Onzekerheid

Ik wil even zeggen: je bent ab-so-luut niet alleen. Ik heb een tijdje thuis gezeten met een burnout en heb ontzetten schrik dat ik me weer zo moe en futloos ga voelen als toen. Tegelijk heb ik met pcos ook ontzettend veel moeite moeten doen om zwanger te worden, dus dit kindje is meer dan gewenst. Maar die onzekerheid hoort erbij denk ik. Dat doet ze althans bij mij. Het komt goed. (Denk ik. Hoop ik. 😅) Je bent niet alleen. Laat je omringen door de juiste mensen en laat je ook door hen dragen. ❤️

Superlief! Wij hebben een jaar geprobeerd en de dag voor de een afspraak op fertiliteit ik Gasthuisberg bleek mijn test positief, dus het is echt echt heel heel welkom, daar bestaat gaan twijfel over. Gek hoe die gevoelend gewoon alle kanten opgaan en plots er zoveel extra vragen en onzekerheid is.

Ik kan me hier zeker helemaal in vinden

Hey, ik heb dit ook, exact hetzelfde, je bent niet alleen!

Idem hier hoor

Ik kan me hier helemaal in vinden! Ik heb maandag dan ook nog eens mijn ontslag gegeven op het werk en het dinsdag helemaal officieel gemaakt om ergens anders te beginnen. Ik ben heeeeeel erg overtuigd van mijn beslissing, maar de manier waarop mijn ene baas reageerde maakt dat ik nu toch ook opnieuw begin te twijfelen en te overdenken. Wij hebben exact 1 jaar voor de positieve test aangeklopt bij het ziekenhuis omdat er iets mis was met mijn cyclus. En dan van september tem maart/april verschillende fertiliteitspogingen gedaan. Wij waren dus heel zeker van onze keuze voor een kindje, maar ook wij hebben dat gevoel. Het kan helpen om het onder woorden te brengen en erover te praten. Mijn vriend en ik verdelen ook al het geregel dat moet gebeuren. Hij brengt de aanvragen (vroedvrouw, kindergeld, kraamhulp etc..) in orde en ik heb een eerste poging tot geboortelijst gemaakt, spullen in mijn winkelmandje geplaatst voor de baby die we zeker nog nodig hebben qua kleding etc.. . We bespreken ook wel alles. Hij doet de aanvragen, maar voor indienen lees ik ze na & hij bekijkt ook mijn lijsten/werk en geeft aan wat we al dan niet te veel of niet helemaal nodig hebben.

Ik begrijp je helemaal. Ik vind een gezin belangrijk en geniet er ook van. Zelf heb ik een plusdochter en merk hoe fijn de dynamiek in de weken dat ze er is. We kozen bewust voor ons eerste kindje samen en kijken er ook naar uit. Soms zijn er echter weken waarin ik uitkijk naar de wissel van onze plusdochter, omdat ik geen rust kan vinden en mijn batterij wordt leeggezogen door alle aandacht die ze vraagt. Op die momenten denk ik ook van “shit, dit is parttime mama zijn. Straks ben ik het fulltime en kan ik niet even de pauzeknop indrukken”. Ik ben dan ongerust over hoe het leven er gaat uitzien en hoop dat ik het aan ga kunnen. Mijn partner heeft er vertrouwen in en zegt dat het wel los loopt, maar ik herken je bezorgdheid zo goed.

Die werkverandering, dat is ook een belangrijke dat me zorgen baart! Heel sterk dat je die beslissing hebt genomen, voor jezelf kiezen is niet altijd makkelijk en je hebt het toch maar gedaan!! Ik werk halftijds en heb een contract tot het einde van het jaar, omwille van de subsidies is er geen duidelijkheid of ik ga kunnen blijven, zenuwslopend, want ik ga pas definitief nieuws krijgen in de herfst. Ben daarnaast nog zelfstandige in bijberoep, maar zie het niet zitten om dat uit te breiden naar hoofdberoep. Ik moet zeggen dat ik ook wel veel steun vind bij mijn man, anderzijds staat hij er wat zorgelozer in, hij zegt dat alles wel zal lukken.

Echt heel fijn om te lezen dat ik dus niet alleen ben met dit gevoel, want ik maakte me al zorgen of dit wel “normaal” was..

Ik kan me hier ook in vinden. Je bent niet alleen❤️. Wij zijn hier ook heel blij. Maar een eerste kindje...het brengt wat bezorgheden met zich mee. Het is een bewuste keuze. Maar gaan we dit goed doen...gaan we niet kort zijn op elkaar door de vermoeidheid...Mijn man steunt mij enorm en hij zegt: op ons laten afkomen. Dit loopt sowieso los. En we gaan dat goed doen. We weten allebei dat er heftige momenten gaan zijn, maar ook heel mooie momenten vol voldoening. We gaan er samen voor. Je bent zeker niet alleen😊💪

Dag Sara en anderen Gevoelens van onzekerheid zijn heel normaal. Ik heb die zelf ook. Onverwacht zwanger worden van een oudere man heeft al voor heel wat veranderingen gezorgd. Ineens krijg ik een beetje ongewild en onbedoeld een andere relatie, word ik moeder… Ik heb ook twijfels, mijn partner kreeg de laatste weken heel wat slechte energie over zich heen - door te kiezen voor zijn kindje en te breken met de andere relatie… De roddels op zijn werk… je kunt je er vast iets bij voorstellen… En toch, ik probeer vertrouwen te hebben… in dit nieuwe en tegelijk vreemde leven dat zich ineens aandient… Het is het grootste en belangrijkste wat ik tot nog toe gedaan heb, denk ik… Logisch dat ik al eens twijfel… de omstandigheden zijn bij ons ongewoon en een beetje gek…

Dank je wel 😊 had dit even nodig om te horen! Ik werk fulltime en switch naar een andere fulltime. Het verschil is dat ik nu van 8u of 8u30 tem 18u30 werk, donderdag thuis en 1/2 zaterdagen (dan ben ik een andere dag thuis in de week). Ook was mijn rooster elke week anders en ook qua plaats waar ik sta. Ik begon te panikeren dat ik er niet genoeg zou zijn voor mijn kindje. Zou het ‘s ochtends snel zien en ‘‘s avonds na 19u… vond ik niet genoeg naar mijn gevoel. Ben nu veranderd naar een job met uren van 8 - 16:30 of 8 - 17u + 1 dag een uur eerder klaar, geen overuren (nu werk ik er best veel) en niet werken op zaterdag. Mijn vriend gaat 4/5 werken en dan is hij om 18u ipv ergens tussen 18:45 en 19:30 thuis. Ik snap dat het lastig is met de onzekerheid! Je kan wel al eventueel bekijken wat je zou doen in iedere mogelijke situatie? Bv. als ik niet kan blijven, wat zou ik dan graag doen: blijf ik nog even thuis en enkel bijberoep verder uitoefenen, zoek ik meteen werk etc.. zo heb je voor jezelf ergens al een “back-up” voor iedere situatie waardoor je misschien meer rust vind.

Toen ik voor mijn 16 weken echo ging en ouders met kinderen zag voelde ik zeker de paniek. Wel twee dagen dacht ik… shit dit is voor altijd, dag ik dag uit… Heb dat sowieso al gedurende de hele weg gehad.

Heel herkenbaar. Ook het besef dat er heel veel zal veranderen. Ik ben soms al wat aan het rouwen om m’n ‘oude’ leventje. Ineens komt er zo’n grote verantwoordelijkheid bij. Niet meer enkel mijn vriend en ik, maar een 3de persoontje. Hoe meer de zwangerschap vordert, hoe minder abstract alles wordt. Het gaat van het idee van een kindje te hebben naar echt een kindje te hebben. Mijn vriend en ik hebben allebei wel wat stressmomentjes hierbij. Maar ons zoontje is ook zo gewild en welkom! En we kijken er ook superhard naar uit! Ik neem mezelf voor dat dit allemaal logische vragen en bedenkingen zijn en dat je dit op een realistische manier ook naar de komst van je kindje doet kijken. Het zal niet allemaal leuk zijn. Maar er zal wel veel liefde zijn. 😊

Jij bent niet alleen. Maar gewoon proberen om ook wat rust voor je eigen te nemen en als het effe teveel vindt dan vraag je best wat hulp dat het zeker niet teveel word.

Ik heb ook echt exact dit!! Ik ben enorm bewust aan het geniet van kleine dingen waarvan ik denk dat ik de komende jaren wat minder aan zal komen, al is het maar op het onverwachtse een laat fietstochtje maken ofzo. En ook van mijn lichaam, ook al is het nu al aan het veranderen.

Hier nummer 3 binnenkort, en zit al te wenen als een baby..doordat het vandaag effe niet ging beide kindjes deden moeilijk niet willen luisteren heb mij moeten boos maken en natuurlijk was mama (ike) de slechterik en papa en oma de goeierik. En nu van alles en nog wat aan het denken hoe ik het ga doen als de derde gaat komen was all niet blij omdat het niet gepland was en heel veel twijfels gehad..

Ooh zo dankbaar voor deze post.. en dit geboortegroepje! Ik merk heel vaak dat mijn ademhaling zeer onrustig is van de vragen die ik me stel en angsten die ik voel rond mama worden. Al was het na een verlies en een jaar weer proberen. Toen had ik zoveel verdriet. Ik had verwacht nu op wolkjes te lopen. Maar ik schommel vaak tussen « klopt zijn hartje nog wel » en « hoe ga in dit allemaal klaarspelen… »

Vandaag begonnen aan het boek: ongefilterd moederschap. Hierdoor voel ik me echt niet meer ongewoon met mijn gedachten, aanrader om te lezen!!

Wat jij hier aanhaalt, exact dat! Vandaag ben ik 18 weken, ik voel ons zoontje nog niet (en lees hier dan dat velen het wel al voelen), dus begin ik mij al zorgen te maken met vragen als “hij leeft toch nog he…” “alles gaat toch ik orde zijn he..”, terwijl ik dan op andere momenten denk “ooh no, ik ga dit nooit kunnen”. Eigenlijk komt het allemaal op 1 en dezelfde emotie neer: onzekerheid, nooit gedacht dat dit zo sterk zou zijn. Vandaag durfde ik erover te praten tegen een vriendin omdat ik van jullie allemaal veel bevestiging heb gekregen, waardoor ik me trouwens een pak minder eenzaam voel enhaar reactie was supereenvoudig “welcome to motherhood”