Hoi iedereen
Vanavond had ik het erover met mijn vriend dat ik soms een moment voor mezelf mis: eens een uur lang in badderen, eens in de zetel kunnen ploffen 's avonds. Mijn sociaal leven mis ik niet perse, maar wel een moment van ontspanning. Zijn reactie was meteen: oké we kunnen starten met kunstvoeding, dan heb je meer tijd voor jezelf.
Maar dat is niet waar ik op doelde. Zijn leven gaat gewoon door: spelletjesavonden, chiro. hobby 2x per week,...
Ik zei dat ik het fijn zou vinden dat hij eens alles overneemt (behalve het voeden dan). Hij zei dat hij zijn best doet, maar ik ook niet mag vergeten dat hij voltijds werkt (m.a.w. 's avonds ook geen energie over heeft).
Bij mij steekt het dus wat dat hij wel energie heeft voor zijn hobby's en niet om thuis zich eens alle babystuff aan te trekken.
Ik haat het gewoon dat je als borstvoedende mama niet mag klagen. Van het minste dat ik aangeef dat het wel veel vraagt, wordt er voorgesteld om flesjes te geven.
Ja, het vraagt veel, nee, ik heb geen leven meer. En ik zou het ook niet anders willen. Maar ik kan mij wel inbeelden dat ik én borstvoeding geef én eens iets kan doen voor mezelf, wat nu totaal niet het geval is.
Ik moest dit even kunnen ventileren! 🥲
En ben ook wel benieuwd hoe andere mama's momentjes voor zichzelf stelen...