Schoonmoeder-problemen

Ik kan boeken schrijven! Typ zo even mijn verhaal!

Hey, ik begrijp je volledig... Maar langs de andere kant heeft er ooit iemand tegen mij gezegd, het is hun kleinkind, ze doen dit omdat ze trots,fier en gelukkig zijn. En inderdaad.. het is wel zo.. ze zijn zo fier.. Zo bekijk ik het nu en ga ik om met de situatie..🫣

Dat probeer ik ook te doen... en, ik wil hun zeker die band niet ontzeggen. Maar, het lijkt alsof ze altijd mat over mijn grenzen probeert te gaan om te zien hoever ze kan gaan. En, nog erger, dat ze onwaarheden tegen mijn vriend vertelt om hem aan haar kant te krijgen... ze stookt opzettelijk in onze relatie en dat kan ik echt niet negeren. Ik begrijp gewoon niet waarom ...

Hier hetzelfde verhaal helaas..

* note: ik zet even "de kleinen" ipv een naam, voor zijn privacy Bij mij hadden men vrienden mij al verwittigd. Let op voor x, zijn vorige vriendin er voor gaan lopen. Ik heb haar toen verdedigd zelf. Ik had er eigenlijk wel een leuke band mee en we konden goed babbelen. Mijn man had nog een zoon van een vorige relatie in co-ouderschap. Wij woonden ook naast elkaar, een tweelingbouw. Ik deed dat SUPER met zen zoon, en 80% van de zorg kwam wel op mijn schouder door zijn werkuren, maar dat was geen probleem, het was dan ook een doodbraaf kind. Tot op 1 dag ik mij eigenlijk voor de allereerste keer moest kwaad maken op hem. Hij huilde terwijl ik met het eten bezig was omdat de hond op zijn schoot lag en hij wou dat niet. Ik ging kijken en hij zat op het kussen van de hond. Dus ik zei als je dat niet wilt dat moet je ook daar niet zitten, dat is de hond haar plaats en zij mag er dus zeker liggen. Zo ben ik tijdens het koken 4 keer moeten naar de living gaan en telkens datzelfde moeten zeggen. "Zet je dan even ergens anders". tot die 5de keer. Ik ben de living ingestormd en heb men stem verhoffen en gezegd "Nu is het genoeg, of je gaat je verplaatsen, of je laat de hond op je schoot liggen". Ik was enorm aangedaan van mezelf dat ik me kwaad had gemaakt tegen zijn zoon dat ik mijn man per direct opgebeld had om dat te zeggen. Hij zei, je zal af en toe nog wel eens kwaad moeten worden hoor, dat zijn kids, en dat is opvoeden. Bon die avond alles verder oke, ook bij zijn thuiskomst. Enkele dagen later kreeg mijn man een sms van een vriend terwijl hij aan het rijden was, en hij vroeg me het te openen en voor te lezen. Het bericht daaronder zag ik dat het van zen mama was en bij de voorvertoning zag ik duidelijk mijn naam staan en heb dan toch maar dat bericht geopend. Ze had men man gestuurd dat ik echt niet overweg kan met kinderen, dat ze de kleinen had horen roepen ik wil mijn mama, ik wil mijn mama, en ik zou geropen hebben, u mama is hier niet! 5min later waren we thuis en heb ik haar direct geconfronteerd ermee. Uiteindelijk heeft ze toegegeven dat de kleinen dat niet had geropen, als ik vroeg waarom ze dat dan zei kon ze er geen antwoord op geven. Sindsdien ik heb me in alles tot het minimum beperkt wat haar betreft. Tot we aankondigden dat we zwanger waren. Dan had ze het steeds over "haar baby"... Tot ik eens zei, neen het is onze baby, en uw kleinkind. Jamaar zei ze, het is toch ook een beetje van mij? Ik zei voor zover ik weet was je er ook niet bij als we het hebben verwerkt, dus nee, het is ook niet een beetje jouw baby. Einde zw, bevalling begon, ze ziet ons vertrekken. BAM bericht op fb, "binnen enkele ogenblikken wordt mijn kleinkind geboren" Dit was MIJN aankondiging, zelfs die eer kreeg ik niet meer. Na men bevalling 13 weken lang thuisverpleging, complicaties down under waardoor ik zelf amper kon stappen, mijn tweede dag thuis na de bevalling stormt ze zonder kloppen het huis binnen kietelt de dochter wakker aan der voetjes en zei " Ik zal zelf maar komen he kind, of je weet niet dat je oma hebt". Terwijl ze wel enkele keren op bezoek kwam in het zh. Ik lig daar half kreupel, wat had ze eigenlijk verwacht? Ik was razende! Sindsdien alleen maar bergaf, het was het een achter het ander. Mij publiekelijk gaan afbreken bij mensen waarvan ze niet wist dat het klanten waren van me, dus de verhalen bereikten me wel. Uiteindelijk zijn we zelf verhuisd, ik MOEST er weg! Jaren later zijn we ook gescheiden... Ik zeg zelf dat 75% van de redenen die vrouw haar schuld is! Gelukkig heb ik u wel een TOP schoonmama

Ooh, jongens... hor verschrikkelijk! Ik zeg zeker niet dat het bij ons al in dat stadium is, maar het ligt er toch niet zo ver vanaf. Ik snap gewoon niet waarom ze zich zo continu moeten opdringen en over een andere persoon zijn grenzen moeten gaan. Ik weet bv ook dat ze haar stiefzoon, zijn vriendin en hun dochter zwart maakt bij velen. Ook bij mij .. dusja, ik weet wel goed hoe ze kan zijn

Ik begrijp het ook niet, op ons huwelijk kwam iedereen ons feliciteren, behalve zei... Ze huilde.... Op de babyborrel overal letterlijk gaan huilen, ik mag van haar de baby niet zien... allemaal van die dingen, terwijl ik dat nooit had gezegd ofzo. Mijn ex man was enig kind. Dag na mijn trouw heb ik zelf niet op men roze wolk kunnen zitten doordat mensen me kwamen vertellen wat ze overal had zitten zeggen over me. Daags nadien al huilend naar daar gereden en gevraagd wat nu eigenlijk het probleem was en wat ik haar ooit heb misdaan? Uiteindelijk heb ik haar de woorden eigenlijk zelf in de mond gelegd en gezegd dat ze jaloers was met het besef dat zij niet meer de nummer 1 vrouw in zen leven was. Heeft ze me ook bevestigd. Maar er veranderde uiteindelijk toch niks hoor. Na nog wat van die jaren mij overal (extreem) zwartmaken heb ik als men kind 5was gezegd tegen men man, nu ben ik er klaar mee! Als ze mij overal zo echt slecht gaat maken, dan moet ze ook niet meer gaan pronken met men dochter, want men dochter is mijn vlees en bloed. Gemeen van me, ik weet het, maar ik was echt OP! Nu zijn we al een jaar of 6 uit elkaar bijna en ziet ze men dochter af en toe, dus die heks(sorry dat ik haar zo noem) heeft dus wat ze wilde he...

😱🤯 Echt verschrikkelijk... wat heeft ze nu eigenlijk gewonnen? Een zoon die zijn partner kwijt is en een kleindochter die ze niet zo vaak ziet. Wat zal ze gelukkig zijn. Awel, het is deze situatie die ik echt wil vermijden met mijn schoonmoeder. Dus, ik hoop echt op verhalen waar het nog is goed gekomen 😅

Dit kon mijn verhaal zijn. Mijn schoonmoeder nodigde ook 50 mensen extra uit op onze babyborrel. Verder herken ik alles wat je beschrijft. Mijn zoon is nu een jaar en nee, het gevoel gaat niet weg (bij mij toch niet). Wat wel betert is dat mijn zoon nu zelf wel kiest bij wie hij wil zitten/zijn en bij wie niet 😈 Verder probeer ik mij erover te zetten en haar toch te betrekken. Het blijft tenslotte wel zijn oma en ze ziet hem wel gewoon heel graag. En ik wens wel voor mijn zoon dat hij omringd wordt door mensen die hem graag zien. Dus bijt ik maar vaak op mijn tanden en denk ik er het mijne van en kom ik hier klagen wanneer ze flaters begaat/te dwingend is/zich te hard moeit. Het loslaten gaat wel beter na een aantal maanden.

Het is maar hun kleinkind… We zetten toch geen kinderen op de wereld voor onze (schoon)ouders? Nee we zetten die op de wereld zodat wij, ouders, kunnen genieten. Zij mogen meegenieten natuurlijk maar wel onder onze voorwaarden. Onze (schoon)ouders hebben hun tijd gehad om hun kinderen op te voeden. Dat zij zo over zich heen lieten lopen door hun eigen (schoon)ouders, is niet ons probleem. Dat zij zo claimerig doen omdat ze zo trots en gelukkig zijn, moeten wij niet perse goedkeuren. Again het zijn onze kinderen en wij ouders beslissen!

Ik keur dit gedrag ook niet goed eh ? Tuurlijk is dit claimerig.. Je trekt altijd meer naar je eigen ouders is nu eenmaal zo. Ik heb zelf problemen met mijn schoonouders dusja.. Maar ik heb het meer kunnen loslaten, ze worden al zo snel groot, de tijd vliegt voorbij..

Niet gericht op jou persoonlijk hoor! 😘 Meer op dat iemand je ooit zei dat ze het doen omdat ze zo trots en gelukkig zijn, dat ze zó veel van je kindje houden. Heel lief en fijn maar voor mij geen reden om de grenzen van de ouders te overschrijden.