Even hart luchten.. herkenbaar voor iemand?

Hier nog mensen die teleurgesteld zijn in bepaalde familieleden? Ik wil ze niet elke dag aan de deur, dat niet, maar wetende dat het begin van de zwangerschap allesbehalve aangenaam was door extreme misselijkheid en afkeer van eten, hebben ze nog geen enkele keer uit zichzelf gestuurd om te vragen hoe het gaat, of het überhaupt gaat. Als ik mij daarover dan eens durf uitspreken (op een vriendelijke manier) wordt er opeens met de vinger naar mij gewezen dat ik weet van de hormonen en hen een schuldgevoel wil geven. Dat ze meer betrokken willen zijn bij mijn zwangerschap. Maar ze nemen uit zichzelf geen contact.. Wordt er dan van mij verwacht dat ik zomaar iedereen uit mijzelf op de hoogte houd? Da's toch een onmogelijke taak? Ik ben nu (op 25w) al extreem vermoeid, heb overal last van, bekken- en rugpijn, ... en werk full time (40u) nog tot een week tot de geboorte idealiter, waardoor ik enorm mijn energie moet doseren, vooral in het weekend ook. Met alle praktische en administratieve zaken die we nog moeten regelen zie ik het dus niet zitten om dan elk 'vrij' moment in het weekend iemand te zien. Ik houd zelfs de boot af bij sommige vrienden om eens af te spreken, zeg quasi alles af omdat ik het gewoon nu al fysiek niet meer aankan. Ik wou het zelf ook anders, trust me. Zou liever zorgeloos zwanger zijn zonder kwaaltjes 🙃. Is dat zo fout om mijn grenzen aan te geven? Herkent iemand zich hierin? Hoe gaan jullie hiermee om? Ik probeer het mij niet te veel aan te trekken, maar gisteren was echt een breekpunt. Ben er zo oprecht verdrietig door. 😔 Also proficiat als je het tot hier hebt gehaald, sorry voor mijn 'ge-drama'.