Ongeïnteresseerde papa

Ik weet niet precies hoe het zit, maar ik denk dat het mogelijk wel belangrijk is dat hij het kind erkent zodat je alimentatie kan krijgen? Dat zou jou al een stuk op weg helpen natuurlijk. Dus misschien eerst dat in orde brengen haha. Dat betekent niet dat hij ook emotioneel betrokken moet zijn. Maar ik denk wel dat het voor mannen zomaar heel anders kan zijn als de baby geboren is. Zij hebben vooraf niet echt een band omdat zij het niet dragen. Mijn man begint ook nu pas een beetje een band op te bouwen omdat hij haar af en toe voelt (ben nu 22 weken). Dus misschien niet te snel conclusies trekken, maar uiteindelijk wel doen wat het beste is voor jou en je kindje.

Wel jammer dat hij zo'n opmerkingen maakt. Mss heeft hij gwn heel veel schrik om papa te worden en zal het veranderen eenmaal dat het kindje er is? Ik zou er met hem over hebben, dat je zo'n opmerkingen niet hoort te zeggen en dat dat je enorm verdrietig maakt. En als hem negatief blijft doen zou het mss beter zijn om hem uit zijn "lijden" te verlossen. Ma ik ken jou en jouw vriend niet. Dus ge moet eigenlijk het best naar jouw eigen gevoel reageren.

Klopt hoor, wij zijn heel bewust aan kinderen begonnen maar toch is mijn man echt moeten groeien in het vaderschap. Hij is altijd wel heel betrokken geweest en ging mee naar alle onderzoeken, was ontzettend lief,… maar hij droeg onze zoon niet dus voor hem was het gewoon heel anders. Zelfs na de geboorte van onze zoon is dat toch wel echt moeten groeien bij hem. Dat kwam echt niet zo vanzelf als bij mij, de vrouw. Dit is pas echt gekomen sinds mijn zoon kan lachen en begint te reageren en te communiceren (anders dan huilen). Als ik hem nu zie met mijn zoon van 16 weken smelt mijn hart 🥰 niettegenstaande zijn de opmerkingen die hij je geeft wel écht niet oké hoor!!

Het is sowieso heel moeilijk voor papa’s om mee te leven, en al zeker op zo’n jonge leeftijd. Bij mijn eerste zwangerschap was mijn vriend 35 jaar en zelfs hij, een heel volwassen mature persoon, was niet helemaal ‘mee’. Hij besefte niet dat we het over een mensje hadden. We hebben helaas die zwangerschap verloren. Bij mijn tweede zwangerschap stond hij er meteen heel anders tegenover omdat hij echt besefte nu dat het om een mensje gaat. Dus jong of niet, of de abortus nu in het achterhoofd meespeelt of niet… geef hem wat tijd om te wennen aan alles. Het is ook niet zo eenvoudig voor hem denk ik.

Dankjewel voor je reactie! Het is ergens ook een geruststelling dat veel mannen niet helemaal mee zijn

Probeer met elkaar te blijven praten. Jullie zijn samen omdat jullie van elkaar houden (neem ik aan 😜) dus probeer écht naar elkaar te luisteren, zonder te oordelen of in de verdediging te schieten. Dat ie iets dat oefening vraagt, maar waar je allebei zoveel van kunt leren! 😄 En waarbij je heel veel liefde bij je partner kunt ontdekken.

Nou..fijn zo'n vent naast je! Ik was al weggeweest. Dit zijn de herinneringen die je voor altijd bij gaan blijven..een man die wilde dat je een abortus ging plegen..en daar heel de zwangerschap grapjes over maakte..wauw..dan voel je je echt vereerd om naast hem te staan..

Sommige mannen groeien erin, andere niet. Wij zijn onverwachts zwanger van een tweeling, ook niet waar wij mentaal op voorbereid waren. Mijn partner is er ook nog steeds niet helemaal uit en is minder positief dan in onze eerste zwangerschap. Toch voel ik al wel over de weken heen dat hij evolueert, ik hoop dat dit bij jou partner ook gebeurt. Indien dit niet het geval is, zou ik inderdaad wel proberen de erkenning te krijgen, zodat je tenminste financieel al een deel ontzorgd wordt…

Dit is mijn ervaring en mijn conclusie mocht ik opnieuw voor die situatie staan. (Gelieve dus geen oordeel te vormen, ik zet dit enkel neer opdat de persoon die de vraag stelt hier zelf haar eigen besluit kan maken) Ik was 22 en zwanger van mijn vriend, onverwacht. (Nu ben ik 46) Hij wou het niet en wou abortus. Alles voor de abortus was geregeld, ik ging naar NL gaan. Ik wou geen abortus. Ik was er kapot van en ik huilde constant. Hij was zeer gefocust op zijn eigen leven, vrienden, sport en uitgaan. De dag voor de abortus zat ik weer te huilen en hij komt af met ‘we zullen het maar houden zekers?’ Het was grof, maar ik was wel opgelucht. Ik dacht dat alle zorgen nu wel voorbij zouden gaan. Maar nee… mijn leven en dat van mijn kind werd een hel. Hij was er nooit, zelfs voor eerste verjaardag wou hij eerst zijn voetbal gaan doen, dus hij was 2u later op het feestje. De avond van mijn bevalling trouwens is hij op café ‘gaan vieren’ We zijn niet lang meer samen gebleven, ik denk dat mijn zoon net geen 2 was. En dan nog alle zorgen nadien… onderhoudsgeld nooit tijdig of niet. Weekendbezoeken die scheef liepen. Mij zwart maken tov mijn kind. Echt pesten! Hij heeft mijn zoon op zijn 15e overtuigd om bij hem te wonen. Mijn zoon kreeg het jaar erop kanker. Mijn ex heeft al het geld opgedaan sat bedoeld was voor de verzekering… mijn zoon is nu 25, en hij ziet nu in wat een eikel die man was. Maat de schade is gemaakt. Mijn zoon heeft schulden door hem, geen diploma, niets! Mocht ik opnieuw beginnen, ik voed mijn kind alleen op. Ik wil geen onderhoudsgeld, ik wil rust. Want elke keuze moet je verantwoorden anders. En je hangt vast aan elkaar voor vele jaren. Als ze in het begin al lastig doen dan voorspelt dat weinig goeds. ‘Past behaviour is the best predictor for future behaviour’ Ik zou zelf gewoon alleen verder gedaan hebben en hem nooit meer gecontacteerd hebben. Het zou mij 20 jaar ellende gescheeld hebben. Ik wens jou veel succes in het maken van een keuze. Een keuze voor jou en jouw kind.

Last time I checked she left him.

Dankjewel voor je reactie! Ondertussen ben ik al bij hem weggegaan omdat hij steeds deed alsof de zwangerschap er niet was en gewoon alles probeerde te negeren. Jouw reactie maakt ook duidelijk dat ik zeker de juiste keuze heb gemaakt. Ik hoef ook niets van hem en heb op papier staan dat hij niets met zijn kind te maken wil hebben dus hopelijk heb ik geen last meer van hem.

Ik werd erkend door mijn 'vader' maar mijn mama heeft nooit een cent ontvangen van hem. Dus erkenning betekent niet financiële steun. Maar het was beter zo. Zo iemand wil je niet in het leven van je kind. Ik ben trots op mijn mama voor wat ze allemaal heeft gedaan voor mij en ben trots op wie ik geworden ben ondanks alles. You've got this 💪