Dag iedereen,
Dit is mijn tweede kindje dus ik heb wel al wat ervaring met een zwangerschap, maar deze is zoveel intenser.
Mijn zoontje is van Mei 2022 en is een overenthousiaste peuter.
Op zich nooit geen probleem mee gehad want voor elke (glim)lach die je krijgt vergeet je de mindere momenten.
Alleen merk ik nu dat ik me veel meer stoor aan mijn zoontje.
Ik vind dit verschrikkelijk want hij is niet minder belangrijk dan het kindje dat nu in mijn buik zit.
Hij zit net in zijn peuter puberteit en luistert soms meer niet dan wel.
Op die momenten moet ik zo hard op mijn tanden bijten dat ik niet tegen hem uitvlieg.
Soms heb ik het gevoel dat ik een slechte ouder ben als hij een uitbarsting (beginnen wenen omdat we nee zeggen) krijgt, maar ik vind ook dat hij niet altijd zijn goesting moet krijgen.
Naast de hogere vermoeidheid en deze ergernis weet ik niet goed hoe ik hem moet laten begrijpen dat mijn buik off limits is voor hem.
Als ik hem vraag of de buik een kusje krijgt is hij super voorzichtig, maar twee minuten erna denkt hij weer dat mijn buik een drumstel is 😞
Hij geeft per ongeluk regelmatig een stamp tegen mijn buik en dit zorgt voor extra stress.
Zijn er mama’s die hier tips voor hebben?