Gender- ‘teleurstelling’

Hier momenteel hetzelfde gevoel. Ons sterrenkindje (stilgeboren op 36 weken) was onze eerste dochter (hebben al 2 zonen) dus hadden graag opnieuw een meisje gehad zodat we hadden kunnen zien hoe ons sterretje er had kunnen uitzien. Maar het blijkt opnieuw een jongen te zijn. Teleurstelling bij ons al ouders maar ook bij de oudste zoon. Veel traantjes gevloeid al en enorm schuldgevoel naar de baby in onze buik. Uiteindelijk gaan we uiteraard gewoon blij zijn dat we een gezond kindje vast zullen hebben in december...

Inderdaad. Ik dacht echt dat ik een meisje ging krijgen, maar het bleek een jongen te zijn. Mijn gevoel heeft maar kort geduurd, maar toch.. soms zie ik leuke meisjeskledij en denk ik “dit kan ik niet kopen 🥹” Aan de andere kant hadden wij 5 meisjesnamen waaruit we gingen moeten kiezen (heeeeeel moeilijke keuze) en maar één jongensnaam, dus dit ging wel vlot wat zorgt voor minder stress omdat we nu meer kunnen voorbereiden (geboortekaartje, doopsuiker etc..). En het jongetje zal ook schattige kleertjes krijgen.

Hier ook zo’n gevoel. Ik weet dat ik mijn kindje ongelooflijk graag ga zien maar mijn gevoel zegt momenteel dat ik echt een meisje wou. We willen ook maar 1 kindje dus het is eerder ook rouwen om het feit dat ik nooit een meisjesmama zal zijn. Ik dacht ook dat ik me hier al enkele weken had overgezet maar na een familiefeest en de andere kindjes te zien, rouw ik toch terug om dat dochtertje dat er nooit zal zijn. Ik vind jongens redelijk saai en ik kan me momenteel niet voorstellen hoe ons zoontje zal zijn. In mijn hoofd zit er veel meer pit in meisjes. En ja ik weet dat dit niet van geslacht afhangt maar van het karakter van je kindje. Al die gevoelens doen trouwens helemaal geen afbreuk aan de liefde voor ons kindje of aan het feit dat we erg blij zijn met de zwangerschap. Die gevoelens bestaan naast elkaar en dat is ok. Maar toch voel ik me ook heel schuldig tov mijn zoontje. Ik probeer het te zien als rouwen voor een kindje dat er niet is. En dit staat volledig los van het kindje dat er wel is.

Ik voel me hellemaal zelfde als jou hopelijk gaat het gevoel nog over 🫣

Hier ook net ontdekt dat het een jongen zal zijn, terwijl ik ook een stiekeme voorkeur naar een meisje had. Ik wil graag 2 kindjes, maar liefst had ik als 1ste kindje een meisje gehad dat ik zeker was…

Ik heb het ook eventjes gehad, maar dat duurde niet lang. De week voordat we het wisten had ik echt de overtuiging dat ik een meisje droeg. Het was heel verwarrend om teleurstelling te voelen. Mijn schoonzus vroeg een tijdje geleden al lachend “ben je al bekomen van de schok dat het een jongen is?” Ze zei “ik had dat!”, en dat had ik nooit gemerkt. (Ze hebben een tweeling). Het stelde mij toen gerust. De verwarde gevoelens zijn nu wel helemaal weg bij mij. Ik denk bij iedereen van de familie. 🍀🫧

Dit gaat zeker liggen meid! Na 2 meisjes was ik vast en zeker overtuigd dat onze derde ook een meisje ging zijn, de gynaecoloog bevestigde dit ‘overduidelijk’ een meisje! Nipt test= een jongen? Ik dacht echt een jongen ik? Als meisjesmama? Dat kan toch niet😅? Was snel gaan liggen overigens, kan me nu niet meer voorstellen dat ons lief manneke een meisje zou geweest zijn, hoewel ikzelf nog steeds een enorm vrouwelijke vrouw ben 😂😂 kan ik nu enorm genieten van leuke spulletjes voor ons jongetje te kopen terwijl ik zo into strikken en roze ben 🤭🤭!! Wat de vierde is is nog eventjes een geheim, maar dat maakte niet meer uit omdat ik me nu zowel als meisjes en jongens mama zie 🥰😍!

Nooit gehad. Cliché is zo oud als de straat, maar bij ons was het: als het maar gezond is. Was bij ons zeler het geval aangezien mijn partner drager is van een genetische mutatie die kan leiden tot een zware handicap indien doorgegeven. Dus toen wij hoorden dat het een jongen was, zaten onze gedachten te veel bij andere zaken en tegen de tijd dat we hoorden dat hij gezond was, waren we het al gewoon dat het een jongen ging zijn

Heel begrijpelijk❤️ totaal een andere situatie, want dit moet vreselijk zijn die onzekerheid waar jullie inzaten! Maar na mijn miskraam had ik ook totaal geen voorkeur meer en hoopte ik gewoon ‘blijf zitten’ geen seconde nagedacht ‘wat zal het zijn’ besefte ik pas na 12 weken dat het wel degelijk een jongen of meisje zou zijn. Maar oh wat een zegen want ik had ze gehaald!! Of hoe een ervaring je hele zijn kan veranderen.

Ooooh hoe ver ben je nu? Wij ook 2 miskramen gehad. Kwam hoogstwaarschijnlijk door die genetische mutatie ook. Ik ken het gevoel dus van 'blijf zitten alsjeblieft'. Enkel toen we een jongensnaam zochten, zeiden we wel eens 'het was beter een meisje geweest, dan waren we er sneller uit.' De naam is, na 5 maanden discussiëren een kleine maand voor zijn geboorte beslist 🤣 Ik ben in maart bevallen van ons intussen 16 weken oude zoontje Owen 🥰

Nu 17weken😍😍😍!!!! Oh wat een schatje!!!!!!!!