Chair Method

Wij gebruiken de camping out methode. Lijkt een beetje op die methode van jou maar is met iets meer aanraking. Misschien helpt dit beter voor jou aangezien je jouw methode nog pittig vond? Je blijft dan in de kamer, als ze zeuren geef je ze een aanraking om te laten blijken dat je bij hen bent maar neemt ze niet meer uit bed om te wiegen of vast te nemen. (Wij nemen hem wel terug uit bed moest hij wenen, niet bij zeuren). Vooraleer we hem in bed leggen wiegen we ongeveer 10x heen en weer dat hij rustig wordt, geven een kusje en leggen hem in bedje. Dan nog even “shhhh’en” en gaan dan achter het bedje staan en zoals ik reeds aangaf enkel aanrakingen geven indien hij zou beginnen zeuren. Heeft hier eigenlijk redelijk snel geholpen. Nu met zijn sprongetje lukt het wel even wat minder maar dat was onze ervaring met die methode! Succes 🍀

Ik begrijp het dat het moeilijk is om je kindje te laten huilen, dat vond ik ook. Maar het allerbelangrijkste is dat je hem laat voelen dat hij niet in de steek gelaten is. Bij ons was dat wel echt beperkt door gewoon kort een hand op z’n borst te leggen en vervolgens opnieuw gaan zitten. Niet oppakken tijdens de nacht, tenzij het kindje natuurlijk oncontroleerbaar aan het huilen was. Dan kort troosten maar soms wel opnieuw terug huilend neerleggen. In principe duurt het ongeveer 3 dagen om een baby een gewoonte af te leren (is natuurlijk theorie, maar bij ons is dat wel altijd waarheid gebleken). Dat voelt wel echt eindeloos en is slopend, maar je zal dankbaar zijn nadien. Succes lieve mama! (Trouwens: ik heb een vriendin die een gelijkaardig verhaal had als het jouwe, uiteindelijk naar een uroloog is gegaan met het kindje waar werd vermoed dat het kindje allicht ‘s nachts pijn aan z’n piemeltje zou hebben. Er is een besnijdenis uitgevoerd, en inderdaad, het kindje sliep door. Ik deel dit maar om je aan te moedigen misschien ook eens naar een medische hulpverlener te gaan en door te vragen)

Dank je voor je reactie! Ik gebruik een soortgelijke techniek. Ik blijf niet enkel op de stoel zitten: wanneer hij begint te huilen, grijp ik meteen in. Mopperen of wat zeuren laat ik wel toe, maar bij echt huilen probeer ik hem eerst vanuit mijn stoel te troosten. Helpt dat niet, dan leg ik mijn handje op zijn borst om hem te kalmeren. En als ook dat niet voldoende is, neem ik hem even in mijn armen tot hij weer rustig is, waarna ik hem terug in zijn bedje leg. Dat herhaal ik zo vaak als nodig is. Gisteren duurde dit bij elk dutje ongeveer een uur, waardoor het best pittig was. Hij heeft toch wat gehuild, en zelfs in mijn armen bleef hij soms verdrietig — dat was wel even slikken.

Het is niet altijd even gemakkelijk, ik weet het! Maar goed bezig mama 😘

Dank je wel voor je reactie. Ik hoop dat we hier snel doorheen geraken. Het vraagt zoveel tijd, energie, maar vooral geduld en doorzettingsvermogen. En met de vermoeidheid is dat niet altijd vanzelfsprekend. Mocht de slaaptraining toch niet lukken, dan plan ik zeker een bezoekje bij de arts voor een algemene controle. Al vermoed ik niet dat het aan zijn piemeltje ligt, aangezien hij al besneden is.