Afscheid nemen 22weken

Oh wat een verschrikkelijk bericht om te lezen, ik vind het zo erg voor jullie. Ik ben zelf ook op 21 weken moeten bevallen, maar ik heb mijn dochtertje nooit voelen bewegen (ze was al even daarvoor overleden zonder dat ik het wist). Ik kan me het niet zo goed voorstellen om haar te voelen bewegen wetende wat er komen zal… Iets dat ik (meer) had willen horen ter voorbereiding van de bevalling is dat het echt oké is om pijnstilling te nemen. Ik had het gevoel (van mezelf) dat ik alles moest ‘voelen’ waardoor de bevalling een echte uitputtingsslag is geworden. ik kon haar ook echt niet loslaten. Toen ik na uren en uren weeenstorm maar 1 cm ontsluiting was opgeschoten, zei ik toch ja tegen een epidurale waarna onze dochter binnen 10 minuten tevoorschijn kwam. Ik denk dat het hele gebeuren serener en met meer aandacht voor het verlies had kunnen verlopen als ik mezelf had toegestaan eerder pijnstilling te vragen. Daarnaast vond ik het ook heel fijn dat er een klein groepje familie en vrienden kon langskomen in de verloskamer na de bevalling. Doordat ze haar ook konden zien en afscheid nemen, heb ik het gevoel dat ze in de periode daarna ook meer konden meeleven met ons. Natuurlijk heb ik achteraf ook heel veel gehad aan de vele foto’s die we hebben genomen en de afdrukjes van haar voeten en handjes. Alles om te bevestigen dat ze hier ook echt kort is geweest. Dat ze ook echt een leventje was dat gevierd mocht worden. Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Heel veel moed en warmte gewenst tijdens deze verschrikkelijke tijd ❤️

Wij hebben twee jaar geleden hetzelfde meegemaakt. Op de 12 weken echo was er al een dikke nekplooi te zien. Toen kwamen er verschillende onderzoeken en pas op 17 weken konden ze met zekerheid HLHS vaststellen. We voelden ook meteen aan bij de dokters dat het beter was om hem te laten gaan. Het was uiteindelijk toch een hartverscheurende beslissing. Ik ben bevallen met epidurale, dat was inderdaad een goede keuze. De bevalling ging niet vlot en op die manier was het iets draaglijker. We hebben Sam een hele tijd bij ons gehad. Boven de wolken kon pas een dag later komen en hoewel we het liefst van al gewoon naar huis wilden gaan, was ik uiteindelijk toch blij dat we hem een paar keer in onze armen konden houden. Na twee jaar en ondertussen een kleine zus erbij, blijft het moeilijk om Sam niet bij ons te hebben, maar voor hem was dit het beste wat we konden doen. Heel wat instanties hebben ons nadien geholpen zoals een psycholoog, boven de wolken, berrefonds, Eleonoor, de Vlinderboom in onze stad, ... 28 Semtember herdenken we telkens zijn geboorte, want hij is voor altijd onze zoon! Mocht je iets specifieks willen vragen, doe maar gerust. Ik wens je alvast heel veel sterkte mama! Omarm je kleintje goed, meer kan je niet doen ❤️

Wij hebben 5 jaar geleden ook deze vreselijke beslissing moeten nemen.. ons zoontje had te veel vocht in zijn hoofdje (waterhoofdje) waardoor zijn hersenen aan het afsterven waren. Dit zagen ze al aan het begin van de zwangerschap rond 8 weken en pas bevallen op 26,5 weken door verschillende onderzoeken die eerst moesten gebeuren. Die volledige periode wisten we dus al bijna zeker dat we hem zouden moeten laten gaan. Dat maakt het inderdaad moeilijker om nog volledig te genieten. De officiële beslissing hebben we moeten nemen op mijn verjaardag, 7 dagen later op 17/6 moeten binnen gaan in het ziekenhuis en 18/6 om 4u16 is ons zoontje Leon stil geboren. We hebben de volledige dag samen met ons 3 gespendeerd, boven de wolken laten komen om foto’s te nemen, daar hebben we achteraf heel veel aan gehad. Hand en voetafdrukjes genomen.. En s’avonds afscheid genomen en naar huis gegaan. Wij hebben zelf niemand van familie of vrienden laten komen, de korte periode die we al maar hadden wouden we volledig met ons 3 spenderen. Ik ben ook bevallen met een epidurale, dit raden ze ons ook aan omdat je al door zo’n vreselijke periode gaat.. als dan ook de pijn nog volledig moet ervaren.. Het moeilijkste moment was bij ons dat ze ons zoontje eerst moesten laten sterven voor hij ter wereld kwam.. via een echo met een spuit door mijn buik recht in zijn hartje..💔 anders moesten ze er alles aan doen om heb in leven te houden zeiden ze toen. Je weet dat dit de beste beslissing is voor je kindje maar toch blijft het elke dag vreselijk moeilijk. Ondertussen na 5 jaar een klein zusje bij gekomen van bijna 1 jaar en nog een klein broertje onderweg voor in december.. maar grote broer blijft aanwezig. We herdenken ook elk jaar zijn geboorte, want hij hoort er voor altijd bij!❤️ Heel veel sterkte gewenst in deze moeilijke tijd!❤️

Wij hebben in maart ook afscheid genomen van onze dochter Lucy*. Zij was 31 weken toen wij de keuze moesten maken omdat ze ook een afwijking had. Vanaf het moment dat ik en mijn partner de keuze hadden gemaakt begon ze ook te bewegen en stopte niet geen seconde. Ik heb van deze momenten nog genoten! Een week later toen ik 32 weken ver was hadden we haar hartje moeten stoppen en was de bevalling ingeleid. Een dag na het stoppen van der hartje was ik van Lucy* bevallen. Het enige wat ik op dat moment voelde was trotsheid dat ik ze nog kon vast nemen. Heb toen ze actief was nog tegen haar gesproken en mijn laatste woorden waren 'het is oke meid, ga maar' voor haar hartje het eindelijk begaf na een vloeistof van 10ml. Maar over het algemeen kon ik niet trotser zijn om mijn eerste kindje gezien te hebben en mezelf nu mama te kunnen noemen. Ik heb hier tijdens het verblijf in het ziekenhuis dus een fijne ervaring mee gehad, de gynaecologen en vroedvrouwen waren bij mij ook zo een pluspunt! Heb heel veel aan hen gehad zoveel begrip en medeleven. Neem al de ervaringen mee zou ik zeggen. Als je ze mag wassen en of aankleden zou ik dat zeker doen. Kan niemand je nog afnemen. Heel veel sterkte maar ook heel veel genot! ❤️‍🩹❤️‍🩹

Wat lief dat jullie je hartverscheurende verhalen wilden delen. Het is onwerkelijk om zulke keuzes te moeten maken 😔 We gaan inderdaad proberen om op zoveel mogelijk zaken ja te zeggen, zodat we zoveel mogelijk herinneringen kunnen maken aan de korte tijd die we met haar hebben. ❤️‍🩹💫

Wat een ontroerend verhaal 😔 Heb je enig idee daardoor de bevalling moeizaam verliep? Dat is iets waarover ik me wel zorgen maak. Dit is ons tweede kindje, we wouden ons zoontje graag een broer of zus geven. We moeten nu ook nog heel wat testen laten doen om te kijken of er genetische fouten zitten op ons dna. Om de herhalingskans zo laag mogelijk te houden.

Heel veel sterkte en succes. Wij hebben in april ons zoontje afgegeven aan hlrs op 25w3. Je staat nu voor een moeilijke tijd dus omring je met alle liefde en hulp.

Wij hebben net ontdekt op 13 weken dat onze dochter HLHS heeft. Het is een hartverscheurende keuze om haar te laten gaan, maar wij voelen ook dat dit het beste voor haar is. Ik ben zo gebroken. Ik vind het ook zo moeilijk om te beslissen wanneer het moment er is om te bevallen, dan voelt het afscheid zo definitief.