Wat zou je er ècht even uit willen gooien?!

Zo jammer om te horen dat dit jouw ervaring is. Mijn werkgever was gigantisch begripvol, dus het kan ook echt anders. Ik kreeg zelfs ooit eens een mailtje van de gynaecoloog om 20u ‘s avonds dat ik de volgende dag om 8u aanwezig moest zijn voor inseminatie (pre IVF). Daar kan eigenlijk niemand mee lachen, ikzelf allerminst… Maar zelfs dan enkel begrip en steun ervaren. Ik besef dat je daar nu weinig aan hebt, maar weet dus dat het anders kan… Jezelf dubbel plooien voor een werkgever/ omgeving die maar zo weinig teruggeeft... Is dat het wel waard in ‘the long run’? Met een kindje in de mix zal er ook soms flexibiliteit nodig zijn, vrees ik? Tenzij je een partner of omgeving hebt die heel flexibel met zijn/ hun werkuren kunnen omgaan.

Even afschrijven. In augustus, 2 weken na onze positieve test en een week nadat we onze ouders ingelicht hadden, is mijn tante zeer onverwacht overleden. Serieuze mokerslag natuurlijk, en daar full blown zwangerschapshormonen bij, hebben ervoor gezorgd dat mijn eerste zwangerschapsweken allesbehalve de roze wolk geweest is die ik verwacht had. Mijn mama was heel close met haar zus (mijn overleden tante), zij belden echt meerdere malen per dag, vertelden elkaar alles en waren gewoon van kleins af 2 handen op 1 buik. Uiteraard voor haar ook een heel moeilijk verlies dat zij lastig verwerkt krijgt, wat ik zeker ook begrijp. Inmiddels zijn we enkele maanden verder. Voor mij heeft dit verdriet intussen een plaatsje gekregen (al vind ik het nog steeds heel moeilijk om te beseffen dat ons zoontje mijn tante nooit zal leren kennen, terwijl zij net één van de mensen was geweest die er het hardste naar uit gekeken zou hebben om op hem te mogen passen etc.) maar mijn mama, tja die blijft een beetje in de depri modus hangen. Zij is sowieso een persoon die niet bepaald op een gezonde manier met zulke situaties omgaat en eigenlijk een beetje teveel zelfmedelijden heeft op zulke momenten. Waar ik en anderen op een gegeven moment zoiets hebben van "oke, genoeg gejankt nu, je móét nu toch echt een keer door en weer gaan leven", komt dat moment bij haar eigenlijk niet. Ze post nog bijna dagelijks triestige tekstjes en berichtjes op mijn tante haar social media. Regelmatig als ik haar een berichtje stuur of op bel of wanneer ze/ik bij elkaar over de vloer komen is het eerste wat eruit komt "amai ik heb weer heel de dag geweend, het is een moeilijke vandaag", of zie je gewoon aan haar manier van doen dat het weer geen goede dag geweest is en ze zichzelf weer de hele tijd heeft depri gemaakt met zulke trieste tekstjes en quotes overal op te zoeken en zichzelf er eigenlijk continue mee te confronteren. Ook alle positieve zaken, maakt zij de afgelopen maanden steeds iets negatiefs van. Samen uit eten, na heel lang aandringen omdat zij echt zo'n gedachtegang heeft van "ik mag geen plezier meer maken en geen leuke dingen meer doen want zij kan dat ook niet meer", dan komt er eigenlijk amper wat tekst of gesprek uit en het enige wat er dan uit komt is gejammer over het feit dat mijn tante er zo graag bij geweest zou zijn, en dat dit zo haar ding geweest zou zijn e.d. Eender welk onderwerp waar je met haar over babbelt, buigt ze om naar dat het over mijn tante moet gaan, wat voor ons intussen echt heel vermoeiend is want je hebt op den duur gewoon geen zin meer om een gesprek aan te gaan. Ook leuke, positieve zaken die er eigenlijk helemaal niks mee te maken hebben, moet ze toch weer die richting uit buigen. ze gaat ook echt meermaals per week nog steeds naar haar graf, om daar gewoon wat te zitten en te babbelen. Ik vind dit persoonlijk geen gezonde manier van omgaan, ze is er al 24/24 mee bezig, en ik heb het idee dat ze het zo alleen maar erger maakt voor zichzelf. Ik had gehoopt dat de baby op komst voor haar een beetje een lichtpuntje zou zijn om zich aan vast te klampen, maar als ik heel eerlijk ben, verpest ze mijn zwangerschap een beetje voor mij met al haar negativiteit. Ze toont veel minder interesse dan ik van haar verwacht had. Als ik zelf iets vertel over controles of echo's laat zien o.i.d krijg ik daar eigenlijk maar zeer weinig reactie op of voel je gewoon dat het niet oprecht blij is, omdat ze met haar hoofd weer bij "dat andere" vast zit. Ik heb begrip voor haar verdriet en vind het ook heel erg wat er gebeurd is, maar ik heb ergens ook een beetje een gevoel van jezus mam, ik maak dit 1, misschien 2x in mijn leven mee, kan je een béétje proberen om blij te zijn dat je er een kleinkind bij krijgt, de eerste van je dochter, nota bene? Ze heeft jaren zoooo gezeurd van "jullie gaan toch wel kindjes nemen he". Nu is het eindelijk zover en word het eigenlijk volledig overschaduwd door dit gebeuren. De feestdagen komen er aan, en ik heb hier eerlijk gezegd echt wat stress voor. Normaliter gingen we met tante en nog familieleden uit eten in een all you can eat restaurant, maar gezien de situatie hebben we besloten om gewoon met mijn ouders, mijn broer en zijn gezin bij mijn ouders thuis te vieren zoals we vroeger deden. Ik vrees echter dat ook dit weer een hele avond "was ze hier maar bij" en sip kijken en treuren etc. gaat worden waardoor de lol er voor de rest van ons ook snel af gaat zijn. Ik begrijp dat ze pijn heeft, en dat dit verlies onnoemelijk zwaar is voor haar, en ze mag dit ook zeker uiten en benoemen. Maar het zou fijn zijn als ze dan, eens ze even haar hart gelucht heeft, ook echt even de knop probeert om te draaien en weer een beetje positiviteit zou toelaten in haar leven. Eerlijk gezegd hebben wij de laatste tijd echt niet veel zin om nog langs te gaan of contact op te zoeken, gewoon omdat ze ons zo meezuigt in die negatieve spiraal en we dan zelf met zo'n negatief gevoel weer thuis komen dat er voor ons ook niet veel genieten meer aan is. Zowel ik als mijn vriend zijn ook bang dat ze deze houding gaat blijven aanhouden als ons kindje er is en dat die niet anders gaat kennen dan dat oma "weer verdrietig" was en eigenlijk in niks geïnteresseerd is. Zowel ik als mijn oudere broer hebben hier met haar al voorzichtig over proberen babbelen, van kijk mam, we snappen je verdriet, maar ons x zou ook niet gewild hebben dat je zo verder ging. Die zou net zoiets gehad hebben van ga verdorie een terrasje extra doen en geniet voor mij bij. Je moet zelf nog wel verder, ookal is het moeilijk. Maar dat heeft eigenlijk gewoon als gevolg dat ze dan boos is op ons, enkele dagen contact vermijdt, en vervolgens weer gewoon zo verder gaat als voordien. Een constructief gesprek is dus niet bepaald oplossing geweest tot hiertoe. We hebben ookal geopperd dat ze hulp zoekt bij een rouwconsulent o.i.d, maar zulke voorstellen lacht ze dan weg. Ze is een beetje van de oude garde die niet echt gelooft in psycholische hulp e.d, dus met zulke voorstellen, komen we helaas ook niet verder. Sorry voor de lange relaas, maar het weegt bij mij eerlijk gezegd ook allemaal een beetje. Ik zit er gewoon zelf ook heel erg mee. Ik mis mijn tante ook, ik zie mijn mama continue in pijn en verdriet en wil zo graag iets doen om haar te helpen maar besef ook dat ze dit zelf gaat moeten doen... Het maakt mij gewoon ook verdrietig, terwijl dit net een hele blije periode zou moeten zijn. Ik kan het gelukkig wel loslaten en ook genieten van de zwangerschap en ons kindje dat in aantocht is, maar zo af en toe, komt die donderwolk toch weer eventjes voorbij drijven van "verdorie, moest dit echt, en moest dit echt NU?".

Ik snap dat je het hier moeilijk mee hebt! Ik las onlangs ergens dat een rouwperiode ongeveer 1,5 jaar duurt en het lijkt erop dat je moeder daar nog volop in zit, wat ook begrijpelijk is gezien hoe close ze was met haar zus. Alle feestdagen nu gaan ook de eerste zijn zonder haar, wat het allemaal wat erger maakt. Ik denk eigenlijk dat je weinig kan doen en de tijd het wel zal leren. Ik had eerder dit jaar ook te maken met een overlijden, en ik zat bij de begrafenis en voelde de baby bewegen en heb toen ook die gekke combinatie gevoeld van verdrietig zijn om het overlijden, maar tegelijkertijd ontzettend gelukkig zijn en me in het leven voelend. Als de baby straks geboren is dan zal het je moeder vast heel erg blij maken. Misschien kan je iets positiefs voor haar doen en kunnen jullie bijvoorbeeld samen een tripje maken naar het graf van je tante om je kindje te 'laten zien' en je tante er op die manier een beetje bij betrekken. Blijft je moeder na de geboorte zo sip, dan snap ik echter wel als je liever een beetje afstand neemt.

Ik ben al 5 weken doodziek (HG zwangerschap) binnekort 12w en heb niet eens zin om het met de wereld te delen omdat ik me zo miserabel voel..

Knuffel! Normaal gaat het beteren hoor. Vanaf mijn 2e trimester is het beetje bij beetje beter gegaan op dat vlak bij mij.

Ik ben terug met een berichtje hier Na lang nadenken en praten met mensen toch besloten volgende week het gesprek met me vriend aan te gaan en te zeggen dat ik het echt niet meer zie zitten samen te zijn (wel op een normale manier uiteraard) ik heb de voor en nadelen opgeschreven van samen zijn met hem en had 1 ding bij voordelen en 4 dingen bij nadelen (na de 4e ben ik gestopt want kon makkelijk 10 dingen noteren) hij zal altijd de vader van me kind zijn maar ik zie echt geen toekomst met hem gewoon 0%

Elke dag gaan werken is telkens een opgave ik heb er met moeite de fut voor en ik heb een blokkade in mijn rug en bekken. Ik heb het gevoel dat niemand naar me luistert huisarts vindt dat hij er niet veel aan kan doen en wil me nog niet thuis zetten. Gynaecoloog vindt dat het niet ligt aan de zwangerschap dus die schuift het ook van haar af. De laatste 3 maanden moet ik verplicht in werkverwijdering maar dat is nog 2 maand. Ik zie het niet meer zitten elke avond de enorme rugpijn het amper kunnen bewegen. Mijn zoontje van 2,5j wil ook mijn aandacht maar heb er amper energie voor.

Wat jammer dat je arts én gynaecoloog beide zo onbegripvol zijn.. Mijn gynaecologe wil me net sneller thuis zetten dan dat ik het zelf zou willen. Misschien toch eens bij iemand anders ten rade gaan. Ik kan me voorstellen dat het verschrikkelijk moet zijn niet de aandacht die je wil geven aan je eerste kindje te geven. Vanaf dat ik dat heb, momenteel lukt het nog maar het is zwaar, laat ik me thuis zetten.

Dat lijkt me een enorm moeilijke en moedige beslissing. Veel succes met je gesprek en het verdere verloop erna!

Ja ik heb inderdaad ondertussen gevraagd voor een andere gynaecoloog ik kan pas 15 januari gaan dus hopelijk krijg ik daar wat meer begrip.

Nog wel lang wachten met zoveel pijn.. 😞 Veel succes!

Moeilijke beslissing, even een knuffel ♥️

Ik had een afspraak met mijn vroedvrouw, maar ze was het vergeten. Eigenlijk heb ik het daar toch even moeilijk mee 😬

Super terecht! Toch altijd iets waar je naar uit kijkt en dan echt wel jammer als het niet doorgaat

Dankje ik heb besloten toch zondag met hem te praten maar toen ik vroeg om af te spreken begon hij al moeilijk te doen zonder de exacte reden te weten ik begin er echt onder door te zitten maar ik moet nog even volhouden

Dankje ja ik ga proberen zondag te praten met hem maar alleen al afspreken lijkt ineens onmogelijk hij kan 1 bus nemen en ik 2 en toch verwacht hij dat ik er 3 neem en hij 0

Je kan dit! 💪

Ik ben zooooo klaar met mensen die opmerkingen maken over hoe groot mijn buik is 🤬 ik werk in een winkel en hoor echt wel 10x per dag van klanten hoe groot mijn buik is. Vandaag een vrouw die zei dat ik een 'grote bumper' heb, wtf? En omdat het klanten zijn moet ik er ook maar vriendelijk op reageren..

Hoe degoutant seg.. 🙄 Ocharme 😞 Extra frusterend dat je dan idd niet echt kan reageren..

Dat mensen vragen ‘was het gepland? De zwangerschap’ sorry karen maar wat gaat jou dat aan 🤣 kunnen mensen tegenwoordig niet gewoon proficiat zeggen? Kvind dit nogal een arrogante vraag.