Genderdisappointment

Dit is ook een taboe om over te praten, ik heb zo een grote wens gehad van een meisje te hebben ben blij dat dit zo is, ik zou ook teleurgesteld zijn alhoewel het wss niet zo diep zou zitten als bij de persoon van dit bericht... maar ik zou me niet willen voorstellen dat mijn dochter over zoveel jaar de struggel heeft met haar eigen lichaam en een jongen wilt zijn... ik hoop echt van niet ik kan dit proberen begrijpen maar dat zou zeer moeilijk zijn aangezien ik zelf echt een meisje meisje ben. Ik heb minder moeite met het aanvaarden van gevoelens hebben voor het zelfde geslacht dan het veranderen van... mijn kindje is natuurlijk nog niet geboren weet totaal niet hoe ik me ga voelen als het er is... ik ben de moederlijke gevoelens nog maar aan het ontwikkelen..

Komt allemaal wel goed, Net mama worden is veel, veel veranderingen, aanpassingen, frustraties, alles, maar probeer gewoon te genieten want het is echt uniek en eens je u babytje in je armen hebt, het is het mooiste gevoel, Ik ben zwanger van mn 3de nu 🥰 , Ik weet dat het niet altijd makkelijk is voor al de mama's, maar alles komt altijd goed.

Ik weet dat het misschien een vreemde vraag is, maar zouden we eventueel kunnen ruilen? Ik wil zo graag een jongentje maar krijg een meisje… Enig idee hoe belachelijk je over komt? Zou zo snel mogelijk naar een psycholoog want uw reactie is echt buiten proportie. Een teleurstelling is te begrijpen maar als je zo gefocust bent op een meisje en vooraf goed genoeg weet dat het 1 op 2 kansen een jongen is en dan zo reageert, sorry maar dan is het een schande dat je nog maar probeert om kinderen te krijgen. Met zoiets gok je niet!

Mijn man en ik praten al 5 jaar over ons gezinnetje met een dochter en gebruikte ook altijd haar naam. Toen wij te horen kregen dat we een zoontje krijgen, had ik ook 2 dagen tijd nodig om mijn beeld van ons gezin aan te passen met een zoontje ipv een dochter. Genderdisappointment bestaat, kan en is ook geen ramp, maar je moet je er inderdaad wel kunnen 'overzetten'. Ik vind het wel jammer te lezen dat je eerst door veel onvruchtbaarheid situaties bent moeten gaan, om daarna alsnog zo teleurgesteld te zijn om het geslacht. Ik zou net denken dat geslacht dan 'maar' bijzaak is bovenop het feit dat je zwanger bent, je kindje gezond is en je geen complicaties hebt. Zoals je zelf zegt, je was heel blij toen je ontdekte dat je zwanger was, probeer terug aan die tijd te denken en uit die negatieve spiraal van geslacht te komen.

Ik snap de teleurstelling maar zie dat dit niet te ver gaat. Je baby’tje verdient alle liefde, eender welk geslacht het heeft. Ik denk nog altijd dat je gelukkig mag zijn dat je kindje gezond is. Ook al wil je dat niet horen, dat is toch het allerbelangrijkste? Het kindje had even goed een afwijking kunnen hebben en dat wil je echt niet. Ik hoop dat je je snel over de teleurstelling kan zetten en je baby’tje binnenkort kan overladen met liefde want je kindje heeft ook niet gekozen te zijn wat het is. Mss helpt het leuke spulletjes te zoeken voor jongetjes? Want die bestaan zeer zeker ook. Ik ben er zeker van dat dit goed komt met de tijd en de juiste mensen rondom jou

Sommige reacties hier zijn echt hard. Laten we juist elkaar proberen steunen en elkaar adviseren op een nette manier… ik snap de teleurstelling als je al zo lang uitkijkt (zeker na het nieuws van onvruchtbaarheid) maar ik zou het echt nog afwachten. Bij elke echo afspraak zal je je kindje zien groeien en probeer al wat spulletjes en kleertjes te kopen zodat je echt toekomst gericht ermee bezig bent. Wie weet als je kindje geboren is dat je liefde op het eerste zicht zal hebben en alles zal vergeten. Probeer juist zo te denken: je hebt een kindje gekregen ondanks dokters zeiden dat het niet mogelijk zou zijn. Mijn persoonlijke ervaring is: God (Allah) heeft dit zo gewild, en hij is de Gever en de Nemer. En alles is met een reden! ❤️

Eerst en vooral vind ik het heel knap dat je dit wil delen met ons. Ik lees ook dat je zelf al nagedacht hebt over hoe je eigen verleden dit eventueel zou kunnen beïnvloeden. Iets wat niet iedereen in vraag zou stellen. Mijn vader wou vroeger zelf altijd een zoontje en ik zelf heb geen goede relatie met hem. Een beetje herkenbaar.. Ik ervaarde zelf ook wel een beetje een mentale switch toen ik las dat het een jongen zou worden. Had me mentaal ook al eerder voorbereid op kledij enz voor een meisje 😅 Als ik mezelf in jouw situatie plaats zou ik geneigd zijn een psycholoog te zoeken om even dit aan te kunnen kaarten. Maar aangezien ik zelf een therapeutische opleiding gevolgd heb ben ik hierin wel super selectief! Ik heb geen nood aan oude trauma's te herleven dus zou focussen op waar gaan we van hier naartoe moeten. Ik zou dan zoeken naar een specifieke richting binnen de therapie. Als je hier even op verder wil, laat maar weten. Ik wens je alvast veel succes in je zoektocht ❤️

Ik voelde me helemaal hetzelfde. Ik wilde altijd 2 kindjes. 1 jongen en 1 meisje. Ik wilde heel graag dat ons eerste een meisje werd, zodat ik tenminste al 1 meisje zou hebben. (Want de gedachte om een mama van 2 jongens te zijn, leek me een ruw bestaan) Het hielp ook niet dat we al een aantal meisjesnamen hadden klaarstaan, en een echt topper voor het eerste meisje. Voor jongensnamen hadden we nog geen uitsluitsel zoals we bij de meisjesnamen hadden. We hebben 9 maanden zitten proberen voor ons kindje en toen ik het nieuws hoorde van het geslacht, was ik ook even teleurgesteld. We zijn toen met elkaar gaan praten en hebben die avond zitten brainstormen verder over jongensnamen. Die avond hadden we eentje een aantal keer herhaald en de volgende ochtend werd ik wakker en kwam die naam als eerste terug in mijn hoofd. Nu hebben we ook beslist wat zijn naam wordt en nu kan ik ook echt met plezier aan hem denken. Ik kan veel beter inbeelden hoe veel ik van hem ga houden. Ik trek me er ook aan op, dat jongens vaak zo veel meer van hun mama houden als van de papa (omgekeerd bij meisjes). Ik snap waar je van komt en de haters moeten niet zo fel aanvallen. Soms moeten mensen hun hart kunnen luchten en steun vinden bij mensen die hetzelfde aan de hand hebben. Kan je jezelf daar niet in vinden, hoef je de ander niet zo fel te veroordelen!

Super goed dat je dit eerlijk durft zeggen! Trek je maar niet te veel aan van wat andere denken. Ikzelf verwacht een tweede zoontje en heb ook verdriet om het feit dat ik nooit een dochter ga hebben gezien we maar 2 kindjes willen. Kan je wel gerust stellen dat je hem echt graag ziet wanneer hij er is. Het verdriet kan blijven, maar de liefde voor je eigen kind is enorm groot 💙

Hoi :)! Jammer voor jou en je kindje dat je door deze emotie moet gaan. Het is heel menselijk denk ik om die teleurstelling te voelen over het geslacht. Als ik het zo lees lijkt het wel psychologische geen “gezonde” teleurstelling… ik denk dat het idd iets te maken moet hebben met een eigen trauma dat jou is aangedaan. Vaak wordt dit overheen generaties doorgegeven. Het is wel knap dat je dit ziet en wil verhelpen. Als traditionele psychologie jou niet aanspreekt is een familie opstelling rond dit thema wel een goed idee lijkt mij . Ik ken iemand heel goed in familie opstellingen. Mocht je interesse hebben mag je gerust een berichtje sturen , dan bezorg ik haar telefoonnummer. Liefs :)

Hey Lynn, Ik begrijp best hoe jij jou voelt, ookal heb ik het zelf niet meegemaakt. Kan je misschien eens horen bij de gynaecoloog/vroedvrouw of er eventueel mama's zijn die dit ook hebben en vragen om ermee in contact te komen? Je mag je eigen kind uiteraard niet vergelijken met kinderen die je nu weet rondlopen. Jouw eigen kind is altijd anders en ga je (99%) gewoon graag zien zoals die is. Maar bij jou komt sit gevoel mss pas als je hem in jouw armen hebt. Ik vind jongens juist wel super schattig en zijn (ook redelijk vaak) mama's kindjes 😁 Wees niet te hard voor jezelf. Het is oké om teleurgesteld te zijn en het is goed dat je naar erkenning zoekt en dat mensen die het zelf meemaken jou mss tips kunnen geven. Denk dat dus eens horen bij de gynae daar echt bij kan helpen om bij de juiste personen in contact te komen 🥰

Mijn hart 💔 met dit te lezen, wat een verschrikkelijke harde woorden.

Wat erg dat je dit gevoel moet doorstaan 😔 en vooral wat triest dat sommige mensen hier zo hard en gevoelloos voor jou op reageren… Het zit je duidelijk diep en je wil hier graag iets mee doen. Ik vind het ontzettend knap dat je het hier in het forum gooit én dat je hierbij je verleden dat er mogelijks iets mee te maken kan hebben bloot legt, niet evident hoor.. Negeer dus vooral de harde mensen en zoek wat steun bij de mensen die je graag willen helpen.. Ik snap wat je bedoelt.. ik zou ook heel graag een meisje willen (volgende week weet ik het geslacht).. Ik denk echt dat het goed zou zijn om toch professionele hulp te gaan zoeken samen met je vriend zodat jullie samen toch de liefde voor jullie zoontje kunnen laten groeien.. op de fertiliteitsafdelingen werken psychologen.. ik denk niet dat een psycholoog perse hetzelfde moet mee gemaakt hebben om je te kunnen helpen.. een psycholoog gaat vooral met jullie op weg moeten gaan om de negatieve gedachtes over een jongetje om te zetten in positieve.. hoe stond je tegenover een jongetje voor je zwangerschap? Want ik veronderstel dat je er toch wel eens over na gedacht had aangezien de kans 50/50 is.. ik zou eens ten rade gaan bij je gynaecoloog die je misschien een goede psycholoog kan adviseren.. En ik duim keihard dat jullie de liefde voor jullie zoontje gaandeweg in de zwangerschap zullen gaan voelen.. 🤍

Dat is bij mij net wél het probleem. Ik ben een persoon die net wél naar de omgeving kijkt. Als ik jongens zie zowel op school, familie als sociale media, dan zie ik druktemakers, luidruchtig, stoeien, sterk, machogedrag, gameverslaafd, ... en dat is net iets wat ik niét wil. Ik wil het liefst een rustig kindje hebben. Je kan je kind opvoeden zoals je wil, maar school zal altijd het laatste woord hebben wat je kind betreft. Leeftijdsgenoten spelen een grotere rol in het vormen van het karakter van het kind dan jij als ouder. Ik ben daar zo enorm bang voor. Jongens zijn nu eenmaal het complete tegenovergestelde. Want een rustige jongen wordt dan weer vaak links gegooid en gepest, want ze zijn 'te meisjesachtig', dus gaan ze hun gedrag aanpassen naar de stoere jongensclub. Ik ben een heel kalm en rustig persoon, zeer introvert ook. Ik blijf het liefst op de achtergrond. Ik stoor mij aan de macho's die rondlopen. Ik vind het niet leuk. Ik weet totaal niet hoe ik hiermee ga moeten omgaan... Daar worstel ik misschien nog het meeste mee, naast de slechte ervaringen met mijn broer, neven, ex-vrienden en vader. Ik heb er gewoon nooit geen band mee gehad, vandaag de dag nog steeds niet met mijn broer en papa. Ik woon dan ook met mijn mama nu en zie mijn broer en vader niet meer. Ik ben bang dat ik daardoor ook geen band ga kunnen vinden met mijn zoon, omdat ik het zelf nooit heb gehad met hun. Ik was op mezelf of met mijn mama de hele tijd. Ik was een enorm mama's kindje. Papa loog enkel recht in mijn gezicht en preesde mijn broer de hemel in, terwijl ik was maar 'de extra' in het gezin. Verder kan ik ook gewoon niet loslaten. Ik krop alles op en blijf ermee zitten tot ik emotioneel uitbarst. Dus ik kan het gedacht en mijn ervaring(en) van jongens maar met moeite omzetten naar iets wat bij mij zou passen. Het is zo moeilijk allemaal, maar ik denk dat dit niet begrepen wordt. Ook al wil ik het zo graag. Echt super graag. Wie weet veranderd alles wanneer hij geboren wordt, en daar hoop ik enorm op. Ik bid nu bijna elke dag in tranen dat ik me hierover kan zetten. En ik smeek dat dit goedkomt.

Ik vrees dat je perceptie over jongens/mannen niet helemaal klopt door je traumatische ervaring in het verleden… kan me voorstellen dat dat een enorme impact heeft op je visie nu. Hier kan je echt wel hulp bij zoeken, maar zal even tijd nodig hebben als je je hele leven al dit beeld hebt.. Had je wel eens over na gedacht hoe het zou zijn als jullie een jongetje zouden krijgen? Want de kans is uiteraard 50/50, dus je zal er toch wel al met je vriend over gehad hebben voor je zwanger was?

Ik merk veel ernstige problemen op, zeer introvert maar zeer narcistisch. Er wordt met veel haat naar mannen gesproken in het algemeen. Pure vorm van discriminatie, en misschien een persoonlijke vraag maar waar zit uw partner in heel dit verhaal? Ik ik ik…

Als jij en je partner geen acting out gedrag vertonen en vertoonde in je jeugd zal je kindje wel op jullie trekken en dan nog een meisje kan dit even goed hebben vooral die grote mond enzo... je maakt je echt te veel zorgen over de verdere toekomst terwijl je kind er nog niet is. Als je echt alleen een meisje wou had je naar een ander land moeten gaan om dit te manipuleren, het verbaasd me dat je precies niet nagedacht hebt bij de zoveel pogingen om zwanger te worden op de 50% kans dat er is dat het toch uitdraait op een jongen. Je hebt te veel traumatische ervaringen en heel veel denkfouten , als je er nu zo mee struggelt moet je inderdaad professionele hulp bevragen want dit kan je niet zomaar oplossen door dit te bevragen aan een forum, ik had ook zeer graag een meisje gelukkig is het dat maar ik ging het na de teleurstelling wel kunnen loslaten... ik snap dat je in eerste instantie hulp wilt vragen via het forum maar je zit echt te ver met denkfouten dat eender wie nog iets zegt je kan overtuigen van het tegendeel

Mijn partner is heel afzijdig tijdens de zwangerschap. Daarom 'ik ik ik'. Ik kan er niet bij hem terecht. Ik sta redelijk alleen in de zwangerschap, al helemaal sinds hij weet dat het een jongetje is. Je mag me narcistisch noemen zoals je wil, doet me niks. Dit is gewoon hoe ik mij voel.

🚩🚩🚩

Ik herken mezelf qua achtergrond op veel vlakken in je verhaal (slechte ervaringen met eigen vader, broer, ook stiefvader en andere mannen in mijn verleden). Ik wou lange tijd ook liefst een meisje, tot ik een goede band kreeg met het zoontje van een vriendin. Hij is intussen 6 en nog steeds het meest rustige, lieve, zorgzame en knuffelige kind dat ik ken (en de meeste kindjes in mijn omgeving zijn meisjes). Hij is qua karakter ook 100% zijn moeder. Voor mijn eerste kindje maakte het geslacht mij uiteindelijk dan ook echt niet uit. Het werd een meisje. En dan wel een enorm wilde, onrustige, die ons momenteel bijt en slaat als ze moe is of haar zin niet krijgt. Nu ben ik in verwachting van een jongen terwijl ik als tweede liever nog eens hetzelfde geslacht had (dus nog een meisje), puur omdat me dat een leukere dynamiek leek tussen beide. Ik was ook enorm misselijk deze zwangerschap dus wij dachten ook beide dat het een meisje ging zijn en was ook even verrast en teleurgesteld toen dat niet zo bleek. Wel heeft mijn gevoel zich stukje bij beetje bijgesteld en kijk ik intussen wel uit naar een zoontje. Als je geen verbetering voelt, zoek dan aub hulp. En weet ook dat je nooit zal weten wat voor kindje je krijgt (zowel qua geslacht als qua karakter). Het is aan jullie als ouders om hem/haar goed op te voeden, te ondersteunen en zich te laten ontplooien tot hun best mogelijke zelf. Als je een meisje had gehad, was ze misschien jouw exact tegenovergestelde. En een jongen kan evengoed helemaal jouw karakter hebben. En hoe hij/zij ook is, je kan/mag ze niet proberen veranderen. Elk kind wordt geboren als een onbeschreven blad en toch als een eigen persoon en dat maakt het net zo mooi. Ik wens je veel succes en hoop dat je het mooie zal kunnen inzien van de zwangerschap en je zoontje. Laat het niet te lang aanslepen voor je hulp zoekt...