Hebben jullie dit ook?

(Dit gaat een lang bericht worden, so brace yourself 🤭) Ik had al eerder willen reageren, maar mijn antwoord heeft een beetje moeten marineren in mijn brein 😂 Allereerst: ik heb het ook. Ik ben wel degelijk al zo'n 20 jaar op de sukkel met mijn gezondheid, dus bij mij persoonlijk is het denk een combinatie van een terechte bezorgdheid om mijn gezondheid, hormonen van de zwangerschap/bevalling/postpartum én (misschien de belangrijkste) de gigantische angst om mijn kindje zonder mama achter te laten. Ik heb (nog) niet echt advies om er helemaal vanaf te geraken, maar ik heb mezelf doorheen de jaren wel wat coping skills aangeleerd om ermee om te gaan. Als disclaimer wil ik eerst even zeggen dat ik niet medisch geschoold ben en ook geen therapeut, psycholoog of psychiater ben. Ik ben enkel iemand met heel veel interesse in die zaken, goede Google research skills (zonder in paniek te geraken) en een beetje overmoedig in die zin dat ik oprecht vind dat ik mezelf vaak beter kan helpen dan psychologen omdat ik mezelf zo goed ken en mezelf (denk ik ) de juiste vragen kan stellen. Coping skill 1: Neem een blad of een schriftje met vier kolommen. Op het moment dat je iets voelt (of denkt te voelen) schrijf je dit symptoom in de eerste kolom. In de tweede kolom schrijf je alles wat dit symptoom zou kunnen betekenen. ALLES, ook de meest onwaarschijnlijke. Je mag hier dus zonder schaamte 'dokter Google' inschakelen. In de derde kolom probeer je zo nuchter mogelijk te bepalen wat de meest voor de hand liggende oorzaak van je symptoom zou kunnen zijn (dit kies je dus uit de vorige kolom). In kolom 4 schrijf je alle mogelijke behandelingen (voeding aanpassen, sporten, medicatie, operatie,...) Alleen al het opschrijven kan helpen om weer grip op je gedachten te krijgen, maar het kan ook een hulpmiddel zijn om mee naar je huisarts of specialist te gaan. Zo heb ik al verschillende diagnoses zelf gesteld waar dokters meer dan 15 jaar niet eens aan gedacht hadden omdat het niet zo vaak voorkomt. Coping skill 2: Op het moment dat je in full panic mode dreigt te gaan, neem je iets te eten (ik raad iets aan dat ook een aangename structuur heeft, ik hou bijvoorbeeld van knapperige dingen), ga je naar buiten (echt naar buiten) en dwing je jezelf om voor minstens een paar minuten aan iets compleet anders te denken. Ga gewoon op je gazon, terras, parking of voor mijn part op straat staan, staar voor je uit, eet je koekje of je augurk of wat dan ook, kies een heel concreet onderwerp en denk hier een paar minuten heel intens over na, zonder ruimte voor je zorgen. Maak in gedachten een verlanglijstje voor kerstmis, een winkellijstje voor Ikea, een plan hoe je de tuin eindelijk gaat aanpakken, eender wat. Maar het is belangrijk dat je AL DEZE STAPPEN exact zo doet: buiten, eten, nadenken over iets anders. Ik voel me dan altijd beter. Coping skill 2: Journaling. Het klinkt zweverig, maar het helpt. Neem een vast moment om gewoon alles te op te schrijven wat in je opkomt, doe desnoods alsof je tegen een psycholoog praat. Probeer dit voor bijvoorbeeld 5 of 10 minuten te doen en na verloop van tijd zul je hopelijk merken dat je minder vastzit in je gedachten. Bijkomend voordeel is dat er zo hopelijk wat structuur in je angsten/gedachten komt en ze je beter leert begrijpen. Coping skill 4: Shadow work. Dit kan je best gewoon eens opzoeken, bijvoorbeeld op Pinterest. Het zijn eigenlijk (schrijf)oefeningen om de donkerste kanten van jezelf in kaart te brengen voor jezelf en er zo mee om te leren gaan. Coping skill 5: Een beetje een gecombineerde skill: 1. Tegen jezelf (desnoods hardop) herhalen en herhalen dat je moet vertrouwen op artsen en specialisten, totdat je het (bijna 🤪) gaat geloven. En 2. Tegen jezelf (mag ook hardop) zeggen dat je NU moet genieten van je kindje en dat dan ook echt proberen te doen. Dus met andere woorden, jezelf liefdevol en zachtjes aansporen om in het nu te leven. Coping skill 6: zelf nog niet gedaan, maar bedenk ik me nu, namelijk een lijstje maken van de dingen die je lichaam wél kan en waar je dankbaar voor bent dat je lichaam het wel kan, zoals je kindje optillen, samen gaan wandelen, zwemmen, spelen, boodschappen doen,... Coping skill 7: elke dag (minstens) één ding opschrijven waar je die dag dankbaar voor bent, hoe klein of groot ook, liefst met de hand in een schriftje dat je daar speciaal voor gebruikt. Dit heeft mij echt gigantisch geholpen!! Dat kan gaan van de zon die schijnt tot een vreemde die de deur voor je openhoudt tot een briefje van €20 vinden in je winterjas. Ik heb nog zooooo veel meer tips, maar het is nu al een encyclopedie, dus stuur me gerust een privé berichtje als je er nog over wilt babbelen! Weet dat je niet alleen bent en dat het heel normaal is om je zo te voelen! Veel liefs xxx