Hoe gaat het met jullie?

Oh oei zo had ik het nog niet bekeken. Dan zou ik idd ook stressen. 😬 Maar kan je dat dan achteraf niet met hen bespreken?

Klopt inderdaad. Het was al een hele rollercoaster. (Ale er zijn nog andere koppels waarbij het veel slechter gaat, dus mogen we nog niet hard klagen..) Momenteel is de cyste goedaardig, maar dat kan snel veranderen.. Tegen oktober moeten we een beslissing hebben genomen en dan zal er verder worden afgesproken. Zowel mijn beste vriendin als vroedvrouw vertelde mij dat ze nog graag een tweede kindje zouden willen, maar hun partners willen dit niet. Ze hebben beiden hun kinderwens opzij moeten schuiven en zitten daar nog heel hard mee. Ik wil achteraf geen spijt krijgen van de beslissing die ik nu neem. Wel zonde dat die nu op korte tijd moet gebeuren en zo bepalend is voor de rest van ons leven.

En bedankt! Heel lief😘

Eender of er andere koppels zijn waar het slechter bij gaat of niet, is en was het voor jullie een emotionele rollercoaster dus reden genoeg om daar je hartje over te mogen luchten 🤗. Oktober is er inderdaad al heel snel, goed bespreken met je partner zou ik zeggen en vooral je eigen gevoel volgen en niet teveel rekening houden met wat de rest zegt of denkt. Maar zeker niet fijn dat je op zo een korte tijd over zo een belangrijke beslissing moet gaan kiezen. Ik wens jullie in ieder geval alle geluk toe of dat nu met 1 of 2 kindjes is 🥰

Hier gaat het niet goed. Ik voel mij een goede moeder meestal, maar geen goede vrouw of geen goede partner… geen goede vrouw want ik verzorg mij amper. Moet mezelf forceren om extra vitamines te nemen en voldoende te drinken. Mijn bekkenbodem is nog steeds niet okay want verlies nog urine, ook daar doe ik meer mijn oefeningen niet dan wel. Ik mis me-time. Ik mis het om geliefd te worden (anders dan door mijn dochtertje). Mijn partner ziet mij wel graag maar is van nature iemand die weinig affectie toont (cultureel…). We hebben 1x geprobeerd om terug de liefde te bedrijven, maar mijn (onnodige) scheur staat te hard en het ging niet (dat doet mij natuurlijk niet meer vrouw voelen). Hele dagen niet buitenkomen en van thuis moeten werken doet de situatie geen goed. Partner werkt enkel op zondag niet maar dan wil hij vooral rusten en ook niet altijd met haar bezig zijn. Dus is opnieuw al het sussen en in bed steken voor mij (voor 95% van de gevallen). Pampers en Co zijn zobiezo voor mij. Ik tel af naar ons verlof in België, maar daar komt ook weer veel op mijn schouders want voor hem is België nog geen thuisland (andere taal en gewoonten). Mijn ouders zijn alleen praktisch een steun, maar mentaal aan drain. Ze willen niet begrijpen dat het nu anders gaat dan in hun tijd (niet laten Wenen, en BLW ipv papjes, uitspraken als ‘ze zal wel beter slapen snachts als ze overdag niet goed slaapt…’). Ik ben op. Ik wil sporten en terug mezelf kunnen zijn. Als ik het er met mijn partner over heb, krijg ik geen reactie terug, hij weet niet hoe ermee om te gaan. Ziet niet graag mijn tranen en wordt dan ambetant.

Niet fijn om te lezen dat het niet goed met je gaat. 😔Hopelijk kunnen we je wat tips geven en voel je je snel toch een beetje beter. Ik herken het een beetje. Bij mij doet het ook nog heel veel pijn. Aanstaande donderdag heb ik eindelijk een inwendige bekkenecho gepland om te kijken of er niets over het hoofd is gezien. Volgens kiné heb ik ook een blaasverzakking. De liefde bedrijven kan ook anders dan enkel dmv penetratie. ☺️ Ik verplicht mijzelf om 5 x per week de oefeningen van de kiné te doen en op crosstrainer te sporten (niet lang, zo’n kwartiertje). Ik doe dit als mijn dochtertje aan het slapen is. De babyfoon staat dan naast mij. De goesting is er meestal niet, maar achteraf voel ik me echt wel veel beter! Heb je daar vriendinnen waar je eventueel mee kan gaan wandelen ofzo? Mijn partner is ook niet iemand die snel zijn gevoelens toont (en hij begrijpt dat ook niet als andere/ikzelf dat wel doe). Ik heb al vaker van zijn beste vriend gehoord dat ik er goed uit zie bij een feestje dan van mijn eigen partner. Hij is gewoon zo, dus daar moet ik mee leven. 🙃 Heb je een grote waterfles die je kan meenemen? Bij mij helpt het als die constant naast mij staat en ik deze niet te vaak moet bijvullen. 😇

Hier heb ik het momenteel ook moeilijk. Mijn man heeft zo onregelmatige uren en soms voel ik mij zo eenzaam hier. Pas op mijn man is fantastisch he! Ik voel mij op. Mijn schoonouders passen op mijn neefje regelmatig en als ik eens vraag of hij mag komen, willen ze wel maar nooit iets concreet. Hij is al 2 keer geweest wel, maar toch. Van mijn kant van de familie moet ik niet echt rekenen. Als ik ergens op bezoek ga, doet ons zoontje dat goed, maar eens thuis moet die ferm ontladen. Het is alsof ik opsta en op 2 uur tijd mijn batterij weer op is. Ik heb niet veel nodig, maar eens iemand die naar mijn gezaag wilt luisteren zou deugd doen zonder commentaar te geven. Als ik dan soms hoor wat de mensen uitkramen jongens toch... mijn vader kan alleen maar zeggen dat ij een huilbaby was en voor 14 maanden elke nacht huilde en dat ze mij maar in een kamer lieten huilen. Als finn iets goed doet, is het van mijn schoonfamilie zijn kans altijd ja dat is echt zoals Bruno hoor. Zelfs mijn oma zei amai zo een braaf kind, trekt op uwe man zeker? Als ik dan probeer af te spreken met mensen, laadt mij dat niet op en zeggen ze ja jong dat is het moederschap. Soms hoor ik dan tijdens het gesprek iemand zeggen: oh ja momentje ik ga naar mijn mama sturen of ze mijn strijk komt doen of komen koken. Ik ben niet jaloers, maar mensen zijn gewoon niet eerlijk en ik denk de hele dag dat ik tekort schiet.

Het is heel gemakkelijk om commentaar te hebben op iemand anders. Mensen geven jammer genoeg sneller commentaar dan dat ze iemand een schouderklopje of compliment geven. Probeer je dat dus niet te veel aan te trekken! Verschrikkelijk dat ze ook altijd moeten vergelijken. De ene baby is de andere gewoon niet. Elke baby is uniek! Wij krijgen constant te horen “oh slaapt ze nog niet door? Bij ons was dat al meteen toen we thuiskwamen.” Blablabla.. Ene oor in, ander oor uit. ☺️ Daarnaast leven we nu in een andere tijd dan 20-30 jaar geleden. Blijkbaar snapt niet iedereen dat. Waar krijg je energie van? Wat doe je graag? Kan je dit doen wanneer je zoontje aan het slapen is? Of kan je dit samen met hem doen? Durf ook zeker nee te zeggen tegen de dingen die je niet graag doet. Ik ben er zeker van dat je een hele goeie mama voor je zoontje bent, dus blijf gewoon je eigen gevoel volgen! 😘

Och meid, wat naar om te lezen!! Zijn er andere mensen op wie je een beroep kan doen, vrienden of buren? En zijn er misschien manieren om toch wat me-time te krijgen, bijvoorbeeld even pauze nemen van het werk en een wandeling maken en dan ergens een koffie drinken terwijl je kindje slaapt? Of een workout video doen met je kindje in de wipstoel als je wat wil sporten? Al is het maar een kwartiertje, misschien voel je je dan beter? Zorgen dat je water drinkt of een kop thee klaarzetten als je een voeding geeft, en je vitamines nemen wanneer je kindje ook zijn vitamine D krijgt? Ik zou me niet te druk maken over het 'goede partner' zijn, wat dat ook mag betekenen ☺️ prioriteit is nu zorg voor jezelf en je kindje, als dat goed zit kan je weer wat ruimte maken voor de rest.

Dit inderdaad, probeer wat dingen te doen die je weer opladen terwijl Finn slaapt! Ik heb voor mezelf de regel dat ik de dutjes echt gebruik voor iets leuks voor mezelf: een boek lezen, serietje kijken, muziek luisteren. Alles qua huishouden kan ik eigenlijk wel als hij wakker is, dus dat doe ik dan ook of ik laat de boel de boel (echt, strijken, wie doet dat nog 😅). En hier mag je zoveel zagen als je wil hoor ☺️