Initimiteit weg sinds traject

Ik denk dat dit bij heel veel koppels herkenbaar is. Hoe leuk en spannend het in begin nog was, hoe verschrikkelijk vervelend is het nu soms. Helemaal geen zin, pijnlijk, ongemakkelijk... geen van ons beide toont nog veel initiatief. We zijn er verder wel voor elkaar, maar het intieme ligt op een laag pitje. Ik maak me daar ook soms zorgen over, maar kan het echt niet meer opbrengen momenteel..

Bedankt voor je reactie, het troost mij al om te weten dat we er niet alleen in zijn, dat het bij andere koppels ook voorkomt en wij dus niet de verloren gevallen zijn. Al had ik jullie het anders toegewenst natuurlijk!

(H)erkenning krijgen is net zo belangrijk. Voel je niet schuldig dat je je hierdoor getroost voelt. Ik zie dat je goed zwanger bent. Een heel bijzondere periode toch voor jullie beide. Misschien durft je partner ook niet goed in deze situatie. Ik geloof dat met alles wat we al hebben doorstaan, het wel in orde komt uiteindelijk.

Ja, dat speelt misschien ook wel mee dat ik me nu fysiek kwetsbaarder voel en hij voorzichtiger is. Voor de rest heb ik inderdaad vertrouwen in onze relatie, gezien wat we allemaal doorgemaakt hebben. Alleen hoop ik dat het fysieke geen afstand of gemis gaat creëren op lange termijn, dat het inderdaad ooit nog gewoon terugkomt. Maar weet niet of dat vanzelf zal gaan.

Bij mij is dit ook zo het geval. Ik voel me er vaak zo slecht over maar praten is echt belangrijk. Het is echt geen fijn onderwerp maar mij helpt het wel even al mijn gedachten eruit te smijten hoe ik me er bij voel en hoe hij erover denkt.

Is bij ons ook zo.. sinds het traject heb ik het gevoel dat ik er echt geen fut meer voor heb terwijl ik dit voordien wel had.. we hebben nu een pauze ingelast in ons traject en nu zal het wel weer opkrikken denk ik omdat de druk er van af is❤️

Je verhaal is herkenbaar. Toen we aan dit kindje begonnen, werd ons seksleven eigenlijk enkel beter (hij wist lang niet wanneer het de juiste periode was en ik deed mijn best daarvoor). Sinds we bij fertiliteit zitten is het een ander verhaal. Tijdens de maandstonden: nee. Dan onthouding voor de kwaliteit. Dan snel met de handen voor het potje . Daarne ben ik vaak zo slecht gezind door de hormonen dat 'dat' er net teveel aan is. Daarnaast vind ik ook dat hij niet goed kan doen. Ofwel is hij niet invested genoeg in het traject, ofwel helpt hij niet voldoende in het huishouden,.. ik kan altijd wel iets bedenken. Ik vrees dat dat bij ons ook een van de nadelen is aan het traject. Alles wat erbij komt kijken, ... het wordt soms allemaal teveel. En als het allemaal te veel wordt, wie heeft er dan nog zin? Swoir, rant over. Je bent zeker niet alleen!

Je omschrijft het goed, allemaal dingen waar je vooraf niet zo bij stilstaat he... In het begin lijkt het zo romantisch om een kindje te maken, en uiteindelijk kom je op een punt dat je alles in vraag begint te stellen. En dat je echt elkaars lelijkste kanten leert kennen 😅 maar ik geloof wel als je daar doorgeraakt, je er sterker uitkomt als persoon en als koppel ❤️ mentaal dan toch, fysiek is het terug iets opbouwen

Ik heb laatst een podcast geluisterd over intimiteit en daar hadden ze de tip om skin to skin te liggen. Er mag dan ook niets anders gebeuren. Maar dit is goed voor de emotionele en fysieke band. Je gaat je na verloop van tijd weer comfortabel en geborgen bij elkaar voelen en dan groeit het weer vanzelf :) 15min per dag of elke 2de dag. Wat voor jullie lukt.