertje, de naam is gekozen en ik kocht al wat kleertjes. Je kan er niks aan vernaderen, en blijven zitten in het negatieve heeft echt geen enkel nut. Je neemt enkel je eigen geluk weg. Ik heb ook het beeld dat jongens wilder zijn, luidruchtiger, hun niet echt kunnen focussen op bv knutselen, met klein speelgoed spelen, … Maar ik hoor ook van iedereen in mijn omgeving dat jongentjes mama’s kindjes zijn. En ik heb nog geen één mama horen zeggen dat ze zelf NA de bevalling nog zeiden “wou toch dat het een meisje was”. Zelf niet bij mamas met 3 of 4 jongens. Ze zien hun kindjes allemaal super graag en zouden ze nooit willen inwisselen. Het mama gevoel is er nu nog niet dus het is moeilijk in te beelden. Maar probeer er op te vertrouwen dat dit zal komen, en dat alles ook goed zal komen voor jou. Er zijn je al zoooo veel mamas voorgegaan. Vertrouw in moederliefde en een soort van oerinstinct wanneer je kindje geboren wordt. En probeer je daar ook aan vast te houden. Geef jezelf ook wat tijd om te wennen en probeer toch al wat vooruit te plannen om alles concreter te maken. Hopelijk komt dat enthousiaste gevoel vanzelf net zoals het bij mij komt. Veel succes allesinds!!

Dag allemaal, Dit is een gevoelig topic. Het is heel intens om jezelf zo bloot te geven in een kwetsbare situatie. Probeer hier rekening mee te houden in de reacties, en hou het vriendelijk. Groetjes, Marleen