EHBF- Eerste Hulp Bij Familie

Dag mama’s, Ik ben eind oktober mama geworden van mijn eerste kindje, een dochter. Een droom die werkelijkheid werd. Ik had een zware bevalling, het herstel was zwaar, pijnlijk. En de ene uitdaging volgde de andere op. Gefaalde borstvoeding door kloven, overgang naar fulltime kolven. Dubbele borstontstekingen, meermaals… De eerste dagen/weken waren een waas. Ik werd geleefd. Zo voelde dat toch aan. Voor de geboorte had ik duidelijk met m’n vriend besproken dat ik graag wou genieten van die eerste weken met ons drietjes. Overrompeld worden met bezoeken, telefoons, berichten en dergelijke hoorden daar voor mij niet bij. Die tijd heb je maar één maal, ze zijn ook zo snel groot. Op de geboortekaartjes werd dan ook geen adres - of telefoongegevens geplaatst. Kaartjes bleven beperkt, enkel mensen die we belangrijk vonden. Later vroeg m’n schoonmoeder 50 kaartjes voor zichzelf om naar haar familie en vrienden op te sturen. Wat moeten onbekenden met die info?Voor de goede vrede hebben we toegegeven. Eens ze geboren was wou m’n vriend wel graag ons gezinsgeluk delen, wat ik hem niet wou afpakken, dus nabije familie is (meermaals) langsgeweest. Later kwamen daar ook nog vrienden bij. Onze deur werd precies “platgelopen”. Ik liet het over mij gaan. Lichamelijk had ik genoeg te verduren, dat het emotioneel strijden voor mijzelf en onze dochter er teveel aan was. Waar ik wel voor stond is dat enkel ik of nabije familie haar mocht vasthouden. En dit op ons verzoek. Wat ook niet steeds lukte. Ook de vraag om foto’s en filmpjes niet door te sturen werd al enkele malen verbroken. Voor de privacy van onze dochter vinden we dat belangrijk. Wat moeten mensen die wij nauwelijks zien of niet kennen met die beelden? Ikzelf heb ook een complexe familiesituatie. Gebroken familiebanden door recente vechtscheiding van m’n ouders, papa die affaires had, mama die al jaren psychisch ziek is,… Familie betekent voor mij niet zoveel. Achteraf gezien heb ik spijt. Ik heb het gevoel dat die eerste dagen/weken van mij/ons afgenomen zijn. Het blijft een wrang gevoel. Verdrietig maakt het me. Ik worstel erg met het te “moeten” delen van onze baby met anderen. De vele berichten met vragen om foto’s/filmpjes. Bezoeken waarbij mensen haar willen pakken. Ik sta daar niet voor open. Ik krijg rillingen wanneer anderen haar toespreken met ‘mijn’ baby, ‘mijn’ meisje,… Ik heb toch geen baby voor anderen hun plezier? Mijn kind is geen lapmiddel voor gebroken familiebanden! Ik kreeg reeds de stempel van overbezorgde moeder. En durf zogenaamd niet buitenkomen met haar. Laat haar niet pakken. Enzovoort… Ik merk een duidelijk meningsverschil op in onze generatiekloof. Terwijl ik enkel en alleen m’n dochter haar ritme en draagkracht wil volgen. Overdrijf ik? Moet ik me hierover zetten om zogenaamd mijn “familieplicht” te doen?