Ik heb het écht gehad

Zijn er hier nog dames die het helemaal gehad hebben met de zwangerschap? Ik had wel een idee dat het soms lastig ging zijn, maar dit.. ik ben nu 33weken en ondertussen al van augustus thuis omwille van zware rugpijn en vermoeidheid. De eerste tijd thuis nog geprobeerd om vanuit de zetel te werken, maar dat was geen echt succes, dus dan maar volledig gestopt. Mijn leven beperkt zich tot die paar vierkante meter in de zetel, ik kan zelfs niet meer zelf naar de winkel gaan omdat ik dan kapotga van de pijn. Alle sociale activiteiten die gepland stonden buitenshuis, heb ik moeten afzeggen. Nu nog die harde buiken erbij, ik ben het echt zo beu. Vandaag geprobeerd nog eens zelf de was te doen, dat ben ik me al de hele dag aan het bekopen met rugpijn en harde buiken. Ik vraag me soms echt oprecht af of ik nu zo een uitzondering ben, want precies niemand spreekt hierover. En sorry, maar de meest onnozele reactie: “nadien ben je dat allemaal vergeten”, seriously? Dus nu gewoon ondergaan en zwijgen omdat je het nadien vergeet? Ik zou zeggen “sorry voor de klaagzang”, maar ik ga me niet meer excuseren voor het feit dat ik me gewoon superkut voel en dat dit een fysieke en mentale uitputtingsslag is. Aah ja, wou ik ook zelf het geboortekaartje en de suikerbonen maken. Gaat natuurlijk niet, want ik kan zolang niet op een stoel zitten of rechtstaan. Fantastisch. Voor moest het nog niet duidelijk zijn, ik ben nu vooral in een boze bui, kwaad op de wereld en de verwachtingen, kwaad omdat het toch ook een bepaalde “droom” is die geen waarheid blijkt te zijn en dit allemaal zo anders is dan ik ooit had kunnen denken. Voor alle duidelijkheid: uiteraard ben ik blij dat de baby onderweg is, daar staat het echt los van.