En met niet praten bedoel ik dan ook geen mama of papa. Hy brabbelt wat door alsof het chinees is en heeft wat naampjes voor bepaalde dingetjes maar dat is het ook. Hij is ondertussen 2 jaar en 4 maanden en begint in september met school. Enkel opa zegt hij dan wel tegen zijn opa, hoofd schouder neus oren kent hij ook maar in zijn eigen taaltje, een appel is appen. Het doet me pijn als ik een kind van rond die leeftijd of jonger zie praten met hun ouders, kan niet wachten tot hij me eigelijk gewoon ‘mama’ noemt. Hebben jullie tips? Ik herhaal zoveel mogelijk en vraag hem om me na te zeggen maar dan lacht hij gewoon maar. Printboekjes volgt hij soms maar zegt me nooit na. Alles wat ik toon is dan appen (appel). Ik ben ten einde raad en begin me serieus zorgen te maken. Merk ook dat hij niet deftig kan drinken met een rietje of een beker kapt hij liever om. Moet hem telkens helpen, voor de rest is hij super sociaal en actief en speels en zoekt veel aandacht. Hy begrijpt ook vrijwel alles wat we zeggen en voert opdrachtjes uit. Laatste tijd gaat hij vanzelf op zijn potje, dan zegt hij titi titi (pipi) en dan doet hij eens een plasje, of soms is hij juist te laat en heeft hij al in zijn pamper gedaan. Dus ik merk op andere vlakken zeker geen achterstand.
Enige tips? Ervaringen? Thanks alvast.