Oplopende ruzies en stress

Zou ik een trauma hebben van die birstvoeding die niet lukte? Ik heb fulltime gekolfd tot ik voldoende melk had, en nu gaat het weer minder

Je moet altijd in je hoofd steken dat je partner ook maar doet wat hij kan doen. Jullie moeten met elkaar werken en niet tegen elkaar. Frustreer je jou, ratel dan tegen jezelf in je hoofd want 8/10 is het inderdaad wij die alles opblazen terwijl het eigelijk niet zo erg is. Danku hormonen. Ik snap dat je alles tot op de minuut wil weten, maar misschien moet je meer op signalen van je kindje letten? Hem echt leren kennen? Hier geef ik ook borstvoeding en merk ik aan haar als ze honger heeft. Zuigt op handje. Meestal laat ze 3u30/4u tussen want eigelijk ook langer is of de toegelaten 3u. Als ze moe is, begint ze wat te zeuren en komt ze rood rond de oogjes en wenkbrauwen. Dat is haar signaal om ze te slapen te leggen. Ik snap dat je alles tot op de minuut wilt volgen, maar elk kindje is ook anders dus kan je geen klok op plakken. Kijk naar signalen. Dat is het enige wat ik kan zeggen en praat rustig met je partner. Dit is ook allemaal nieuw voor hem. Stress vanuit beide kanten kunnen jullie beide missen. Geen haat!

We zijn ondertussen uit elkaar.

Zijn keuze? Gaat het met jou?

Ja zijn keuze, alhoewel ik in een leven zonder baby erachter zou staan. Maar ik kan het moeilijk plaatsen dat je met zo´n klein kindje uit elkaar gaat. Ik zou eerder kiezen voor relatietherapie, maar dat is geen optie. Ik loop al dagen met buikpijn van de stress, dus denk echt dat de rust wel goed zoubzijn. Maar hij wil weeknom week en ik geef borstvoeding en ik kan mijn kind niet afstaan. Al bijna 4 maanden doe ik de nacht en slaap ik met hem. Het is vreselijk te weten dat ik niet enkel met hem ga scheiden, maar ook van mijn baby

Ik moet eerlijk toegeven dat ik om die reden gestopt ben met de borstvoeding. Het begon mentaal teveel op mij te wegen. Happy mom = happy baby. Je moet ook echt zorg dragen voor jezelf hè 🥰

Misschien kan het boek zachte nachten wel wat tegengewicht bieden voor je. Geruststellend misschien? Ze weerleggen daarin wel de druk op doorslapen bij jonge kindjes. Het is heel knap dat je structuur wil bieden, en dit zal ook fijn zijn voor je kindje. Maar een baby is niet zo maakbaar hè. Vooral de eerste maanden is het vaak toch de baby die zijn eigen ritme nog heeft en wij passen ons aan. Helaas zit ik thuis ook in een situatie waarbij mijn vriend en ik elkaar constant betwisten over hoe om te gaan met onze baby. Bij ons heeft dit wel met iets dieper te maken, wij hebben thuis allebei klappen gehad…. Nu met een kindje dat veel huilt en ons stressreacties triggert, en we willen hem geweldloos opvoeden. Maar door die oplopende stress en vermoeidheid richten we ons dus op elkaar. Via pediater wel doorverwezen naar een pedo psychiater. Er is zeker een middenweg. Tijd, geduld, empathie voor elkaar. Door de vermoeidheid heb je gewoon geen ruimte meer om rustig en helder te denken soms. Misschien kan je voorstellen om samen wat tijd door te brengen zonder de baby? Af en toe een goed gesprek, kan al veel doen. Ik wens je veel moed!

In het geval jullie toch beslissen uiteen te gaan zou ik aanraden om eens langs caw te gaan voor bemiddeling. Je kan eerst alleen gaan, en dan met hem. Zij helpen je samen afspraken maken co-ouderschap. Voor een klein baby’tje denk ik dat week om week te lang is. Meestal is dat om de zoveel dagen.

Schip is misschien ook niet volledig gezonken hé. Ik ken jullie situatie niet en weet niet exact wat er tussen de 4 muren gebeurd, maar ik vind inderdaad ook wel als er een kindje is dat je niet snel mag opgeven. Therapie zou inderdaad niet slecht kunnen zijn om beter te communiceren met elkaar. Tijdig eens hulp inroepen van derden? Ikzelf ben hier ook heel slecht in, maar mijn partner trekt wel veel recht.

Ik vermoed ook misschien elk weekend, maar zonder overnachting ofso. Ik denk voltijds bij de mama tot een bepaalde leeftijd en dan bezoekmomenten van de papa.

Strubbelingen in de relatie van zodra er kindjes zijn, is echt volkomen normaal. Volgens mij moet bijna elk koppen hier door. Dit beseffen kan al helpen om de situatie te relativeren. Hierover is online veel info te vinden (bv. https://www.oudersvannu.nl/voor-ouders/je-rot-ergeren-aan-je-partner-na-de-bevalling-is-volkomen-normaal~c1aeded?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F). Ik zou eens rustig met hem aan tafel zitten en de situatie nog eens doorpraten, want uit elkaar gaan is volgens mij wel héél drastisch in zo’n turbulente periode. Verder: is dit je eerste kindje? Zelf zit ik aan mijn tweede, en volgens mij is het heel klassiek dat je de eerste keer probeert om de situatie onder controle te krijgen (bv. schema invoeren). De tweede keer ga je meer mee met de flow en dat loslaten maakt het eigenlijk véél makkelijker. Je slaapt inderdaad niet zoveel als je zou willen, maar dat komt vanzelf wel in orde. Ik geloof zelf dat dit vanuit de baby moet komen. Deze IG-post kan misschien helpen: https://www.instagram.com/p/DOtXaj0kdTi/?igsh=em9iYjZibzR0cXMw

*elk koppel

Verder wens in je veel succes toe. Als je eens nood hebt aan een babbel, je mag altijd eens sturen voor een luisterend oor of in dit geval meelezend oog 😊

Goede moed. Laat alles berusten. Niet te snel beslissingen nemen in zo’n tijden. Hormonen helpen zoals gezegd echt niet en je bent alweer zwanger versta ik? Dat kan niet makkelijk aanvoelen. Voor wat het waard is: het boek “de 7 pijlers voor een goede relatie” vind ik echt ongelooflijk goed en volledig gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek als je naar zoiets op zoek bent voor hulp. Ouderschap voor mij heeft veel loslaten betekent. Jezelf heb je (in ons hoofd toch) in de hand, maar een klein babytje, noch je partner niet. Je kan invloed hebben. Omgeving mee vormgeven. Maar ze blijven hun eigen zieltje hebben. Net als jij. Maar goed, ik zit hier ‘goede raad’ te geven maar ik ken jullie situatie totaal niet. Alleszins: veel moed. Rustig ademen. Niet alles willen controleren en NU oplossen. Dat helpt vaak niet zo goed. :)

Hoe gaat het nu met jou? Voel je vrij met ons te delen als je daar nood aan hebt.

Met veel moeite hebben we gepraat en gaan er terug voor. We hebben een goeie dag gehad, maar het is in 1 week tijd 3 keer gedaan geweest, dus slechte dag, goeie dag, slechte dag, goeie dag... Best wel een rollercoaster van emoties en heel vermoeiend.

Hoe gaat het daar ondertussen met jullie?

Heel heftig he, mama worden en jezelf zo keihard tegenkomen. Die controledrang heb ik ook enorm hard. Je wil gewoon extreem goed doen voor je kind en dat perfectionisme is eigenlijk alleen maar uitputtend. Heel herkenbaar dus. En daarom ga ik ook in therapie hiervoor. Het eerste jaar met een baby is basically gewoon overleven. Als koppel, als gezin en ook als jezelf. Kan dus echt heel pittig zijn. Persoonlijk ben ik van mening dat je in zo'n turbulente periode geen absolute beslissingen kan/mag maken. Zoals uit elkaar gaan. Tenzij het extreem toxisch is natuurlijk. Maar dat is niet bij jou denk ik... Maak ruimte voor elkaar en elkaars noden. Durf zien waar jij misschien zaken bij jezelf tegenkomt die je projecteert op je relatie en het moederschap. Door jezelf tegen te durven komen en daarmee aan de slag te gaan, doe je jezelf en je kind een enorme cadeau. En zoek samen met je partner uit hoe jullie dit SAMEN willen doen. Durf loslaten, hoe moeilijk ook. Vertrouw op het warme nest dat je creëert voor je kindje, alles komt echt goed!! Zoals hier al gezegd: laat je niet onzeker maken door schema's van eten en slapen. Gebruik ze als leidraad maar zet je kind en zijn/haar signalen op de eerste plek: volg je kindje! 3-4 maand is nog ZO jong en pril. Idd zachte nachten is een heeeeel goed en geruststellend boek. Mss goed om te kijken naar een postnatale therapeut waar evt je vriend af en toe meekomt? Mss is de drempel dan lager voor hem? Komt echt goed. Wees aub zacht voor uzelf en voor elkaar. Jullie hebben hetzelfde doel. Komt echt goed mama 🧡 je doet het sowieso fantastisch, maar je hoeft het echt niet zo perfect te willen doen. Die hoge lat voor jezelf (en dus voor je partner) is alleen maar vermoeiend. En onze presteermaatschappij zorgt daar ook al genoeg voor.