Onbegrip tijdens je zwangerschap

Even mijn hart opluchten want nergens voel ik me gehoord🥹 Het is mijn derde zwangerschap (onverwacht) in drie jaar tijd. De oudste is 2,5, dochtertje van 1, en intussen 38 weken zwanger. Sinds het begin bekkeninstabiliteit, een moeilijke dochter dat amper wou slapen maar inmiddels slaapt ze iets of wat door in haar eigen kamer. Intussen zijn we ook verhuisd. Het was een hectische periode. Dan denk je, dit is een zegening, het kan alleen maar beter gaan en ik moet meer geduld hebben en alles komt uiteindelijk goed. Die mindset is beginnen veranderen helaas sinds ik plots heb opgemerkt dat ik eigelijk op niemand kan rekenen buiten mijn eigen ouders. Mijn schoonfamilie laat niks van zich horen, vragen niet achter ons hoe het gaat, hebben geen/weinig band met de kids. Tijdens ons verhuis hoorde ik niemand van hun. Ze rekenen zelf teveel op mijn ouders omdat ze uiteraard altijd voor ons klaarstaan. Wat mij enorm frustreert is dat ze wel verwachtingen hebben naar ons toe, kwamen ze met velen langs op de bday van mijn dochter terwijl ik aangaf geen feest te willen geven, maar niks van ze hoor wanneer ik ze echt nodig heb. Ze trekken zich van niets aan en doen hun goesting. Mijn man begreep de situatie en mijn irritaties maar is plots ook gekeerd en zegt dan; ze komen wanneer ze willen het zijn mijn ouders en zijn altijd welkom. Toen ik me boos maakte en zei dat mijn ouders eerder het recht hebben omdat ze dag en nacht voor ons klaarstaan maar dat ze wel achteruit worden geschoven als er iets te vieren valt. Ik vind dit totaal niet fair. Hij zelf werkt met de nachtshift dus overdag heb ik ook niets aan mijn eigen man. Kortom 24/7 sta ik er alleen voor. Ben mentaal op, kan me niet focussen op mijn kids en mezelf door alle irritaties die erbij komen. Nu hou ik mijn hart al vast voor na de bevalling. Ze zullen hier zomaar wnr ze willen weer staan met zovelen zonder rekening met mij te houden. Heb mijn man erover aangesproken maar hij is te soft tegenover hun waardoor ze mijn mening en mijn behoeften niet waarderen. Daardoor hebben we zoveel ruzies laatste tijd met mijn man ook omdat ik vind dat hij me totaal niet begrijpt en respecteert naar mijn gevoel. Nu heb ik al dikwijls geprobeerd in omwegen uit te leggen in het verleden dat ik geen grote groepen wil, of dat ik niemand extra heb uitgenodigd als iemand wou afkomen. Toch nemen ze wat extra mensen mee alsof ik daar energie voor heb. Ze verwachten dan ook een volle tafel natuurlijk mede dankzij mijn man die dan doodleuk zegt: dan eten we hier gezellig. Ik heb zo’n afkeer gekregen van iedereen. Nu gingen de kindjes bij mijn ouders logeren tijdens de bevalling, heb mijn ouders maar op de hoogte gebracht dat dit niet zal doorgaan, dat hij maar zelf voor de beide kindjes zorgt, kan hij eens paar dagen beseffen hoe hard het is om voor 2 peuters tegelijk te zorgen. En kan hij misschien tot besef komen dat het langs zijn familie plots weer stilvalt wanneer we in nood zijn.