Mag ik even m’n hart luchten ?

Ik ben de laatste weken erg in conflict met mezelf. Om het verhaal zo kort mogelijk te schetsen: M’n man heeft 2 kindjes uit een vorige relatie, intussen 12 en 13 jaar oud. Daarna koos hij voor een sterilisatie. We besloten begin dit jaar, kort nadat we getrouwd waren, om samen ook nog een kindje te maken. Met een eerste ICSI poging in april was ik direct zwanger en intussen bijna 33 weken ver. 33 weken mooie zwangerschap, maar wel zonder een betrokken partner. Ik sta praktisch voor alles alleen. Alles is gekeerd na ons huwelijk, hij werd vijandig, verbaal agressief en de spanningen liepen vaak hoog op. Alles wat ik doe is verkeerd, terwijl hij nooit echt iets doet. De zorg voor zijn kinderen, op zowel emotioneel als financieel niveau zijn grotendeels voor mij, het hele huishouden is voor mij, als ik iets vraag is het altijd te veel en uit t niets doet hij weinig. De kinderen zijn weinig behulpzaam want ze hebben nooit geleerd om iets te moeten doen. Ook bij de mama kennen ze weinig afspraken en regels, wat me doet vermoeden dat het vroeger, toen zij samen waren ook zo was. Zijn prioriteiten zijn altijd zijn dieet, zijn sport (die voorheen ook mijn passie was, maar ik tijdens de zwangerschap niet heb kunnen blijven uitoefenen), zoveel mogelijk bewegen en zijn werk. Daar is altijd ruimte voor, maar voor mijn gevoelens is er nooit plaats. Ik moet altijd maar loslaten wat ik voel, dan is er geen probleem. Hij is in die 33 weken geen partner geweest voor mij, en ook niet in de weken voorafgaand tijdens het ICSI traject. Ik kon alleen naar alle follikelmetingen en pickup, enkel naar de terugplaatsing is hij meegeweest Naar de baby heeft hij nooit gevraagd, noch aan m’n buik gekomen, noch gelijk wat. Alle baby spullen heb ik alleen betaald en mijn spaarboekje ligt er zo goed als door in die 2,5 jaar dat we nu samen zijn. Niet zijn spaarboekje, wat hij had er al geen. We wonen ook in mijn woning. Als ik vraag wat hij al aan de zwangerschap heeft gehad is t antwoord ‘een hoop geklaag en gezaag’ - en dan heeft hij t wellicht over de momenten dat ik hem wilde betrekken bij de pijntjes / kwaaltjes en bewegingen die ik begon te voelen doorheen de zwangerschap. We hebben nog amper mooie momenten, leven heel erg naast elkaar en van partnerschap / samenhorigheid schiet niets over. Sinds een aantal weken word ik midden de nacht wakker en slaap ik niet meer, lig ik te piekeren en ben ik vastberaden om te willen scheiden. We gaan al meer dan een halfjaar naar een psycholoog, apart en af en toe samen om terug te koppelen. Dit werd opgestart nadat we deze zomer kort uit elkaar zijn gegaan omdat geweld en ruzies de bovenhand namen. Aan de basis ligt volgens mij een zware hechtingsstoornis. Hij werd geboren op 28 weken en zijn mama kon er omwille van haar zelfstandig beroep amper zijn. Daarnaast werd hij in ‘marginaliteit’ grootgebracht, zat zijn vader in de gevangenis en heeft hij veel geweld gekend. Intussen zijn alle banden met zijn vader verbroken en is de band met zijn moeder redelijk vlak. Ze horen elkaar als ze elkaar nodig hebben. Zij neemt contact omtrent t werk in haar frituur, hij omwille van financiële redenen. Volgens mij mist hij door zijn opvoeding belangrijke verbintenissen in zijn hersenen op een duurzame veilige relatie aan te gaan. En als hij dat niet kan met een vrouw die ALLES doet voor haar gezin, hoe kan hij dat dan met een kind die volledig afhankelijk zal zijn van de mensen rondom haar? Toch kan ik de knoop niet helemaal doorhakken omdat het emotioneel wel net iets anders zit dan de praktische uitvoering. Met alle adviezen, tips en kennis doet hij wel effectief iets. Altijd opnieuw, maar nooit genoeg om echt in de grond en aan de basis iets te verwerven en veranderen. Het is meer niet kunnen, ipv niet willen. Wat moet een mens daar mee? Ik ben enerzijds echt niet gelukkig, zou zoveel meer verdienen dan wat ik krijg. Sta er eigenlijk al helemaal alleen voor.. Ik wilde een emotioneel stabiele relatie, en wilde vooral aantonen dat liefde ook een basis kan zijn in zijn gezin, maar ben daar precies echt helemaal alleen in. Ik weet ook hoe hij met de kinderen omgaat en hoe hij er naar omkijkt, hij doet zijn ‘best’, maar dat ligt nog kilometers ver van hoe ik erin sta, met de basis die ik van thuis meegekregen heb. Ik mag er niet aan denken dat m’n meisje in een co-ouderschap zou terechtkomen met hem, waarin ze dan zijn basis mee krijgt, maar tegelijk is de basis die op dit moment nu heerst tussen ons ook niet wat ik wil meegeven.. ik heb het gevoel dat dit een race is tegen de klok, want hoe hij met mij omgaat, dat doe ik mezelf aan, maar m’n dochtertje kiest hier niet voor. Alvast bedankt aan degene die tijd namen om het hele verhaal te lezen, korter dan dit kon ik het echt niet maken.. Liefs, een heel onzekere mama.