Heeft iemand anders ook deze angsten na de bevalling?

Ik herken het helemaal. Ik ben altijd depressief geweest en had liever dood willen zijn dan iets anders. Nu met mijn kindje heb ik gigantische angsten dat ik hem in de steek zou laten, ik durf amper iets te doen uit angst dat mij of mijn man of baby iets overkomt Ik heb dit besproken met mijn psycholoog, dit blijkt een heel normaal iets te zijn dat veel nieuwe moeders ervaren. Je leven en gedachtengang is compleet veranderd na een baby en je denkt overal anders over. Dat is normaal en dat duurt even om mee te leren leven. Het beste is het beste van je tijd maken, als het gedaan is, is het gedaan en is er niks dat je er aan kan veranderen. Beter nu alle momenten nemen en genieten. Ik ben nogsteeds bang, maar ik leef elke dag met een groot plezier met mijn man en kleine schat

Ik ervaar ook “intrusive toughts” sinds ik moeder ben en ook overvalt me de schrik om bv. ineens mijn eigen ouders te verliezen. Ook zoals jij zegt, ben ik bang dat me iets zou overkomen en mijn dochter zonder mij moet opgroeien. Verder zie ik soms ook “rampsituaties” voor mijn ogen. Zo heb ik vaak dat ik denk dat ik met haar hoofd tegen de muur ga stoten als ik haar draag, of onlangs stonden we geparkeerd aan de vaart (ver genoeg van de rand) en ineens zag ik mijn dochter en vriend zo het water in sukkelen. Ik vraag me af of dit vanzelf betert!

Zo herkenbaar!! Ik heb ook geen idee of het beter wordt, ik hoop van wel...

Echt hetzelfde hier😔 ik denk dat ik ook naar een psycholoog zou moeten gaan. Is echt niet leuk meer ik kan precies niet genieten van de leuke momenten.

Zo eng eh! Ik hoop echt dat het betert en dat we alle dit van ons kunnen afzetten

Ik hoop het ook!

Ik herken dit ook heel hard... Als hij in bad zit en mijn man is op het werk, heb ik schrik om 'iets te krijgen' want dat zou willen zeggen dat mijn zoontje zich dan niet kan behelpen en misschien wel verdrinkt. Als de grootouders hiet zijn om op hem te passen ben ik nooit gerust omdat ze gewoon hun eigen zin doen. Ik kan me dan niet concentreren op mijn werk omdat ik constant bezig ben met rampscenario's. Als ik ga wandelen met hem spelen de rampscenario's zich af in mijn hoofd (wat als hier nu een chauffeur achter zijn stuur in slaap valt, wat als er net een dronken bestuurder passeert,...). Als ik hem patatjes geef krijg ik het vaak nog spaans benauwd uit schrik dat hij zou stikken door iets van voeding. En zo kan ik nog wel even doorgaan... Ik ben wel zwanger geworden via ivf dus ik weet niet of het daar ergens mee samenhangt. Lang moeite moeten doen om zwanger te geraken en nu gewoon heel veel schrik om hem alsnog kwijt te geraken. Ik ben wel blij om te lezen dat nog mensen dit ervaren, want ik schaam me hier eigenlijk super hard voor...

Hier zwangergeraakt via ovulatie-inductie en er ook lang over gedaan. Hoe oud is jouw kindje? Ik vraag me af of dat betert naarmate de tijd na de bevalling?

10 maanden, dus ik zit ondertussen wel al een hele tijd na de bevalling...

Heel herkenbaar! Ik ben sowieso wel echt een angstig persoon maar merk dat mijn angsten x100 zijn. Zowel dat mezelf of mijn partner iets zou overkomen als mijn zoontje zelf (zo heb ik bijvoorbeeld vaak de angst dat ik hem in de auto zou vergeten en dat hij dan komt te overlijden…). Als dit blijft aanhouden zoek ik psychologische hulp ☺️

Ik ben ook altijd bang dat er iets met mijn zoontje zal gebeuren. Als de angsten mij overvallen probeer ik er nuchter mee om te gaan. - Hoe groot is de kans dat dit echt kan gebeuren. Is mijn angst realistisch of maak ik het veel erger in mijn hoofd. Moet ik als mama ingrijpen of er op vertrouwen dat alles wel goed komt. Mijn zoon wordt 6 en er zijn altijd zaken om bang voor te zijn. Wat als ze op uitstap gaan met school en hij raakt de klas kwijt. Wat als ze me school gaan zwemmen en hij valt in het diepe water. Wat als hij bij een vriendje gaat spelen en de mama of papa let niet goed op. Ik heb er vroeger nooit bij stilgestaan hoe kwetsbaar je wordt als mens van zodra er een kind is. Ik heb voor mezelf geaccepteerd dat dit er voor mij bij hoort. Alle ouders zijn bang voor iets. Dat hun kind iets overkomt. Dat hun kind ziek wordt. Dat hun kind gepest wordt of slechte vrienden maakt… Als je er echt last van ondervindt moet je hierover zeker praten met iemand. Mijn beste vriendin heeft met hier hard mee geholpen en ik ben ook enkele keren bij de psycholoog geweest. Als mama moet je je er zeker niet voor schamen. Je bent zeker niet alleen ❤️