Ruzie met schoonouders

Ooh klinkt heel lastig! Ik voel me niet super op mijn gemak bij de schoonouders om mijn mening te delen (vaak onbegrip), dus ik hou me tegenwoordig in ter plaatse en probeer in mijn achterhoofd te houden dat mijn partner gehecht is aan zijn ouders en dus niet alleen lastige dingen of beklag wil horen over zijn ouders. Daardoor gaan de gesprekken met mijn partner over dit onderwerp iets beter. Ik heb met mijn partner besproken dat onze ouders hun kans tot opvoeden en eisen stellen gehad hebben met hun eigen kinderen. Nu is het onze tijd. Ze mogen altijd hulp aanbieden en als het ons echt helpt, willen we zeker aanvaarden. Maar alles wat niet echt helpt (zoals de situatie die je beschrijft) wordt dag per dag bekeken. Soms doen we eens een beetje extra moeite of vraag ik hulp als ik niet per se hulp nodog heb, maar dan voelen ze zich geliefd ofzo. Nog een belangrijke hierin: mijn partner doet de communicatie naar zijn ouders en ik naar die van mij. De grootouders aanvaarden veel meer van hun eigen kinderen dan de partner van. Wel dus als partners duidelijk communiceren met elkaar tot je op dezelfde lijn zit! Iemand die geen nee aanvaard is heel lastig om mee te communiceren helaas... Ik hoop dat je partner jouw mening volgt en het gesprek wat kan leiden. Ik zou hier ook echt heel hard in durven zijn: De aangeboden hulp is geen echte hulp voor jou, kunnen we samen op zoek gaan naar een andere oplossing? (Bv 1x per maand). Zoniet: dan is het (tijdelijk) niks