Verwerking ‘bevalling’

Hai lieve mama’s… Ik wil even van me afschrijven. Waar ik eerst het gevoel had fluitend erdoor te komen, krijg ik nu steeds vaker flashbacks en verdriet. Ondertussen mama van een tweeling van 10 maanden en bijna 12 weken zwanger van nummer 3 (ja, gepland!) Even mijn bevallingsverhaal van de tweeling, en dus het issue:. Uiteindelijk was echt elke echo perfect, ik kon nog goed door... En toen die vreselijke dag: er scheurde bij mij onverwacht een ligament en bloedvat waaraan de baarmoeder in de buikholte vast zit, op 33 weken exact. (Ondertussen perfect genezen) Zoveel pijn dat ik een paar keer van mezelf ging, en dat non-stop. De ambulanciers, ziekenhuis medewerkers, gynaecologen, zij dachten allemaal dat ik in natuurlijke arbeid was, omdat dit zo zeldzaam is(gelukkig)! Èn omdat ik dus ook 2 cm ontsluiting had, hebben ze niet verder gekeken. Uiteindelijk pas 4 uur later een wakkere geest die meteen eiste voor een spoedkeizersnede, omdat mijn bloedruk bijna wegwas, zo ook beide hartslagen van de jongens. Uiteindelijk zijn onder volledige narcose de jongens gehaald, beide zijn ze gereanimeerd. Mijn herstel was ook heel zwaar. Kantje kantje boord is met ons alle 3 alles goed gekomen! Zal deze alerte dokter heel ons leven dankbaar zijn. Ik voel me gezegend dat alles goed is gekomen en ik nu de twee allerliefste schatje van 10 Maanden heb rondkruipen, zo trots. Waarom ervaar ik dan toch zoveel verdriet… Het is toch goedgekomen? Ergens denk ik ook dat het komt omdat je je kindjes niet bewust uit je hebt zien komen enzo… Zo. Even van me afgeschreven. Dankjewel voor het lezen ❤️