Gender teleurstelling?

Ik denk persoonlijk dat het wel overgaat.. onbewust heb je vaak toch een voorkeur voor een bepaald geslacht, ondanks je dit wil tegen houden. Ik weet dat een vriendin dit ook had, was overtuigd dat het een jongen gaat zijn. Bleek het een meisje.. heeft nu een prachtig dochtertje en is er dol gelukkig mee! Heeft even tijd nodig gehad bij haar om het te plaatsen maar dit was al snel zo! 🤭

Er bestaan al enkele topics hierover, misschien handig om deze ook eens te lezen. Het zal je geruststellen dat je niet de enigste bent. Ik was er ook van overtuigd dat ik een jongen ging krijgen en toen het een meisje bleek te zijn was ik even teleurgesteld. Natuurlijk wel super blij dat ze gezond is. Laat je gevoel toe en wees gerust het betert wel. Toen ik volop kleedjes begon te zoeken en met haar kamertje bezig was ben ik stilaan beginnen wennen dat ik een dochtertje krijg. Ben nu 34 weken en kijk er echt naar uit om mijn dochter in mijn armen te hebben en is de teleurstelling weg. Komt goed.

Ik herken dit helemaal. Ik was er helemaal van overtuigd dat ik een meisje ging krijgen. Ook mijn partner en de omgeving dachten dit en spraken dit vermoeden ook vaak uit. Toen bleek het ineens een jongen te zijn. Hoewel ik heel blij was met het feit dat hij gezond was, heb ik toch heel wat tranen gelaten die eerste moment. Zeker toen we het geslacht nog niet verteld hadden en iedereen bleef zeggen dat "ze aan mijn gezicht zagen dat het een meisje was". Dit beterde fel toen ik kleertjes kon beginnen kiezen. Sinds ons zoontje er is, heb ik die teleurstelling helemaal niet meer gevoeld en ben ik heel blij met ons mannetje 😉

Dankjewel stelt me al wel gerust

Ik hoopte stiekem op een meisje dus toen het een jongetje bleek, had ik het er een tijdje best lastig mee. Ik durfde er ook niet goed over praten, behalve met een vriendin van wie ik wist dat zij dit ook had gehad. Bij mij is dat gevoel verdwenen door te beginnen nadenken over namen (ook namen “uittesten” met mijn partner) en alvast wat schattige kleertjes te kopen. Dan wordt het al meer een persoontje 🥰 Hij is er nu 6 maanden en ik ben zo gelukkig met mijn jongetje 🥰

Hej Jill, Ik begrijp je gevoel helemaal. Ik zag mezelf altijd als een 'jongensmama' en had geen lichte maar sterke voorkeur voor een jongen. Toen ik ontdekte dat het een meisjes was, was ik ook teleurgesteld. Ook al was ik natuurlijk blij dat er geen afwijkingen te zien waren op de niptest, heb ik toch enkele dagen heel erg gebaald. Ondertussen ben ik 24 weken zwanger. Ik voel ons meisje bewegen en heb wat eerste spullen gekocht. Nu is de gedachte dat we een zoon zouden krijgen zelf raar en ben ik er helemaal op gesteld dat ik een dochter krijg. Dus niet mee inzitten. Je hebt nog genoeg tijd om er aan te wennen ;)

Dankjewel voor je lieve geruststellende reactie momenteel zie ik me echt niet als een meisjes mama.. ik ben ook veel meer aangetrokken tot jongens. Hopelijk veranderd het als het iets van jezelf is… bedankt in ieder geval

Ik herken het ook wel hoor Jill. Ik had een sterke voorkeur voor een meisje en heb ook echt even flink gebaald en gehuild toen ik wist dat het een jongen was. Maar dat gevoel is echt superhard gegroeid tijdens de zwangerschap en ik vind mezelf nu echt een ‘boysmom’, zelfs in die mate dat ik mezelf echt niet met een meisje zie 🙊🥲

Dankjewel voor je positieve reactie! Ik hoop dat dit gevoel bij mij ook mag groeien

Ik heb altijd gezegd dat het geslacht mij niet uitmaakte maar tijdens mijn eerste zwangerschap was ik ervan overtuigd dat ik zwanger was van een jongen en zag ik mij al helemaal als een boysmom. Helaas is deze zwangerschap met een miskraam geëindigd. Toen ik hierna opnieuw zwanger werd had ik het gevoel dat het dit keer een meisje was omdat ik mijn jongen al gehad had. Uiteindelijk bleek ik toch zwanger van een jongen. Nu zou je verwachten dat ik hier blij mee zou zijn maar dat was ik dus niet echt. Het is dus iets heel vreemd wat verwachtingen met je doen. Want terwijl ik de eerste keer blij zou zijn geweest met een jongen was ik dat de tweede keer precies niet omdat ik nu een meisje verwachtte. Na een paar weken is dit gevoel wel weggegaan en nu ben ik een trotse mama van een zoontje van 9 weken.

Wij dachten altijd zwanger te worden van een jongen want in beide families bijna alleen maar jongens maar mijn gevoel gaf aan dat het een meisje werd. Voor mijzelf maakte het niet zozeer uit, zolang het maar gezond was! Maar mijn partner had graag een jongetje gehad, ik zag wel wat teleurstelling bij de onthulling maar was eigenlijk al snel veranderd van gevoel en is nu de baby er is helemaal verliefd. Dus ik ben ervan overtuigd dat dit betert en dat je echt in de wolken gaat zijn als ze er is! 🌸🩷

Oh, zeer herkenbaar! Ik was er altijd van overtuigt dat ik een boys mom ging zijn, ik droomde daar ook effectief over dat ik mama was van jongens. Ik had mijn toekomst plaatje allemaal al voorgesteld. Eens zwanger, bleek vanuit de nipt het een meisje te zijn. Uiteraard ben ik heel dankbaar voor ons meisje, ik ben helemaal verliefd. Maar toch snak ik nog naar een jongen 😅

Same!!!

Hier ook herkenbaar. Ik zag mezelf als meisjes mama en wilde graag een tweede dochter. Bij de NIPT bleek het een jongen te zijn. Partner in de wolken en mijn hart brak in duizenden stukjes. Bye bye ideaalbeeld. Gelukkig duurt een zwangerschap dan nog 6 maanden zo had ik echt wel de tijd om te wennen aan het idee. Onze zoon is inmiddels 3 weken oud en hoewel ik heel erg veel van hem houd blijf ik het jammer vinden dat ik geen 2 meisjes heb.

Bij mijn zoontje had ik dit, maar van zodra hij geboren was, was dat gevoel weg. Zoontje is nu 2j3m en zou niet weten hoe het zou zijn mocht hij toch een meisje zijn... zie hem zo graag mijn zoontje. Een teleurstellingsgevoel kan heel normaal zijn en zou geen taboe mogen zijn. Zolang dat je het maar beseft en dat dat gevoel niet gaat escaleren...

Ik herken het ook volledig... Toen we hoorden dat ons eerste kindje een dochter was, heb ik een hele avond ervan moeten wenen. Nu is ze twee en ben ik echt dolverliefd 🥰. Al hoop ik wel nog steeds dat we ooit een jongetje zullen krijgen.

Ik heb er zelf ook mee te maken gehad. Mijn eerste is een meisje en toen ik opnieuw zwanger werd hoopte ik weer op een meisje. Dit waarschijnlijk omdat ik al 2 jaar een meisje gewend ben geweest en me dus niet kon inbeelden hoe het is om een jongen te hebben? En wat bleek? Een jongen! Hormonen erbij en flink gehuild en moeten schakelen. Ik was echt overtuigd dat ik noooit zou kunnen schakelen maar Mijn zoontje is 1 maand vandaag en ik zou het niet meer anders willen. Mijn zoontje is net zoals mijn dochter mijn oogappeltje en ik ben zo enorm blij dat ik nu ook een zoontje erbij heb. Genderteleurstelling is heel normaal. We hebben allemaal dromen en ideaalbeelden en als het dan niet is zoals we al die tijd voor ogen hadden is het niet meer als normaal dat je moet schakelen. Dit staat los van de liefde die je voelt voor je kindje, vergeet dat aub niet! Laat je ook niks anders wijsmaken! Het komt goed!

Ik wenste stiekem voor mijn 2e een meisje, ik had al een zoon en had altijd gedroomd van een dochtertje.. er was heel even teleurstelling toen het weer een jongen was maar dat duurde niet lang, ik dacht meteen leuk! 2 broers! Nu ben ik na 10 jaar, 6 weken zwanger van een 3e, onverwacht maar welkom! En nu hoop ik toch echt dat het eens een meisje mag zijn.. dit is mijn laatste kans op toch nog een dochtertje.. als het nu een jongen is dan zal ik wel wat meer teleurgesteld zijn dan die 10 jaar geleden.. en dat vind ik supererg om te zeggen maar ergens is het zeker wel zo. Ik betrap mezelf er ook al op dat ik nog maar enkel naar meisjes kleding kijk sinds ik weet dat ik zwanger ben....

ik wenste ergens meer als eerste kind een meisje maar het is een jongetje geworden en om eerlijk te zijn, hij heeft mijn hart gestolen is de man van mijn leven en de grootste liefde die ik ooit voelde ❤️

Ik wou en was overtuigd van een meisje. Met resultaten van niptest stond er in drukletter jongen. Ik was teleurgesteld en ontgoocheld.. ik zag het niet voor mij. Ik begrijp het helemaal dat het even tegenzit. En tis moeilijk om er iets over te zeggen want je hebt een babytje en krijgt de kans kindje groot te brengen dus tis even dubbel gevoel. Maar gaat wel over gaan. Bij mij was dat eventjes omdat je een beeld in je hoofd hebt en je moet het dan wat aanpassen.. Nu bijna een jaar ons zoontje en zou het niet anders willen.. tis gewoon je verwachting en wat je in je hoofd hebt dat nu even anders is met realiteit.