Alleenstaande moeder

Hoi allemaal, Ik ben 20 jaar en in september ben ik mama geworden. Ik heb echt geen spijt van m’n kind maar wel van de vader van m’n kind. Hij zei dat hij het ook wou (de baby) maar hij was totaal niet geïnteresseerd tijdens het zwangerschap. Hij was bijvoorbeeld in totaal 3 keer mee geweest naar de verloskundige. En elke keer had hij een excuus daarvoor (ziekte) Hoe dikker ik werd hoe minder aandacht dat ik kreeg van hem. Hij heeft ook bijna nooit m’n buik aangeraakt tijdens het zwangerschap. Na de bevalling heeft hij niet eens een kus gegeven, gefeliciteerd gezegd of iets zoals ik ben trots op je. Na 3 dagen (dus weer thuis na het ziekenhuis) kon ik al koken voor hem, poetsen, wassen… Ik zag het helemaal niet in door de hormonen en ik denk dat hij een narcist is. Dus hij kan heel goed manipuleren/liegen waardoor ik in mezelf twijfelde. Uiteindelijk heb ik uitgemaakt toen hij mijn kind sloeg. (Hij was net een maand oud) Ik vind het heel lastig gewoon. Ik wou echt niet een kind in m’n eentje opvoeden. Ik wil natuurlijk (na een tijdje) ook nog een kind erbij maar ik weet niet of dat gaat lukken. Ik wou het alleen even kwijt. 💕 (Ik heb 15 jaar in het buitenland gewoond dus excuses voor m’n taalfouten)