Ik heb het écht gehad

Idem hier hoor, helemaal gehad, ook al lang thuis. Ga blij zijn als hij er is...

Er moet daar inderdaad vaker over gepraat worden! Ik heb ook geen gemakkelijke zwangerschap, maar heb soms het gevoel dat ik daar niet mag over klagen omdat ik zwanger ben geraakt via een ICSI-traject.. dus ik probeer alles steeds wat meer te verbloemen en doen. Misschien eens met je gynaecoloog bespreken? En weet niet als je kine doet? Kan misschien iets van verlichting bieden voor je. En verder: je MAG boos zijn! Is helemaal terecht.

Bij ons heeft het een jaar geduurd ook en de dag voor we een afspraak hadden op fertiliteit om de onderzoeken te starten, ontdekte ik dat ik zwanger was. Dus ook daar idd zit dan een gevoel van “ik mag niet klagen” Heb het er al met de gyneacoloog over gehad, maar zij kan natuurlijk ook niet veel doen. Ga elke week naar de kiné, maandelijks naar de osteo en ben ondertussen ook al wel met een mamacoach gaan praten. Ik blijf dus zeker niet bij de pakken zitten, maar toch overvalt dit gevoel me wel vaker naar mate de zwangerschap vordert. Het is zoals je zegt: er moet inderdaad vaker over gesproken worden en het beeld van een zwangere vrouw moet echt bijgesteld worden.

I feel you, echt helemaal. Ik ben ook zo heel erg dankbaar dat we een kindje mogen krijgen 🙏🧡 maar dat neemt niet weg dat dit voor mij écht niet 'genieten' is. Ik tel af tot ik mag stoppen met werken want ik ben helemaal op. Mensen schrikken als ik dat durf uitspreken en vinden me een ondankbaar schepsel 🙃 Maar je gaat me niet wijsmaken dat alle vrouwen ervan genieten. Voor de 'gram misschien wel, maar achter de schermen...? De tol die dit heeft op ons lijf is echt ongelooflijk. Ik kan niet wachten om te bevallen en hopelijk stilaan weer naar een nieuw fysiek normaal te gaan, zonder die vervelende buik, helse pijnen en kwaaltjes. Dat mag heus vaker uitgesproken worden als je het mij vraagt. Tis niet allemaal roze wolkjes en unicorns. Je bent echt niet alleen. 🧡

Het doet me echt zoveel deugd om zo een reacties als deze te lezen! Je zegt daar zoiets, die buik. Ik kan niet eens deftig eten met momenten omdat ik niet aan mijn bord geraak, echt zoooo irritant! 🙈 Ik vind jou alleszins totaal geen ondankbaar schepsel! 🙏

Bij ons 1/2 jaar zonder hulp, 1/2 jaar met supplementen enz & dan nog een 8 maand in een intensief traject (inseminatie, IVF en ICSI). Inderdaad, ze kunnen niet veel doen, jammergenoeg. Goed dat je niet bij de pakken blijft zitten! En wees gerust boos als je je boos voelt, is helemaal terecht!

Ik zeg altijd de uitspraak " het is niet omdat je zwanger bent dat je ook ziek bent" is sowieso uitgevonden door een man. Zwanger zijn is naar mijn gevoel 9 maand ziek zijn. 3de zwangerschap en ik vind er echt niets aan. Zoveel fysieke klachten. Ik besef wel dat ik dankbaar mag zijn dat ik zwanger kan zijn. Maar ik vind zwanger zijn echt 1000x erger dan de bevalling. Ik was laatst aan het praten met een gynaecoloog en die gaf ook aan dat zo veel vrouwen bang zijn om dit te tonen aan de buitenwereld. En echt geen idee waarom. Ik ben gelukkig al thuis van mijn werk van 14 weken. Maar ik snap echt niet hoe de maatschapij nog maar denkt dat een vrouw in staat is om tot de laatste dagen van de zwangerschap te werken. Zoveel respect hiervoor. En dan inderdaad die uitspraken en commentaar als je maar eens durft te klagen. Wees blij dat je zwanger kan zijn, jij wou toch een kind, je hebt er zelf voor gekozen. Heb je dus totaal niets aan e. Een dikke knuffel en veel moed! We zijn er bijna!! En voel je totaal niet schuldig over je gedachten en gevoelens, die mogen er zeker zijn.

Ojaa en vergeet de uitspraak "wacht maar tot de baby er is dan zal je pas afzien' niet. Dan heeft iedereen plots wel medeleven met je.

Ik voel echt heel erg wat je zegt!! Het is onbegrijpelijk hoe de maatschappij staat tegenover zwangere vrouwen, we zijn letterlijk een nieuw mens aan het maken in ons eigen lichaam, wat zowat overeenkomt als 9 maanden lang een marathon lopen, maar er wordt verwacht dat we gewoon de dingen blijven doen zoals we deden voor we zwanger waren. Eigenlijk is dat zelfs heel onrespectvol als je erover nadenkt. Over je tweede berichtje, wauw, die reactie heb ik al zovaak gehad intussen en ik moet zwaar op mijn tanden bijten om dan niet iets superkattig te antwoorden. 🙈

Ik heb eigenlijk zo goed als geen klachten, buiten wat harde buiken, en ik heb het ook al een tijdje helemaal gehad. Mocht het aan mij liggen, ik beviel morgen 🤷🏼‍♀️. Helaas nog iets te vroeg voor de baby. Als ik hoor hoeveel klachten en ongemakken sommige van jullie hebben kan ik echt alleen maar respect hebben. Zwanger zijn zonder dat alles is al niet makkelijk, maar met zoveel erbij is dat ongelooflijk zwaar. Klaag zoveel je wilt, het is volledig terecht. En ik geloof oprecht dat je die ongemakken onder hormonale invloed na je bevalling wat vergeet, maar dat maakt ze nu niet minder. Die laatste weken zwanger zijn is echt gewoon kut. En ik denk dat er bitterweinig vrouwen nu op die roze wolk zitten.

Ik denk ook dat het naast het fysieke ook gewoon mentaal/emotioneel een uitputtingsslag is, dus ik begrijp helemaal dat je hetzelfde ervaart, ookal heb je minder (of geen) fysieke klachten. Soms zeg ik tegen de baby “komaan, groeien kleine man, dan kan je er snel uit” 😅

Oh, dit is zo herkenbaar. Ik voel me dan ook schuldig dat ik na een intens fertiliteitstraject niet meer blij kan zijn dat we bijna een wondertje verwachten. Alle fysieke klachten (bekken-/rugpijn en serieuze harde buiken) en voltijds werken maken het moeilijk om te genieten. Wees aub mild voor uzelf en besef dat je niet alleen bent ❤️🥰 helaas is dat moeilijk te begrijpen door anderen …

Hier ook zwanger door fertiliteitstraject.. We mogen "blij" zijn dat het na de eerste embryo transfer is gelukt. En we zijn ook echt blij en gelukkig met ons meisje op komst. Maar zwanger zijn vraagt zo veel van ons lichaam. Ik heb geen extreme bijwerkingen maar toch genoeg om me soms miserabel te voelen. Zwanger zijn kan zo isolerend zijn. Ik heb me al lang niet meer zo "alleen" gevoeld, terwijl ik eigenlijk een mensje meedraag. Maar zij zegt natuurlijk weinig terug ☺️

Vind het echt sterk dat je nog aan het werk bent, dat lukte mij absoluut niet meer..

Dat gevoel van alleen te zijn doet er geen deugd aan inderdaad.. ik kan wel heel goed praten met mijn man, maar toch is dat niet altijd voldoende omdat hij natuurlijk niet voelt wat ik voel. Ik kijk er vooral ook heel erg naar uit om de baby met hem te “delen”.

I feel you! Zo herkenbaar! Een uitputtingsslag is het juiste woord! Samen gaan we erdoor! Super blij met deze groep hier! Zo voelen we ons niet alleen. Want het is zoals ze zeggen echt een marathon! 🥵

Dat is, ik wil haar ook kunnen delen! Dan mag ze hem eens wat schoppen 😁

😂😂

Ik herken dit helemaal! Ik ben onverwacht en ongepland zwanger. Zowel ik als mijn partner kregen te horen dat we "niet zwanger konden geraken op de natuurlijke manier", volgens verschillende artsen maar hier zijn we dan! Ondertussen iets meer dan 33w zwanger. Naast het mentale aspect en t wennen aan het idee dat we nu toch ouders gaan worden, speelt het fysieke mij ook echt parten. Ik werk momenteel nog fulltime en doe ook in het huishouden nog zo veel mogelijk zelf maar ik moet t elke keer bekopen met rugpijn, harde buiken, hoofdpijn, voeten die helemaal opzwellen... pfff het is echt een uitputtingsslag soms. En de verwachtingen die iedereen heeft van zwangere vrouwen zijn echt ronduit belachelijk! Je moet altijd blij zijn, op een roze wolk zitten, je ongelooflijk hard verzorgen en mooi kleden en nog blij zijn met die complementjes van "wow, je bent dik geworden! 🤬 Nee, ik ben er ook klaar mee. Van mij mocht alles al achter de rug zijn 😉

Wat ik meen te verstaan uit je verhaal wouden jullie het wel graag, maar ging het eerst niet en dan nu toch gelukt? Dus denk dat er toch ook wel even een proficiat hier op zen plaats is! Ik ben die zwangerschapskleren trouwens echt beu, ik wil terug mijn oude kleren dragen 🙈. Aah ja en niet meer horen “ooh wat ben je mooi zwanger” 😅